Bokelskere.no

Jeg digger at du sier du elsker henne, for sånn har jeg det også med litteraturen, rett som det er forelsker jeg meg regelrett i folk som ikke finnes men finnes likevel, der inne i boksidene, og inne i oss, og Ree er det umulig å ikke bli forelska i! Nå har jeg plukket opp en ny Woodrell-bok her, som kjæresten min ga meg til jul, en novellesamling som heter "The Outlaw Album", og jeg vi må nok skjønne at vi har en stor forfatter blant oss. Det er klart, som du peker på, at han har en McCarthy i magen sin, og Winter´s Bone står nok også i en slags hjertelig gjeld til Charles Portis gamle mesterverk "True Grit", men banjoen Woodrell spiller på, den klinger som ingen annens, som en kritiker allerede har sagt om ham. Alt vel fra Stavanger!

Jørgen: Du får et fantastisk 2012. Når Årets Mann skal kåres, sånn borti desember, da er det du som står der og skinner, for du har hatt et spinnvilt år med vår engstelige franskmann. Gratulerer med det friskeste forsettet!

Jeg slutter meg til Rufsetufsa fra et hufsetufsete Stavanger her like oppunder rakettoppskytingen; hardt vær som standarden er rundt disse tider, et vær som kan passe for en roman som Winter´s Bone: det er lenge siden jeg har blitt så opphugget av begeistring som jeg ble da jeg leste denne boka for noen måneder siden. Den blkur fort stående som en moderne klassiker, denne. Her griller vi våre egne ekorn, Ree, min venninne, min heltinne, skål, madam, for deg og dine galninger. Vi er med deg, for litteraturen har gitt oss muligheten til det. Godt nyttår, Rufsetufsa og Ree.

Sitter her og er litt i stuss om jeg skal si noe om dette. Tror jeg skal si det på denne måten: Hei, Stig. Der var du jo. Var det ingen som klarte å snakke om deg før nå? Nei. Gjorde det såpass vondt? Ja.

Hei Jeanette! Det håper fordundre meg jeg også. Det skal hende noe seriøs skit hvis jeg ikke får skrevet noe :) Takkskalduha!

1: Utrolig løyen! 2: Proppfull av herlige bikarakterer! 3: Følelsen av å lese en velopplagt forfatter! 4: Dritmisunnelig på fortellergrepet i del en av denne tredelte romanen! 5: Del to fikk meg i gråt! 6: Del tre fikk meg i forbauselse! 7: Odda 4ever!

Nok en gang - skal det aldri ta slutt? - har jeg fått en ny favorittforfatter. Denne gang er det en dame som ble født i Georgia, der nede i det mørke Syden, Flannery O´Connor. Svinbra litteratur, dette.

Held på å lese denne boka no og eg har aldri før ledd så utrulig mykje i starten av ei bok. Kjøpte den på flyplassen i Amsterdam medan eg venta på å få sjekke ombord i flyet vidare, og eg måtte ta fleire pauser og legge den frå meg, sidan eg lo så høgt at reisefølget mitt vart flau på mine vegne. Eg les til vanlig ikkje bøker å engelsk, men denne boka er utruleg lettlest, sjølv for oss som ikkje er så stødige på lengre engelske tekstar. Og den er omtrent umogeleg å legge frå seg! Kinsella skriv med ein fantastisk humor, og for oss "skap-shopoholikarar" er det lett å kjenne seg igjen i problemstillingane til hovedpersonen.

Kort oppsumert: Lettlest og fantastisk god underholdning. Anbefalast på det varmaste.

Det er det beste: Å være i hendene på en god forfatter. En klok forfatter. Leste Netherland i desember, mens snøen falt her i Stavanger. Jeg setter i været de to tomlene jeg har for denne romanen.

Det er ingen grunn til å gjøre noe annet enn å klappe, høyt, i hendene, og gratulere Heivoll, først med en glimrende roman, deretter med Brageprisen. Jeg hadde problemer med å legge denne boka fra meg, så godt var det at jeg lå syk noen dager i forrige uke og kunne pøse innpå med ingefær-te mens jeg brant ned, og steg opp, med litteraturen. Skål, Gautemann!

No har eg akkurat lese ferdig desse to bøkene, og gler meg til å lese dei andre i serien. Lenge sidan eg har ledd så mykje gjennom ei bok, og leeenge sidan eg har kjend meg så godt igjen i tankane til hovudpersonen. Det var rett og slett morsomt (og litt skummelt, sidan eg kjende meg så godt igjen) å lese desse bøkene =P Anbefalast på det sterkaste om ein ønsker seg litt latter i kvardagen!

Et utvalg forfattere som hadde fortjent å vinne gjev pris.

Eg har akkurat lese ferdig boka i dag, har sett filmen før og vart litt nysgerrig på korleis den orginale fortellinga foregjekk. Og eg vart veldig positivt overraska. Det er ikkje av dei beste bøkene eg har lese, men etter min smak så er den ikkje dårleg heller.

Det eg liker med Twilight er at den er litt annleis andre vampyr-historier. Ein kan no bli litt lei dei der klisjeane og alltid kunne gjette seg til ting, fordi det er slik vampyrar er, det vert i alle fall eg. Så når Stephanie Mayer går litt andre vegar og skriv om glittrande vampyrar osv, så syns eg det er bra, for det vert noko nytt. Litt friskt blod innan litteraturen har no vel ingen vondt av?;) Om ikkje språket heng heilt med i forhold til den litt eldre aldersgruppa som les, så får det no heller vere, syns ikkje det var viktigaste detaljen i denne boka.

Men så klart, smaken er jo ulik for alle, og om ein ikkje likar bøkene så er no ikkje det uloveleg;)

Ja, kanskje eg burde prøve den. Er ikkje kjempefan av lydbok, sidan eg syns det ofte går litt seint, men i dette tilfellet trur eg lydbok er eit lurt val ;)

Nydelig sitat!

I dag fekk eg ein kommentar frå svigerinna mi, som syns eg hadde ein merkeleg kommentar om ei bok ho lurte på om eg likte. Eg hadde visst sagt eit eller anna om at eg syns boka ikkje var så god, og at eg trudde det hadde med at den hadde hard perm og ikkje var pocket. Og når eg så ser i bokhylla mi, så har den ei viss overvekt av pocket-bøker, og det er og blant dei bøkene eg finn flest av mine favorittar. Eg behandlar ikkje bøkene mine noko spesielt, men eg likar at dei ser slitt ut, syns det gir dei ei slags varm utstråling, og som fleire har sagt på denne tråden: ei bok som syns på utsida og innsida at den er brukt, viser at det er ei elska bok. Pocket-bøker syns eg på ein elegant og kvardagsleg måte får til det resultatet eg vil ha. Bøker med hard perm syns eg er vansklegare å få til å sjå lest ut, og dei kjøper eg kun dersom eg ikkje greier å vente til dei kjem ut i pocket..

Eg er derimot ikkje så fan av eselører. Grunnen til dette veit eg ikkje, men eg tyr heller til å bruke kviteringar, ark eller liknande til å halde styr på kvar i boka eg er. Eller så ser eg ekstra godt på sidetalet før eg legg den frå meg.

Eg likar og når sidene i boka har begynt å få eit ujamnt gulskjær. Sjølv om eg er fan av bøker frå nyare tid, så syns eg at det gir ein viss sjarm når boka eldast i bokhylla.

No nærmar det seg snart eit år sidan eg las desse bøkene, men dei ligg kjært i minnet. Eg las først Señor Peregrino, og då eg var ferdig med den måtte eg springe til bokhandelen for å skaffe meg Drømmehjerte. Og så var eg så heldig at eg var i Bergen akkurat då Cecilia Samartin var der, så var så helig å få meg eit signert eksemplar av Salvadoreña som eg koste meg med på den ti-timar lange bussturen heim. Tida gjekk fort, for å seie det slik;P Kos deg! og les sakte, eg angrar på at eg las bøkene for fort, skulle veldig gjerne ha hatt dei leseropplevingane lenger...

Eg er så utruleg einig! Eg har fått desse forfattarane i halsen etter å ha gått gjennom tre år på vgs med ein lærar som påstod at det å lese desse var nærmast livsnødvendig! Eg mista all lyst, og kjenner eg enda vert ganske dårleg ved tanken på å nærme meg desse bøkene, som kun representerer tvang for meg.. Hugsar eg kun på trass nekta å lese "Fuglane" då vi hadde om den på skulen, berre for å vise at det er fullt mogeleg å klare seg utan...

Veronika vil dø, av Paulo Coelho. Få bøker har nådd inn til meg på den måten den har gjort. Men eg vil og legge til at om ein burde vere i ei spesiell stemning for å lese denne boka, er ein ute etter action, så er den kanskje ikkje den rette å vele akkurat då...