Bokelskere.no

Eg les den nye biografien om Steve van Zandt av Hans-Olav Thyvold; Little Steven - fra New Jersey til Lilyhammer - som ebok. I tillegg lyttar eg til Anders Ribu som les Barfotdronningen av Ildefonso Falcones.

Ha ei god lesehelg alle!

Desse kan du gleda deg til å lesa. Veldig fine bøker, i eit særeige og vakkert språk.

Dei beste novemberbøkene vart Som steinen skinner av Britt Karin Larsen, Det finnes ingen helhet av Helga Flatland og Pergamentet av Gert Nygårdshaug.

Det vert mykje og variert lesing denne helga. Har akkurat lest ferdig Som steinen skinner av Britt Karin Larsen, bok nummer tre i serien hennar om skogfinnane. Har såvidt starta på ei novellesamling av nobelprisvinnar Alice Munro, Utsikten fra Castle Rock. "På øyret" har eg Helge Winther-Larsen som les Pergamentet, den nyaste til Gert Nygårdshaug. Har dessutan såvidt bladd litt i KonspiraNorge av John Færseth. Dette er ei viktig bok no som nettet vert overfløymd av ville konspirasjonsteoriar, og eg ser verkeleg fram til å lesa denne. Til slutt må nemnast at Hevneren av Jan-Erik Fjell ligg og ventar på nattbordet mitt.

Vi har hatt uforventet nedetid på ca 20 minutter i dag, når vi oppgraderte serverprogramvare.

Alt er imidlertid på plass igjen nå, bank i bordet! :-)

Desse bøkene har gjort størst inntrykk:
Alle vil hjem. Ingen vil tilbake av Helga Flatland
Fjellgraven av Hjorth og Rosenfeldt
og sist men ikkje minst
Vi ses i morgen av Tore Renberg

Det vokser et tre i Mostamägg av Britt Karin Larsen. Veldig fin bok, 187 sider.

Før jeg brenner ned er ei forteljing om to unge menn som strevar med å finna "meininga med livet". Pyromanen og forteljaren sine historiar kryssar kvarandre på fleire plan. Begge er som barn snille, ordentlege og flinke. Kva er det som gjer at den eine av dei "tippar over"?

Eg skulle gjerne ha likt denne boka. Eg skjønnar at Heivoll er ein dyktig forfattar, at språket hans er presist, og at historia kan vera interessant, - men ho passa ikkje for meg. Eg fann ho verken rystande eller gripande, berre irriterande trist.
Før jeg brenner ned sette meg i dårleg stemning. Boka liknar på ein thriller, men finst ikkje spennande.

Heile omtalen kan lesast på bloggen min.

Dette er debutboka til Helge Thime-Iversen, men det skulle ein nesten ikkje tru. Språk og skrivestil er rett nok tidvis litt haltande og karakterane er noko "uferdige" - men boka har eit originalt plott og er både lesverdig og spennande. Det vert interessant å følgja forfattaren - og hovudpersonen Njaal Natland - vidare.
Boka X er litt lang, men har korte kapittel og er lettlest. Eg føler at forfattaren får litt problem når han skal nøste opp i alle trådane på slutten. Eg får ikkje alt til å gå opp, - til å henge på greip, på ein måte, - men eg ser på X som ei grei og lovande krimbok.

Les heile omtalen på bloggen min.

Har nettopp starta på Fjellgraven av Michael Hjorth og Hans Rosenfeldt. Sistnemnde er kanskje mest kjend som skapar av den dansk/svenske TV-serien Broen. Fjellgraven er den tredje boka i serien om kriminalpsykologen Sebastian Bergman, og eg har store forventningar til denne.

Som vanleg har eg ei lydbok i tillegg: No lyttar eg til den nyaste boka til Tore Renberg, Vi ses i morgen. Det er forfattaren sjølv som les.

Dette har vore diskutert her fleire gonger tidlegare. Eg skjønnar ikkje kva som er problematisk med å klikke på ein lenke og lese omtalen på ein bokblogg. Når eg vil lese om ei bok, brukar eg heile internettet, ikkje berre bokelskere.no. På same måte som når eg vil lese om ein film, og søkjer informasjon fleire stader.

Med humor og sorgfylt ømhet får vi som lesere innblikk i enkemannen Oves liv. En godt fortalt historie til ettertanke.

Fascinerende og tankevekkende, men for langdryg på slutten.

Like herlig lesing som et kapittel i en roman, eller del av en novelle. Gjenkjennelsesfaktoren er over gjennomsnittet i denne tekstsnutten din. Et forfriskende innlegg på denne bokarenaen, velskrevet og morsomt!

Eg har ikkje så god kjemi med William Wisting og er ikkje særleg imponert over Hulemannen.
Utgangspunktet i historia er snedig og fantasifull, men eg tykkjer ikkje Horst gjer nok ut av krimforteljinga. Mønsteret kjenner me att frå tidlegare Wisting-bøker: Pappa Wisting som etterforskar eit brotsverk og nysgjerrig journalistdotter som nærmar seg den same saka frå eit anna utgangspunkt. Det vert farleg for dotter, pappa'n reddar henne.

Hulemannen er lettlest, har eit bedageleg tempo og er godt komponert. Men ikkje ein einaste gong følte eg at pulsen steig medan eg las denne boka. Det er rett nok tilløp til litt spenning på slutten, men på langt nær nok. For eg er kresen og vil gjerne ha litt ekstra når eg les krim, i alle fall ei krimbok frå ein så kjend og anerkjend forfattar som Jørn Lier Horst. Han er uhyre dyktig og har levert ei solid krimhistorie som heng saman, full av etterforskingsdetaljar og autensitet. Men eg vert ikkje sjokkert av og er ikkje interessert i detaljerte skildringar av rotne og oppløyste lik, eg vil heller bli utfordra reint litterært. Eg ønskjer meg eit meir innvikla plott og ein meir spennande forteljarmåte.

Lydboka er godt opplest av Ivar Nergaard.

Heile omtalen kan lesast på bloggen min

Boka ble så negativt omtalt på denne tråden at jeg følte for å legge inn en positiv omtale av en forfatterinne som jeg synes skriver både elegant og interessant. Det er en kjærlighetserklæring til øya og folket, og ja - ikke så rent lite personlig.

Triggeradvarsel for noen ting i denne boka.

Eerie er det eneste jeg klarer å si om denne.

Etter mange lange dager på jobb og med maling i heimen, skal det bli herlig å reise på hytta senere i dag. Det sies at det skal bli fint vær ute til å være inne i også. Så da blir det full fyr på peisen, en kopp te i ene hånda og Englevaktene av Kristina Ohlsson i den andre. De to første bøkene hennes var kanonbra, så jeg har store forhåpninger til denne også!

Sidan dette skulle vera ein kriminalroman, forventa eg litt spenning - noko eg ikkje fekk. For sjølv om ei krimbok har ein langsam og dvelande i stil, bør ho vera fengande og spennande for lesaren. Eg tykkjer Konrad Sejer er ein lite spennande hovudperson, - han er så skikkeleg (og stakkarsleg, på ein måte) så han vert kjedeleg. Det same kan ein sei om kollega Skarre - han er ein person utan karakter. Eg føler at eg vert betre kjend med den nye hunden til Sejer, Frank. Og nettopp Frank kjem til å spela ei viss rolle i oppklaringa av saka. Ei oppklaring og ei løysing som eg tykkjer er ganske søkt og lite truverdig.

Karin Fossum brukar eit enkelt og presist språk, utan jåleri, og har vakre skildringar av stemningar og kjensler. Carmen Zita og døden er ei bok med ei trist stemning og eit sørgeleg tema. Ikkje på høgde med dei beste frå Fossum, men heller ikkje dårleg.
Les heile omtalen på bloggen min.