Bokelskere.no

Jau, eg gleder meg til denne. Har sikkert lest den medan eg gjekk på barneskulen, men tipper det var ein nedkorta versjon tilrettelagd for barn. Eg skal høyre ei gratis-utgåve frå Loyalbooks. Reiknar med det er ei uavkorta utgåve. Lengda er 11 timar og 24 minutt. Eg blei litt skeptisk då eg såg at teksta på Project Gutenberg er på over 600 sider, men eg ser at der er ganske lite tekst pr side så då kan det nok stemme. Når eg googlar etter uforkorta utgåver så finn eg lengder på mellom 10 og 15 timar, så då er det sikkert greit.

Og lydboka blir Robinson Crusoe. Det bør vere bankers for ein fin køyretur.

Skal på gjeterhundkurs i helga, instruktøren er ein av oversetjarane til denne boka. Då blir det nok nokre faglitterære aha-opplevingar undervegs, gjeng eg ut frå.

Vidare så er det fullt opp med lesesirkelbøker denne helga, Ready player one og Brødrene Karamasov. Håper det blir tid til å lese ein del i dei.

Det blir jo nødvendigvis ein del bilkøyring i løpet av helga. Då må ein sjølvsagt ha lydbok. Og no får eg litt panikk, for eg har ikkje bestemt meg for kva bok eg skal laste ned enno. Men eit kvart må det no bli.

God Helg!

Angåande at boka skal innehalde talrike referansar til 80-talet så lever i allefall innleiinga opp til dette. Men der er jammen meg mange referanser eg ikkje kjenner meg att i. Måtte t.d. høyre på Dead Man's Party med Oingo Boingo, men det ringer ingen bjeller.

Eg kjøpte frå bokklubben, så eg vart veldig overraska. Men smussomslaget var bittelitt slitt i kantane, eg tipper dei har tatt imot eit ekseplar som har stått til utstilling i ein bokhandel ein kvan plass.

Gledeleg overrasking då eg pakka opp boka i dag; det ser ut for at eg har fått eit signert eksemplar!

Eg driv og les litt i Langs silkeveien i Sentral-Asia for tida. Der er det nokre bilete av tradisjonell silkeproduksjon, og eg måtte tenke på Desdemona & co igjen. Sagnet om den kinesiske prinsessa er også med, men i denne boka heiter ho Lei Zu.

God og spanande bok, i postapokalypse-sjangeren. Ein sopp infiserer menneske og gjer dei infiserte til særs aggresive menneskeetarar, og infeksjonen spreiast gjennom kroppsvæsker. Dette leier sjølvsagt til totalt samanbrot av sivilisasjonen, og 20 år seinare, som er tidspunktet for handlinga, er det uvisst kor mange busetjingar med uinfiserte menneske som framleis finnest. I England finnest det i det minste ein by, Beacon, som framleis har stått imot.

Men boka startar ikkje her. Den startar med opplevingane til ei lita jente, Melanie, som blir halden som fange saman med nokre titals andre ungar på ein militærbase langt unna Beacon. Melanie veit ikkje om anna enn dei daglege rutinene i avdelinga der ho bur, som mellom anna inneber at ho må lenkast fast for å kunne vere nær andre. Ungane får undervisning ved avdelinga, og favoritt-læraren til Melanie er miss Justineau. Melanie syg til seg kunnskap som ein svamp, og dreg også konklusjonar av ting ho ser og høyrer på militærbasen. Grepet med å la lesaren forstå verda gjennom Melaine sine auge var særs vellukka, og etter mitt syn den aller beste sida ved boka.

Det skjer etter kvart ganske mykje i forteljinga. Ein veklsar mellom action-scener, nær-vitskaplege utgreiingar om korleis ting har blitt som dei har blitt, og Melanie sin oppfatning av korleis ting heng saman. Det var tidvis ubehageleg å lese historia. Ikkje på grunn av all valden og dei tidvis splatter-aktige skildringane, men rett og slett fordi eg måtte spørje meg sjølv om kva for standpunkt eg ville ha tatt i forhold til Melanie dersom eg hadde vært ein av personane rundt henne. Med føresetnad om at eg aksepterte den vitskaplege forklaringa på Melanie sin tilstand er det slett ikkje sikkert at eg hadde landa på den snille sida. Ein får tru at ein slepp å havne i situasjoner der det moralske kompasset må setjast på slike prøver.

Eg lase denne saman med Ajiniakra sin dystopiske lesesirkel, og hadde stor glede av diskusjonane undervegs. Boka er for øvrig filmatisert, premiere i løpet av året. Det blir nok til at eg må sjå denne.

Veit ikkje om eg tør å kike ...

Flott bok om fattige svenske bønder som finn ut at dei vil reise til Amerika og freiste lukka der. Forteljinga startar nærmast dokumentarisk, men så kjem ein gradvis inn i livet til bonden Karl Oskar Nilsson på Korpamoen, til kona hans Kristina og til resten av familien. Ein blir også kjend med bakgrunnen til eit lite knippe andre komande Amerika-fararar.

Handlinga gjeng føre seg i soknet Ljuder, i Småland, på 1840-talet. Grunna veksten i folketalet har gardane blitt oppstykka i mindre einingar, og no er det mange som har så lite jord at det er vanskeleg å livberge seg. Mange må ta opp lån for å greie seg, og i dårlege år er det uråd å skrape saman midlar til å betale renter og avdrag, tvert om må ein heller ta opp meir lån for å ikkje svelte ihel. Når enkelte får nyss om at det er enkelt å få seg jord i Nord-Amerika er det ikkje rart at det blir freistande å reise.

Det heile er fortalt i eit enkelt og likefram språk. Likevel klarar forfattaren å skape fin variasjon i teksta. Dels ved at fokuset vekslat mellom ulike personar, dels ved innslag av nær dokumentariske opplysningar, og dels ved eit par andre litterære grep. Dette er første bind i ei bokklubben-serie på åtte bind (Moberg gav den ut som ein tetralogi). Historia ser ut for å vere fengande og lettlest nok til at eg kjem til å lese heile.

Det er lett å forstå kvifor denne boka blei ein suksess då den kom ut i 1912. Eit spanande og langt på veg velfortalt eventyr om spedbarnet som blir oppfostra av apar i jungelen. Dei fleste kjenner nok overfladisk til historia, eller i det minste til romanfiguren, frå teikneseriar og filmar. Likevel vil eg påstå at det er bryet verdt å lese originalhistoria. For det første er mange delar av handlinga annleis enn det eg har fanga opp frå meir populærkulturelle framstillingar, og for det andre så gjer språket historia langt meir levande enn det ein film kan makte å formidle.

Når det er sagt, så er der enkelte ting å setje fingeren på. Enkelte scener blir litt i overkant karikerte, og eg greier dessutan ikkje heilt å tru på det valet Jane gjer mot slutten av boka. Eller, ikkje valet i seg sjølv, men tankane som låg bak. Vidare ser ein sjølvsagt med 2016-briller at omtalen av innfødde afrikanarar, framstillinga av den farga amerikanske tenestejenta samt ideen om at Tarzan sine gode eigenskapar er resultat av overklasse-genane til foreldra ikkje er heilt i dagens ånd. Men ein må ta boka som eit produkt av sin tid, og det hindra meg på ingen måte å storkose meg med den.

Eg høyrde denne som lydbok frå loyalbooks, opplesinga var av god klasse. Så har eg lest ein stad at dei neste bøkene i serien (Burroughs gav ut 26 stykker) ikkje er heilt av same klasse. Med mindre nokon greier å overtyde meg om at nokon av dei er like bra som den første, så kjem eg nok til å nøye meg med nr 1, for ikkje å få øydelagt inntrykket mitt av apenes konge.

Og ein bitteliten spoiler heilt til slutt, i den grad ein kan kalle opplysningar om ting som ikkje stend i boka for ein spoiler: Den vidgjetne frasen «Me Tarzan, you Jane» er ikkje med, denne har oppstått på ein annan måte

Det måtte berre bli ein 6'ar på denne. Forteljinga traff meg midt i hjartet. Så må det seiast at eg sikkert var ekstra mottakeleg sidan vi har hund sjølve, som eg har knytt meg sterkt til.

Den er kjempefin. Har 20 sider att no, nesten slik at eg gruer meg til den er ferdig.

Slaps, slaps, slaps overalt ein snur seg ... freistar ikkje å vere så mykje utandørs i helga. Men ein kan jo køyre litt innover og nokre høgdemeter oppover i landskapet for å finne betre forhold, kanskje skal ein prøve seg på ein liten skitur? Med varsemd i såfall, eg gjeng ut frå at det er ein viss skredfare med nedbøren som har kome i fjellet siste dagane.

På lesefronten så reiknar eg med å bli ferdig med to bøker i dag, Hunden av Kerstin Ekman og Menneskets natur av Jørgen Brekke. Gode bøker begge to, på kvar sin måte. Deretter tenker eg å take fatt på den andre boka i utvandrar-serien til Vilhelm Moberg. Passe lang til å gjere unna før det brakar laust med dei to lesesirkelbøkene Ready Player One og Brødrene Karamasov neste veke.

Som lydbok medan eg køyrer bil så høyrer eg framleis på Candide av Voltaire. Her får hovudpersonen verkeleg testa ut hypotesen om at alt er til det beste. Med ynskje om at bokelskarane slepp å oppleve same typer prøvingar, rundar eg av med

God Helg!