Bokelskere.no

Fekk ein slik ein i år, eg, av den snille kona som veit at eg liker både bøker og te.
24 teposar i ei blekk-øskje som er forma som ei bok.

Vi er i Italia, på Po-sletta, ikkje så lenge etter siste verdskrigen. I ein liten landsby held presten don Camillo til. Han er ein storvaksen og bråsint mann, men med stort hjarte for soknebarna sine. Kanskje med unntak av medlemmene i kommunistpartiet. Neidå, han elskar dei også, men han skulle gjerne sett at dei vende seg vekk frå den gudlause kommunismen. Og det er kommunistpartiet som har makta i landsbyen, der borgarmeisteren Peppone og presten stendig er i klammeri med einannan.

Boka er ei samling korte historier frå landsbyen, og dei fleste er ganske humoristiske. Både Peppone og don Camillo vil det beste for landsbyen og innbyggarane der, men ender ofte opp med anten å motarbeide einannan eller å konkurrere om å vinne innbyggarane over på sin side. Don Camillo gjeng ganske ofte over streken, men Jesus på krusifikset i kyrkja let han ikkje sleppe unna når han har synda. Samtalane mellom presten og Jesus er mellom høgdepunkta i boka.

Forfattaren skreiv, i følge wikipedia, 347 historier om don Camillo, som kom ut i italienske vekeblad og seinare blei samla i 8 bøker. I denne utgåva frå bokklubben er det 62 stykker. Der er ingen informasjon om kva for ein av dei italienske utgåvene som er omsatt her, men sidan det er opplyst at original opphavsrett til historiene er frå 1948 og 1953 må det vere rimeleg å tru at det dreier seg om Mondo Piccolo: Don Camillo og Mondo Piccolo: Don Camillo e il suo gregge som kom ut i høvesvis 1948 og 1953. Det kunne vere moro å vite om det er heile bøkene som er omsett, eller om det er eit utval.

Uansett, dette var eit strålande knippe med historier, det var latter, tårer og ettertanke. Terningkast 6, eg var aldri i tvil.

Dette er ei bok om å lese. Hovudpersonen er lesaren, som gjeng til ein bokhandel og kjøper nettopp denne boka av Italo Calvino, og set i gang med å lese ei forholdsvis spanande krim-liknande forteljing. Men eit stykke ute i forteljinga blir det klart at her må det ha skjedd ein feil frå trykkeriet, for korkje sidetal eller handling stemmer lenger. Det viser seg at det har blanda seg inn sider frå ei bok av ein forfattar ved namn Bazakbal, og lesaren gjeng tilbake til bokhandelen for å bytte til eit feilfritt eksemplar av Bazakbal-boka, for den virka å vere meir interessant. Og slik held det fram, ein får stendig servert nye byrjingar av historier som har forholdsvis lite med einannan å gjere, og med mellomspel av lesaren og etter kvart lesarinna sin jakt på bøker og på einannan.

I det heile er det ein artig leik med lesarperspektiv, og med litterære stilartar. Men etter 10 påstarta forteljingar som ikkje kjem nokon veg så kjende eg at det var greit at boka ikkje var lengre enn den var. Eit artig poeng, og som sikkert er grunnen til at innhaldslista er gøymt bort helit bakerst, er at titlane til desse 10 påstarta forteljingane kan lesast som ei samanhengande setning.

Vi las denne i Lesesirkelen av 2014, det var ein del sprik i kor godt deltakarane likte boka. Eit fellestrekk virka å vere at dei som hadde lest boka tidlegare likte den dårlegare ved gjenlesinga. Sjølv tykte eg den var heilt grei, men som nevnt var den ikkje for kort, sjølv om 237 sider i utgangspunktet ikkje er særleg langt.

Dette var ein av dei største positive lese-overraskingane dette året. Rett og slett fordi fleire av dei tidlegare omtalane meir enn antydar at boka er kjedeleg, medan eg sjølv endte opp med å like den veldig godt. Ikkje godt nok til å trille ein 6’ar, men ein stødig 5’ar er godt i overkant av det eg venta då eg åpna boka.

Hovudpersonen og forteljarstemma er Jacob, ein rastlaus og i praksis foreldrelaus ungdom som kjem attende til Oslo etter å ha seilt ute. Han har opplevd mykje i fohold til jevnaldringane sine i Oslo, og ser på ein måte litt ned på dei andre. På den andre sida slit han med å passe inn, og spesielt etter at han blir kjend med, og forelska i, vestkantjenta Line. Her kjenner han på mindreverdigheitskompleks i forhold til omgangskrinsen hennar. Etter kvart som handlinga skrid fram så blir tonen i boka litt mørkare, og dei mindre sympatiske sidene ved Jacob blir tydelegare.

Boka vakte harme då den kom ut, delvis på grunn av sex-skildringar og delvis fordi vestkant-ungdom blei framstilte som uansvarlege party-løver. Ein kan trygt seie at terskelen er ein annan no enn i 1959. Boka er filmatisert (1961), med Toralv Maurstad som Jacob og Margarete Robsahm som Line. Heile filmen, med engelsk teksting, er å finne her. Eg har ikkje lest noko av Aksel Jensen før, men kan fort finne på å plukke opp fleire av bøkene hans dersom høvet skulle by seg.

Her er jula om nova og alt er på stell
Det blir mat heile dagen og lesing kvar kveld
Og med Pythias anvisninger vil eg tru
Det blir jule-uhygge med skrekk og med gru

Takk for svar, du skriv utfyllande og godt som vanleg. Sjølv har eg ikkje heilt, heilt greidd å bli fanga av dei russiske 1800-talsforfattarane eg har lest hittil, men eg har ikkje tenkt å gi meg slett enno. Neste verk ut i denne "sjangeren" blir nok Idioten av Dostojevskij, det er den einaste eg har ulest i bokhylla. Det betyr at eg snart må sjå meg om etter påfyll.

"Tusen sjeler" i tittelen, har dette same tydinga som i Gogol sin Døde sjeler, altså liveigne, eller er det heller det åndelege begrepet "sjel" tittelen viser til? Eller kanskje begge deler?

Denne forfattaren har eg ikkje vært merksam på før. Wikipedia-artiklar på norsk og engelsk for den som vil lese om han. Er boka bra? Sitatet var i alle fall lovande.

Takk for anbefalinga. Ja, dersom eg kjem frampå denne boka til på eit sal eller liknande så kjem den nok til å havne i bokhylla mi.

Ei tankevekkande bok som formidlar tankane til ein autistisk ung gut. Det er ikkje enkelt å setje seg inn i korleis det er å ha autisme, så det at Higashida har greidd å forklare dette såpass tydeleg vil nok gi aha-opplevingar for mange.

Som fleire er inne på i andre bokomtaler så lurer eg sjølvsagt på i kor mykje av teksta som er guten sine eigne tankar, og kor mykje som er redigert, lagt til eller trukke frå, av dei rundt han. Men eg vel å lite på at essensen av teksta er i samsvar med det guten vil fortelje.

Boka er ekstremt lettlest. Higashida sine tankar er stort sett formidla kort og konsist. Men forlaget har gjort den ekstra lettlest ved i tillegg å nytte voksne bokstavar, godt med luft mellom linjene, romslege margar på alle sider og mange innskotne blanke sider. Dette får meg til å lure; prøver forlaget å blåse opp omfanget av innhaldet? Kva skulle det i såfall vere godt for?

Det var interessant å lese om korleis guten oppfattar verda rundt seg, og tankane han har om sin eigen tilstand. Eg har forstått at det er eit stort spekter i typer og grad av autisme, og då gjeng eg ut frå at det også er eit minst like stort spekter av korleis den enkelte autisten opplever det. Derfor bør ein sikkert vere varsam med å generalisere ut frå Higashida sine skildringar, men like fullt vil eg tru at boka kan vere til hjelp i å forstå autistar.