Ingen lesedato
Ingen favoritt
Ingen terningkast
Ingen omtale
Omtale fra forlaget
Bruno Schulz (1892-1942) blir rekna som ein av dei fremste polske forfattarane i det tjuande hundreåret. Forutan nokre enkeltståande noveller, brev og kritikkar, gav han berre ut to verk medan han levde. Den særeigne stilen og forteljemåten til Schulz har blitt samanlikna med Franz Kafka og Marcel Proust og har påverka polske forfattarar heilt fram til i dag.
«Kanelbutikkane og andre forteljingar» skildrar det jødiske miljøet i den no ukrainske byen Drohobytsj, sett frå barndommen til forfattaren og med faren Jakub som midtpunkt. Utvalet i boka består av 15 noveller frå den originale samlinga «Kanelbutikkane» (1934) i tillegg til «Undula», ei tidleg novelle gitt ut under
pseudonym. Denne teksten blei f√∏rst oppdaga i 2019.
Schulz skreiv i eit landskap mellom røynd og draum og frå eit område som har høyrt heime både i aust og vest, ein kulturell smeltedigel, ein plass for store politiske omveltingar og stadig skiftande grenser. Han stod med eitt bein i den vestlege modernismen og det andre i den jødiske kulturarven.
Forlag Skald
Utgivelsesår 2023
Format Slide bound
ISBN13 9788279593539
EAN 9788279593539
Serie Skalds klassikarar
Språk Nynorsk
Sider 134
Utgave 1
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
Eg leid meg tidvis gjennom boka. Som ein draum, består ho av brotstykker, og skildringane er utmalande og merkelege, tidvis uforståelege. Eg hugsar berre ein og anna ting no etterpå.
Døme: "Desse primitive skapningane var derimot ingenting samanlikna med formrikdommen og storleiken til pseudofaunaen- og floraen som kunne oppstå i visse smalt avgrensa omgivnader. Desse omgivnadene er gamle husvære, metta med utstrøymingar av talrike liv og hendingar - oppbrukte atmosfærar, rike på dei spesifikke ingrediensane i menneskelege draumar - ruinar bognande av minnetung mold, lengslar og karrig keisemd. I dette jordsmonnet spirte pseudevegetasjonen raskt, parasitterte rikeleg og flyktig, dyrka fram kortliva generasjonar som blømde snøgt og strålande for like fort å slukne og visne."
Slik held det eigentleg fram i heile boka, draumeaktige skildringar utan særleg mål og meining. Klart, innimellom kjem det lysglimt der skildringane treff meg, men samla sett ikkje mi greie.
Et lesetips jeg plukket opp i Alf van der Hagens bok om Dag Solstad.
Det var et kjempemessig register av alle høstens farver, stablet i lag efter lag, sortert efter nyanser. Farvene klatret opp og ned i toneskalaen som i en klingende trapp; de begynte nederst og prøvet usikkert og klagende alle altstemmens nyanser og halvtoner, gikk så over til fjernhetens utvaskede asketoner og gobelinblått, strakte seg oppover i stadig rikere akkorder, kom til dype blåtoner, til fjerne skogers indigo og brusende parkers plysj for til slutt, gjennom alle sjatteringer av oker, rødt, rust og sepia, å gli inn i visnende havers raslende skygger og nå frem til soppenes mørke duft, pustet av muld i høstnatten og de dypeste bassers hule akkompagnement.
Har forundret meg hvor mange det egentlig er. Dette er bare et utvalg av alle jeg har snublet over.