Omtale fra forlaget
Ta hand om deg er ein liten roman. Og ein stor tekst om dei viktige tinga.
Vi møter ein romanforfattar som strevar med liv og skriving. Som ikkje får det til.
I eit fortvila forsøk på å blåsa nytt liv i tekst og tilvere, drar han attende til byen han levde i før han blei forfattar. På vandring i byen som ein gong var hans, blir han nådelaust konfrontert med det forgjengelege. Med tida som har gått frå han.
Men han finn også skinande minne om det som gjer det heile verdt.
Forlag Aschehoug
Utgivelsesår 2017
Format Innbundet
ISBN13 9788203362354
EAN 9788203362354
Genre Biografisk litteratur
Omtalt person Lars Ove Seljestad
Språk Nynorsk
Sider 189
Utgave 1
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
No er dette 5te boka eg har lese av Jan Ove Seljestad. Han bevegar seg i same territorium, men her fortel han om sjølve skrivegjerninga, om byen Bremen, der han både arbeidde ved Universitetet og hadde skriverom i mange år, vi får høyre mykje om forfattarvenen, Jan Roar Leikvoll, som brått døydde som 40-åring og om ekskona, sonen og den noverande kona hans. Som vanleg dreier det seg om mørke tankar om å ikkje strekke til, streif av lukke, familierelasjonar og tankar om dauden og om det er verdt å halde fram.
Eg vart hardare treft av Isberg, Snøen stryk ut alle spor og Fjorden, men Ta hand om deg var kortlest i løpet av nokre ettermiddagstimar. No spørst det om eg skal avslutte mi Seljestad-ferd med romanen Eintranes, som han sjølv seier er meisterverket sitt.
For en fin tittel. Og så i denne tiden vi er i nå. "TA HAND OM DEG." Og boka er fin, den. Det er en veldig personlig og selvbiografisk bok om tap av en god venn. En sjelevenn som også er forfatter. «Begge er vi trefte av livet. Begge har vi opplevd å mista den sjølvsagte plassen i tilværet. Vi veit begge at mørket kan lura bak neste sving, at ein aldri kan kjenna seg heilt trygg. Det er så ufattelig skjørt, skal mest ingenting til, så ramlar ein utfor.» Den er veldig tettpakka av tilstedeværelse av forfatteren, hans reise i sorg og i sitt eget liv, der han har kommet til et vendepunkt. Det er mye tung selvransakelse der, man han skriver seg gjennom det- på sett og vis. «Jan Roar som forstår kva eg snakkar om. Den indre einsemda, den som er blitt både eit behov og ei forbanning. Om å bruka einsemda. Umulig, men nødvendig, og kanskje, likevel, mulig. I det minste eit håp om at det skal vera mulig.»
Godt skrevet, men mot slutten opplevdes boken litt stillestående.
Ingen diskusjoner ennå.
Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verketEg gjer det. Les slutten på boka, men ikkje den siste sida. Den vil eg ikje lesa, seier eg, Mens eg les, merkar eg korleis publikum stilnar, korleis dei lyttar seg inn i teksten og er med meg i tankane og kjenslene som eg skriv om. Eg kjenner korleis dei lar meg få lov til, med orda mine, å røra ved hjarta deira. Og eg tenker at det er verdt det. Det er dette som gjer det verdt å sitta i einsemd og skriva. Å forma ord og setningar som når fram til menneska.