Bokelskere.no

Hei,
nei, får berre eit par feilmeldingar. ("Webpage not available" og ei popup-melding om at sikker kobling ikkje kunne opprettast)

Det virkar som ein er ved kjerna av problemet her. Men dersom det ikkje gjeld andre enn meg så må du ikkje bruke mykje tid på dette.

eller er det fleire som har problem med bokelsker-sidene på gamal android-telefon?

Det skjedde eit eller anna rundt julaftan, anten med telefonen min eller med bokelsker-sidene, som gjer at det meste av bilete ikkje visest på mobil-skjermen. For å vere litt nøyaktigare så gjeld det alle profilbileta og dei aller fleste av bokomslag-bileta.

Først så trudde eg at det var telefonen min det var noko gale med. Men etter å ha surfa litt rundt med mobilen på andre internett-sider så er inntrykket mitt at dette er eit problem som avgrensar seg til bokelskere.no.

Er det andre som har same problemet? Hvis ja, er det noko administratoren kan gjere noko med? Android-versjonen på mobilen min er 4.3, i tilfelle det skulle vere nyttig å vite det.

Neste er ein strihåra foxterrier

Tja, kvar skal ein starte? Samanlikne med malarkunst, kanskje? Har de sett bileta av Hieronymus Bosch, som levde om lag på same tid som Rabelais? Det mest kjende er Lystenes hage. Eit anna er Dommedag (motivet til omslaget til Kjartan Fløgstad sin Kniven på strupen er for øvrig henta herifrå). Til den som måtte sveve i den villfarelsen at kunsten var meir anstendig og aktverdig på denne tida: Sjå nøye på detaljane i desse bileta. Har du framleis ikkje endra meining, les Rabelais.

Desse to bøkene kom ut i høvesvis ca. 1532 og 1534. Den første, Pantagruel, handlar om ei kjempe som har dette namnet, alle storverka han gjer, og det er ikkje småtteri. Her er det overdrivingar hinsides all fornuft, mykje av boka har karakter av ei samling med skjemtesoger. Der er også rikelege porsjonar underbukse-humor. Gargantua handlar om faren til Pantagruel, han var ikkje mykje mindre til kar enn det sonen var. Denne boka har ei litt meir samanhengande historie, men er like burlesk og sprudlande som den første.

For den som er opptatt av realistiske skildringar, eller for den som måtte vere overmåte prippen, så vil truleg desse bøkene vere ein skivebom. Men eg vil tru den jevne lesar vil kunne ha glede av denne boka, sjølv så likte eg den ganske godt. Utgåve mi, frå Bokklubben sin Verdensbiblioteket-serie, er også rikeleg utstyrt med notar, som ordforklaringar eller som kommentarar til stadar, personar og hendingar som er omtala. Det var nyttig og interessant.

Eg innrømmer glatt at eg var forutinntatt då eg starta på denne boka. Dameroman og kankje ei klissete kjærleikshistorie, det kan vel aldri vere noko for meg? Men det kan vere greit å ikkje vere for stolt til å utfordre fordomane sine av og til, og denne gangen er eg glad for at eg gjorde det.

Vi er i landlege omgjevnadar i England, truleg nær forfattaren sin samtid dvs seint 1700- eller tidleg 1800-tal (første utkastet blei skrive mellom 1796 og 1797). Ekteparet Bennet har fem døtre, og dei eldste er i gifteferdig alder og vel så det. Når ein velståande ungkar, herr Bingley, leiger eit gods i nabolaget, så gjer fru Bennet så godt ho kan for å koble. Herr Bingley har ein god ven, herr Darcy boande hjå seg. Eldstedatter Jane Bennet og herr Bingley finn tonen, medan den nest eldste, Elisabeth ikkje kan fordra herr Darcy, noko som truleg er gjensidig. Jau, du skal få meg til å tru …. Og er nå egentleg desse Bennet-jentene av god nok familie til å menge seg med unge kaksar av dette kaliberet?

Jaudå, historia var grei nok. Litt mindre kliss enn eg hadde frykta. Men det som virkelig gjorde det bryet verdt å høyre igjennom denne historia var språket. Eg hadde på førehand fått med meg at Austen skreiv eit fantastisk flott engelsk, og inntrykket mitt etter denne boka er at det ikkje er å ta for hardt i. No er eg på ingen måte nokon språkekspert, men eg blei begeistra for den elegante språkføringa hennar. Inntrykket blei forsterka av opplesaren, som gjorde ein kjempejobb, og som hadde ei stemme som stod til historia. Eg høyrde denne som gratisbok frå loyalbooks. Eg kan fort finne på å høyre fleire bøkar av Jane Austen, eg.

Det blir bra. Håper mange blir med.

Første hunden ein møter i boka er ein Airedale

London var ein briljant foteljar, og det viser han til fulle ved fleire høve i denne novellesamlinga. Novellene blei skrivne i tidsromet 1904-1911, mange av dei er lagt til ugjestmilde strok i audemarka, og mellom dei øvrige er det stor spreiing i miljø. Ein fellesnevnar for mange av novellene er desperasjon, anten det gjeld å kome seg ut av ein kinkig situasjon ein kald vintersdag, å skaffe seg pengar, eller på annan måte å klare å endre livsvilkåra sine.

London leverte ein omfattande litterær produksjon medan han levde, naturleg nok er ikkje alt like bra, men desse novellene representerer nok noko av det beste han presterte. Forfattaren er kankje mest kjend for to ting, å skildre villmark og å setje fingeren på sosial ulikheit. I denne samlinga gjer han begge deler veldig bra. For lesarar som er ukjende med London så er kanskje denne boka ein ideell inngang til forfattarskapen hans?

Eg har stort sett lest ei eller to bøker av London om året dei siste åra. Det kjem eg nok til å halde fram med så lenge eg finn bøker av han som eg liker. Så langt er det berre The Iron Heel som ikkje fall i smak. Neste bok ut er Landstrykerliv, det ser eg fram til.

Saramago stokkar om på bibelhistoria, legg til element ifrå gamle legender og ein god porsjon frå sin eigen fantasi, og skaper såleis ein slags parodi på delar av det gamle testamentet. Eller parodi er kanskje ikkje det rette begrepet.

Det startar med Adam og Eva og syndefallet, sjølvsagt med ein eigen vri, men det er Kain som blir den berande figuren i forteljinga. Etter brodermordet og eit opphald i landet Nod får han tak i eit esel som på forunderleg vis tek han med til ulike gamaltestamentlege scener. Det heile kuliminerer med ei uvanleg syndig syndeflod.

Ein kan lese boka som ei lang anklage mot ein hard og nådelaus Gud. Mange av scenene som er henta frå det gamle testamentet er valt ut for å gi eksempel på grusome og urettvise straffedomar frå Herren. Kain er, med få unntak, ingen helt eller på annan måte noko moralsk førebilete, men han gjeng i rette med Gud og stiller spørsmål ved dømekrafta hans. Ein bommar vel ikkje så fælt om ein foreslår at Kain er forfattaren sitt talerør i denne boka?

Saramago virkar å ha sin eigen vri på det meste, også rettskrivingsreglar. Spesielt dette med komma, punktum og stor bokstav er noko annleis enn det ein er vant til, men det er system i galskapen og når ein først har vent seg til det så var det ikkje særleg forstyrrande for lesinga. Vi var fleire som las denne saman, som eit slags sommarinterludium med deltakarar frå Lesesirkelen av 2014. Det virka som om dei fleste, meg sjølv inkludert, tykte det var bryet verdt å lese igjennom boka og diskutere innhaldet.