Bokelskere.no

Og apropos samanhengar som kanskje ikkje finnest, og om kva for forfattarar Marquez eventuelt alluderer til: Eg las litt om George Bernard Shaw på wikipedia i kveld, og ser at han døydde som 94-åring etter at han ramla ned medan han heldt på med å beskjære eit tre. Manglar berre ei papegøye, så har vi dødsfallet til Juvenil Urbino. Tilfeldig? Mest truleg er det det. Men moro å spekulere over likevel.

Når er ein på toppen? Bør ein bli lukkeleg av å nå den? Når bør ein merke at ting er i ferd med å gå ad undas? Og i kor stor grad kan ein sjølv styre unna undergangen? Slike spørsmål tumla eg med etter å ha lest igjennom denne boka.

Familien Buddenbrook har i fleire generasjonar drive handelshus i ein by som ikkje er spesifisert som Lübeck, men som er Lübeck like fullt. Mann tek lesaren med gjennom store delar av 1800-talet og gjennom livet til tre generasjonar av familien der Thomas Buddenbrook som representant for nest siste generasjon i slekta gjer det godt både i forretningar og i politikken. Men dei fleste familiemedlemmene rundt han dreg ikkje i same retning; broren er notorisk udugeleg i forretningar og dessutan ein latsabb og slyngel, søstera er forsåvidt ekskludert frå å bidra i og med at det er mannfolka som styrer, og sonen har heilt andre anlegg og interesser enn faren.

Det er eit stort persongalleri i boka, dei fleste frå det øvre sosiale lag i byen, men ein blir også litt kjend med tenarskap og anna folk. Søstera til Thomas, Tony, er den mest framtredande gjennomgangsfiguren. Ambisiøs, men også impulsiv. Ho er opptatt av stil og klasse, og kan også vere rørande naiv. I starten av forteljinga var eg viss på at denne jenta var det såpass tak i at ho ville vere ein ressurs for familiebedrifta. Når det ikkje gjekk slik, greier eg ikkje å bli samd med meg sjølv om dette berre skuldast at damer ikkje var tiltenkt nokon plass i forretningslivet på denne tida.

Uansett, boka er eit mektig portrett av ein familie, ein handelsby og ein tidsepoke. Eg las denne boka saman med kjell k sin lesesirkel, det var som vanleg moro med deling av tankar, kommentarar og observasjonar undervegs.

Advent?
Vent, da!
Nei, det er vel ikkje råd, jula kjem visst sigande uansett. Eg les forøvrig i Ragnhild av Olav Duun, her var det uventa mykje humor. Grip meg sjølv i å humre stadig vekk. Så ventar eg på å få lesesirkelboka Middlesex i posten, mange er alt godt i gang med denne så eg kjem nok til å starte på denne så snart den kjem i hus.

Utover dette så er det fotballturnering i bygda på søndag, innandørs heldigvis, eg er til ein viss grad involvert i arrangementet så noko av tida gjeng nok med til dette.

God Helg!

Jepp. Takk for at du fann fram videoen, eg leita litt etter den i går kveld. Mange gode tekster frå SNoB, forresten. Av ein eller annan grunn så har eg berre dette eine albumet, Tretten døde roser.

"Tidens tann har bitt meg hardt" sang Sterk Naken og Biltyvene ein gang på 90-talet.

Kan nok ikkje skilte med slett så lang fartstid i Brasil. Sommarjobb 2 månadar i 1993 i Guaratinguetá, São Paulo, deretter ryggsekkturist, hovudsakleg på Nordaust-kysten, 3-4 veker i 1995. Og som følge av sistnemde tur uboteleg forelska og gift og dermed bortimot årvisse turar på alt frå 3 til 6 veker. Kjenner att noko av dette med lovløysa og kontrasten mellom velståande og fattige. Men hittil har eg aldri trengt revolver. Naboen, derimot, ein lokalpolitikar, har med seg to livvakter med pumpehagle når han er innom huset sitt. Heldigvis har han fleire hus, vi ser ikkje så mykje av han.

Eg kjem nok til å skrive omtale når eg har lest Terra Roxa. Det blir sikkert utpå nyåret ein gong (i staden for om 2-3 år som var horisonten min før eg las omtalen din).

Og på slutten av boka, på side 476, i skildringa av korleis kroppen døyr, kjem det eit hint om at forfattaren kanskje har tenkt i dei banene som eg nemner:

"Overalt skjer det, i fingrene, armene og i pannen, i hver levercelle, lungecelle og hjertecelle: de kveles, får ikke puste, og cellene i øynene dør, de ytterste først og så innover mot sentrum, [.... ] , fra hver fingertupp og opp til hodet, som en by der strømmen går, slik at gatelysene slukner i kvartal etter kvartal innover mot sentrum, mot hjernestammen, ..."

Fin omtale. Har den ulest i hylla, og har vært litt i tvil om kor høgt eg skal prioritere den sidan ein bekjent ved eit høve nemnde at den ikkje er spesielt bra. Men no virkar den straks ein god del meir interessant for meg.

Ein annan ting; sidan du har budd ein periode i Brasil, les du også brasiliansk litteratur? Sjølv prøver eg å lese eit knippe brasilianske bøker (på portugisisk) pr år, litt fordi det interesserer meg, og litt for å lære meir av språket.

Minimum ut året for min del. Midten av januar er heilt greit.

Løfter fram avstemmingstråden igjen eg, gretemor. Vonar det er greit

I det der er eit drygt døgn igjen til stemmefristen så er stillinga i teten:

Middlesex (7)
Jesusevangeliet (6)
Karthago (5)

Litt kjapp matematikk:
Det er pr dato 27 registrerte deltakarar. Dersom alle stemmer, så blir det gitt til saman minimum 54 stemmer, truleg langt fleire sidan mange stemmer på meir enn 2 bøker. Hittil er det gitt 30 stemmer, noko som tyder på at mange ikkje har stemt enno.

Ein kan talfeste det enno nærmare:
Det er minst 7 som har stemt hittil, sidan dette er antalet stemmer på boka som leiar.
gretemor har stemt på 4 bøker, det har eg også. Dermed kan det vere maks 11 andre deltakarar som har stemt.
Så, talet er ein stad mellom 7 og 13

Ei mektig forteljing, rett og slett, av den polske Nobelpris-vinnande forfattaren Henryk Sienkiewicz. Forteljinga er basert på historiske hendingar, med keisar Nero og brenninga av Roma i år 64 som ein del av bakteppet. Men den viktigaste delen av bakteppet er kristendomen, og korleis denne får fotfeste i byen på denne tida.

Det er ikkje unaturleg at polakken Sienkiewicz vel seg ei heltinne frå heimtrakene til boka si, Lygia er ei lugisk (stammefolk frå det som no er dei sørlege delane av Polen) prinsesse som er i eit slags fangenskap i Roma, og som har konvertert til kristendomen. Offiseren og gentlemanen Marcus Vicinius blir forelska i Lygia, men klarer ikkje å vinne henne ved makt. Dermed må han revurdere sitt eige livssyn, og finne ut av kva som må til for å kome inn i Lygia sitt liv.

Denne kjærleikshistoria er likevel den minst interessante delen av historia. Skildringane av livet i Roma var heilt eineståande. Enkelte scener frå parader, festlege tilstelningar og mindre festlege tilstelningar var reint til å miste pusten av. Mykje av persongalleriset og av hendingar er som nevnt henta frå historisk materiale. Framstillinga av Nero er ein studie i kor gale det kan verte når ein eineveldig herskar mister kontakta med røyndomen. Det var også moro å møte Peter og Paulus i arbeidet deira med menigheitene i Roma.

Eg høyrde denne som lydbok frå loyalbooks, opplesaren gjorde ein særs god jobb. Hadde kjærleikshistoria i tillegg vært litt meir interessant ville eg ha trilla høgste terninkast. Det er forøvrig verdt å nemne at det er laga opp til fleire filmatiseringar av historia.

Eg har ikkje lest mange dystopiar, så eg har litt tynt grunlag for å uttale meg. Men inntrykket mitt er at nyare dystopiar i større grad tek for seg skildringar av eit post-apokalyptisk verd (Veien/Cormac McCarthy, Fiolinane/Jan Roar Leikvoll), rett nok enkelte med element av diktatur (Hunger Games/Suzanne Collins, Silo/Hugh Howey). Dei eldre bøkene eg har lest i sjangeren (i tillegg til dei tre nevnt over: Iron Heel/Jack London og Prosessen/Kafka) har ikkje ei altomfattande katastrofe som ein del av bakteppet, berre ei undertrykkjande statsmakt.

Nokre tankar eg hadde ved omlag halvlest bok:
Den få meg til å tenke på George Orwell sin 1984, som det er lenge sidan eg har lest, og Ayn Rand sin Anthem som eg høyrde tidlegare i år. Styresmaktene sin undertrykking av individet er sentralt i bøkene. Det er ca 10 år mellom den eldste og den nyaste av desse tre bøkene. Statistisk sett er grunnlaget tynt, men eg lurer på om frykta for at samfunnsutviklinga skulle ta ei slik retning var speselt sterk på denne tida.

Vidare legg Boye mest vekt på å skildre forholda mellom personane i boka, samfunnsforholda generelt, og tankane og kjeslene til hovudpersonen. Ho har lagt lite vekt på å fantasere fram teknologiske nyvinningar. Folk pratar i telefon og høyre på radio omlag som i 1940. Dei einaste sprella i så måte er politiøyret og politiauget i leiligheitene, samt hovudpersonen sin oppfinning Kallocain.

Forøvrig tykte eg påfunnet med friviljug offereneste var briljant. Som grep i ei dystopisk forteljing, altså, fri og bevare meg vel for ei slik ordning i virkeligheita.