Bokelskere.no

Sandmannen av Kepler. Drivande god krimbok. Eg pleier å vere atterhalden med å trille 6'arar, men denne gangen kunne eg ikkje la vere.

Femordsomtale: Pølsevev som kunne vært morosamt

Fireavsnittsomtale:
Hovudpersonen i boka, Sølvi Holmestad, er glad i å lese filosofi men treng pengar. Derfor tek ho seg jobb på ein pølsefabrikk for å legge seg opp pengar til studia. Ho er også glad i å banne og drikke, og har ein lav terskel for å gi seg ut på erotiske eventyr. Ho har også ein forakt for autoritetar, og er i opposisjon til det meste. Ein forholdsvis normal ungdom, med andre ord.

Der er ein del humor i boka, men mykje av den blei litt for simpel for mitt vedkomande (Hjelp, er eg i ferd med å bli vaksen, eller kva er det som skjer?). Så vekslar eg mellom å beundre Sølvi for å vere ein faneberar for sunn fornuft i fabrikken, og å kjenne avsky for ein del av vala ho tek. Eg forstår meg rett og slett ikkje på denne romanfiguren. Trass i eit utsvevande personleg liv er ho ansvarsfull og har stor medkjensle for personar i omgjevnadane hennar, greit nok, men når ansvaret virkelig trengs så spring ho utan vidare frå alt saman.

Sjølve pølsefabrikken kan lesast som ein metafor for A4-samfunnet der menneska, lik pølser på eit samleband, blir pressa inn i det same livslaupet; utdanning, kjæraste, ungar, treroms, Volvo stasjonsvogn og bikkje. Og Sølvi gjer sit beste for ikkje å vere ei pølse som alle andre. For min del blei ho litt uspiselig, men det finnest jo ein smak for alt.

Det beste med boka var tidskoloritten, eller nærmare bestemt korleis det berre med små hint blei klart kva for eit tiår handlinga er lagt til. Det tok meg nokre titals sider før det gjekk opp for meg at handlinga er lagt litt tilbake i tid, og eg likte godt at forfattaren underforklarer dette.

Femordsomtale: Kjærleik og spelegalskap på attenhundretalet

Femavsnittsomtale:
Det er eit ordtak som seier at den som har hell i spel har uhell i kjærleiken. Utan å røpe for mykje kan ein vel seie at Dostojevskij til ein viss grad let handlinga i denne boka følge dette ordtaket.

Boka handlar om huslæraren Aleksej Ivanovitsj, som gjer teneste hjå ein russisk general under eit opphald på den fiktive tyske kurstaden Roulettenburg. Generalen er i pengetrøbbel, og er samstundes forelska i den luksusprostituerte Blanche. Aleksej på sin side er forelska i Polina, stedattera til generalen. Alle treng pengar, ei vanleg problemstilling for folk som lever i luksus utan å ha inntekt, og dei ventar på nyhende frå Russland om eit nært foreståande dødsfall i familien, og på arven det vil utløyse.

Namnet på den oppdikta byen Roulettenburg meir enn antyder at det drivast casino der, og enkelte av aktørane i boka utviklar etter kvart spelegalskap. Dostojevskij skildrar på ein overtydande måte dei psykologiske mekanismene som leier fram til denne tilstanden. Klokketrua på at ein kan vinne berre ein spelar litt til, og sjølvbedraget med at når ein har først har vunne ein sum så kan ein enkelt vinne det dobbelte, ja kanksje det tidobbelte, berre ein satsar høgt nok.

Skildringa av overklassesamfunnet på midten av 1800-talet er interessant lesing. Romanfigurane av ulik nasjonalitet blir tillagt stereotype karaktertrekk; den høflege og korrekte engelskmannen, den sjarmerende men beregnende franskmannen, dei upålitelege polakkane (Dortojevskij virkar å ha hatt lite til overs for franskmenn og polakkar medan han skreiv boka), og han kjem også med kritiske karakteristikkar av russiske særtrekk undervegs.

Eg høyrde denne boka som lydbok i Ordflyt. Eg har ikkje lest stort av Dostojevskij før dette, og innser at eg må gjere noko med det. På tide å setje opp nokre av dei meir kjende bøkene hans på leseplanen.

No prøver eg å gire ned etter Norway Cup, det er ikkje lett. Ei fantastisk oppleving nok ein gang, det er ein gedigen opptur å vere saman med så mange ungdomar som hygger seg i lag. Og sportslig så leverte laget vårt over evne ... ein tek ikkje for hardt i når ein kallar det for eit eventyr.

Eg hadde med 3 små bøker til Norway-cup, blei ferdig med to av dei og er nesten halvvegs i den tredje, Derfor blir det nok å avslutte I eventyrland av Knut Hamsun no i helga. Så har eg ikkje heilt bestemt meg for kva eg skal take fatt på etterpå, men det blir kanskje ein Nesbø-krim.

God helg, alle saman.

Og lydboka blei Spilleren av Dostojevski

Femordsomtale: Eit knippe med underfundige forteljingar

Litt lengre omtale:
Boka er ei samling korte forteljingar om folk og lagnadar i dalen Las Pasturas del Cielo, eller på norsk Himmelrikets enger, stort sett frå tidleg 1900-tal. Forteljingane har form som noveller, men hovudpersonen i ei forteljing kan ha ei birolle i ei eller fleire av dei andre forteljingane. Der er også personar som har berre biroller i fleire forteljingar. Når novellene heng så tett saman som dette er eg usikker på om ein skal kalle boka for ei novellesamling eller om ein skal kalle den for ein roman. Men det spelar for så vidt ingen rolle, boka er strålande å lese uansett.

Historiene som blir lagde fram har fleire fellestrekk. Steinbeck skisserer effektivt opp menneskelagnadar med få setningar og eksempel på hendingar, dei fleste har eit mål dei ynskjer å oppnå, og som regel endar historia på ein litt annan måte enn det hovudpersonen ynskjer. Nøkkelen til novellene ser ut for å kome i slutten av den første (som er kapittel 2), der ein hittil uheldig mann har flytta inn i eit hus der folk meiner det kviler ein forbannelse, men opplever at lukka snur til det betre. I samtale med kjøpmannen:

"Mens jeg sto her, kom jeg plutselig til å tenke på at de to forbannelsene kanskje vil slåss om makten, og så kverker de hverandre. Det er visst alt gjort, for jeg er helt sikker på at de er borte.
De andre lo sammen med ham, og T.B. Allen slo i disken.
- Den er god, sa han, - men her er en som er bedre. Kanskje din og farmens forbannelse har paret seg og har krøpet ned i et jordrottehull som et par klapperslanger. Før vi vet ordet av det, vrimler det kanskje av småforbannelser over hele dalen."

Der er ein del humor i forteljingane, og Steinbeck nyttar også ein del ironi. Likevel er historiene først og fremst mollstemte. Men ein blir ikkje trist av å lese dei, for trass i skildringa av diverse uheldige lagnadar så skin også forfattaren sin kjærleik til landskapet og folket som bur der igjennom. Alt i alt er dette ei av Steinbeck-bøkene eg har lest hittil som eg liker best.

Har nyleg avslutta Paradisets enger av John Steinbeck, ei kjempefin bok. Så stend eg på spranget til å reise til Norway-cup (ja, vi trassar pøbelen!) og pakkar med meg tre små bøker i bagasjen; Pølsefabrikken av Helene Guåker, På vegne av venner av Kristopher Schau og I eventyrland av Knut Hamsun.

I tillegg kjem eg nok til å høyre på lydbok på bussturen. Får nytte Ordflyt medan den framleis er tilgjengeleg. Har ikkje heilt bestemt meg for bok enno, men kanskje ein Riverton-krim? Eller ei røvarhistorie av Jules Verne? Eller kanskje ... huff, dette er vanskeleg, der er så mange eg har lyst til å høyre.

Så moro at du les den på svensk. Eg las denne for eit års tid sidan, og i omtalen eg skreiv tok eg opp eit par-tre ting eg undra meg over:

"Eg gjeng ut frå at boka opphaveleg er skrive på svensk, og oversetjinga er så langt eg kan forstå nær perfekt. Det er berre to ting eg stusser på. Det eine er begrepet brønnbåt, som er den typen robåt farmora og Sophia nyttar. Kva slags båt er dette? Kan det vere ein type pram? Brønnbåt på norsk er jo ein noko større båt for å frakte levande fisk i. Eg undrar meg også over kvifor dei heile tida skåter i brønnbåten, i staden for å ro.

Den andre tingen eg stussar på gjeld bruken av ordet «nes» i landskappsskildringar:
«Neset ut til odden var blitt totalt forandret av vinterstormene» (s. 30)
«Når man kommer nærmere, kan man se at steinryggene virkelig er glatte som seler, og at de har et langt, smalt nes av rullesten mellom seg.» (s.59)
Eg får ikkje dette til å henge heilt saman. Etter min forstand er eit nes og ein odde det same, og eit nes gjeng ikkje mellom to steinryggar. Er det nokon som har den svenskspråklege utgava, og som veit kva ord som er nytta der?"

Har du anledning til å sjekke noko av dette?

Eg kom tilfeldigvis over denne lista over poetiske boktitlar, og såg at du hadde tatt med "Sult" av Hamsun. Då kom eg brått på eit sitat frå Garborg sin "Bondestudentar":

"Det var ikkje so poetisk aa svelta som Daniel hadde tenkt"

Sunndal folkebibliotek, Sunndalsøra, Møre og Romsdal, har ei bytte-kasse for pocket-bøker i inngangspartiet.

Ei lita avsporing i forhold til omtalen: fantastisk fin blogg-ide og bokliste du har laga. Eg kjem nok til å følge med av og til.

For Brasil ser eg at du har satt opp to bøker, "Utroskap" av Paulo Coelho og "Livet i et riskorn" av Francisco Azevedo. Eg las nyleg "Utroskap", og tenkte eg måtte nevne at dersom målet er å lære noko om Brasil så er ikkje dette rette boka. Handlinga er lagt til Genève i Sveits, Brasil er ikkje nevnt i det heile. Då har eg litt meir tru på "Livet i et riskorn", som eg også har i bokhylla men ikkje har lest enno.

Femordsomtale: OK oppfølger, men lite nytt.

Treavsnittsomtale:
Dette er den andre boka i Suzanne Collins sin «Hunger Games»-trilogi. Den første boka slukte eg rått, og blei begeistra for plottet og forteljarstilen. Det blei vanskeleg å lese bok nummer to utan å samanlikne med den første, og eg greidde ikkje å kjenne like stor begeistring for Catching fire. For all del, det er ei spanande og fengande forteljing, men store deler av boka sat eg med kjensla av at «dette har eg lest før».

Eg lot meg også irritere til ein viss grad av hovudpersonen, Katniss, som vekselvis er i overkant naiv og i overkant paranoid. Men kanskje er dette eit truverdig karaktertrekk for ein person som lever under eit såpass høgt stressnivå? På same måten finn eg kjærleikshistorie-biten, med vingling mellom kjenslene for jaktkameraten Gale og for Hunger Games-partneren Peeta, å vere forholdsvis uinteressant for handlinga i boka. Men ein gamal grinete gubbe som meg er jo ikkje i den primære målgruppa for boka, ein får tru at også denne delen av boka fell i smak hjå ungdomen. Og for å repetere meg sjølv; boka er totalt sett bra den, sjølv om den første var betre.

Heldigvis ser handlinga ut til å ta ei vending som inneber at den tredje boka kan bli ulik dei to første. Eg kjem utan tvil til å lese den også.