Bokelskere.no

Ho var veldig i tvil. Om ho gav bort heile, hadde ho berre eitt igjen. Korleis skulle det gå? Ville ho klara seg med berre eitt? Dessutan var det uklårt kva gulrota skulle med det. Ho var på nippet til å spørja, men kjende at det var upassande. Ein kan ikkje spørja om slikt, tenkte ho. Anten gir ein, eller så let ein det vera. Om ein gir, har ein ikkje noko med korleis det ein gir, blir nytta. Kan det bli nytta på eit vis som eg ikkje ville setja pris på? Svaret på det er definitivt nei. Slik sett er alt klårt som dagen. Alle korta ligg på bordet. Eg treng ikkje tvila lenger. Gir ein noko, gir ein samstudes tillit. Tar ein imot, tar ein samstudes imot tillit. I den hendinga der ein tar imot tillit og noko anna, gir ein tillit tilbake. Stiller ein spørsmål under eller etter overrekkinga, stiller ein spørsmål til tilliten. Og om ein stiller spørsmål til tilliten, er ikkje tilliten der lenger. Nei, det er på alle vis upassande å stilla spørsmål.

Det er alltid hyggeleg å bli brukt. Det er betre enn å berre vera passivt til stades. Mykje av tida går jo med til å stå rett opp og ned og venta. Mange tykkjer det er gjevande i seg sjølv. Dei meiner at berre det å vera er høgverdig i seg sjølv, sidan vi har fått denne høgverdige oppgåva. Andre er svært opptatt av kva dei inneheld. Innhald er alt, seier dei, utan at dei maktar å sjå noko lenger enn det. Andre igjen er opptatt av at dei blir brukte mykje, og blir noko usmakelege av den grunn.

Han hadde funnet ut at det å være et lite menneske, slik alle menneske var, samt å føle ensomheten som lå i dette, var det som fylte han med undring og ømhet. Verden var full av mennesker som satte den ene foten foran den andre, og et liv kunne virke ordinært bare fordi vedkommende som levde det, hadde levd det i lang tid. Harold kunne ikke lenger gå forbi en fremmed uten å erkjenne sannheten i at alle var like og samtidig unike; og at det var selve dilemmaet ved å være menneske.

Eva så seg omkring. Hun forstod ikke helt hva han mente. Ørnen løftet hodet mot himmelen og tenkte seg litt om, før han sa: "En dag er som en lang reise, uansett hvor lite vi beveger oss. Når tiden beveger seg - og det gjør den jo ustanselig - da forandres verden rundt oss. Om jeg svever inn i Santiago en vinternatt, så ser jeg et helt annet sted enn om jeg flyr over samme by en vakker junimorgen. Det er nesten som to forskjellge planeter. Og når du, tre, våkner om morgenen og prater med fugler, så er du i et helt annen land enn om aftenen, når lydene forsvinner og erstattes av stjerner. Selv om du står stille, står aldri tiden stille. Du lever i tiden. Og lever man i tiden, da er man alltid på reise."