Bokelskere.no

Anbefaler å gi seg i kast med heile serien. Eg har dandert dei utover året i år, manglar berre den siste no. Neste år tenker et at eg les om Edvard Hoem si slekt, dei bøkene er vel litt i same gata, eller?

Karl Oskar og co har kome seg velberga over Atlanteren, i alle fall dei fleste i fylgjet. No gjeld det berre å kome seg innover i landet og finne seg eit jordstykke dei kan gjere krav på. Flokken frå Ljuder bestemmer seg for å oppsøke garden til sonen til ei eldre kone som er med i fylgjet, for så å ta seg land i nærleiken. Men det er langt frå New York, der dei gjeng i land, til Taylor Falls i Minnesota der denne garden ligg.

Ferda til dei 15 personane gjeng med tog, elvebåt, og det siste stykket må forserast til fots. Det er mange prøvelsar undervegs, både språkproblem, ransforsøk og sjukdom. Det er litt av eit eventyr som blir skildra her, ei slik reise kan vere krevjande nok for ein ung og sterk person, men i fylgjet er det både smårollingar og gamlingar.

Moberg er knakande god i mange av skildringane, det er levande og engasjerende fortalt. Innimellom historia om Ljuder-bøndene så er det skote inn eit og anna kapittel med meir generelle opplysningar om innvandringa til Amerika, samt reine stemningsskildringar av korleis det er å vere på veg inn i dette nye landet. På denne måten unngjeng han at foteljinga blir einsformig, samstundes som lesaren får auka historiekunnskapen med eit par hakk. I det heile er dette ein flott bokserie, som eg kosar meg veldig med.

Splitte mine bramseil, dette var ei positiv overrasking. Eg veit ikkje heilt kva eg hadde venta av denne boka, som er Joshua Slocum sin forteljing om korleis han bestemte seg for, og gjennomførte, ei jordomseiling i seilbåt. Aleine. I 1895/96/97/98. I tillegg til å vere flink til å segle, var Slocum også brukbart flink til å skrive. Han makta å gjere det som lett kunne blitt ei oppramsing av stadar og hendingar til eit levande eventyr. Enkelte gangar var det nesten som om ein sjølv var med på reisa.

Der var mange imponerande skildringar undervegs. Kanskje var det strevet med å runde Kapp Horn som gjorde størst inntrykk på meg. Mange av møta med folk undervegs på turen var også interessante å lese om. Men totalt sett er så klart den største bragda sjølve det å gjennomføre reisa, å navigere jorda rundt på eiga hand med sparsame hjelpemidlar.

Eit artig poeng for dei som måtte ha lest Judith Schalansky sin populære bok Atlas over fjerne øyer er at Slocum vitja fleire av desse øyene på reisa si. Det var kjekt med eit attersyn i denne boka. Eg høyrde den forøvrig som lydbok frå Loyalbooks, eg vil takke opplesaren, som gjorde ein strålande jobb, for å ha tatt meg med på denne fantastiske turen.

Funksjonen blir nok meir treffsikker dess fleire følgarar boka har. No er det 18 av dei, og mellom bøkene i "Du vil kanskje også like" ser eg pr datp i det minste eit lite knippe bøker som eg innbiller meg har samanfallande målgruppe med Isachsen sin bok.

Fleire medlemmer av ein jungel-ekspedisjon i Bolivia blir angripne av flaggermus, blir sjuke, og døyr. Det viser seg at viruset dei blir smitta av under enkelte føresetnadar også kan forlenge livet, og det blir iverksatt eit militært forskningsprosjekt på viruset med dødsdømde straffangar som forsøkskaniner. Det må berre gå gale, forsøket kjem ut av kontroll, og det meste av befolkninga på jorda blir kjapt omgjorde til blodtørstige monster.

Det meste av boka handlar om ei gruppe menneske som bur i ein festningskoloni som held stand mot dei fryktinngytande skapningane. Ein får ei nokonlunde truverdig skildring av korleis eit slikt samfunn kunne fungere. Det einaste som skurrar litt er antalet innbyggarar i festninga, halde opp mot alle samfunnsfunksjonane som blir skildra. Eg får det ikkje til å gå opp. Etter kvart dukkar det opp ei mystisk jente, Amy, som har merkelege eigenskapar. Utan å røpe for mykje, kan ein vel seie at ho blir avgjerande for mykje av det som skjer seinare i boka.

På mange måtar likte eg boka veldig godt. Plottet var ganske bra, og tidvis var spenningsnivået høgt. Det er ein viss variasjon i forteljarteknikk og synsvinkel, og ein del av hendingane blir ikkje mata inn med teskei, lesaren lyt tenke litt sjølv. Men så var det resten, då. Enkelte delar av boka blei alt for langtekkelege etter min smak. Men der det svikta mest for min del, er når telepatiske eller andre parapsykologiske evner blir naudsynt for å få historia til å henge saman. Då melder eg meg ut. Så i sum landa eg på eit terningkast litt under middels.

Eg las denne samen med den dystopiske lesesirkelen, diskusjonstråden for boka er her. Det er alltid moro med litt diskusjon undervegs medan ein les.

Etter å ha lest igjennom tredje og siste bind i dette verket sit eg att med ei kjensle av å ha vært på ein festmiddag utan å få med meg kva hovudretten var. Jaudå, det var god stemning, eg kosa meg godt saman med dei andre, festsalen var overdådig pynta, der var mykje godt å drikke, og eg veit at eg åt godt også. Men kva var det eigentleg eg åt?

Store delar av band tre dreier seg om freistnadar på oppklaring av drapet på Fjodor Karamasov, far til brødrene Karamasov, og om rettssaka mot Dmitrij (Mitja], ein av brørne som har frykteleg mange bevis peikande mot seg. Broren Ivan og den moglege broren frå eit utanomekteskapleg forhold, Smerdjakov, får også ein del plass i denne boka. Eit høgdepunkt er når Ivan er sjuk og møter djevelen i ein feberfantasi. Eller var det eigentleg ein feberfantasi?

Ein ting eg ikkje greier heilt å få taket på, og dette gjeld heile verket, er alle faktene. Det nyttast store ord og vidløftige fakter når ein t.d. skal gjere greie for kjenslene sine, det blir noko teatralsk over det heile. Er dette typisk russisk? Eller er det typisk 1800-tal? Eller er det berre eit grep frå forfattaren, kanskje er tanken at desse faktene i større grad skal setje i sving lesaren sine kjensler? Det fungerer berre sånn passe for min del.

Så, etter å ha fullført ei av verdens beste bøker, kva sit eg att med? Reit bortsett frå kjensla av å vere nøgd med seg sjølv? Denne kjensla kan nok trygt tynnast ut med kjensla av at ein ikkje har fått med seg alt. Kanskje må eg lese boka mange gangar før eg eventuelt innser at den er ei av verdens beste. Men det er ikkje så veldig viktig for meg å bli overtydd om det, så det er stor sjans for at eg nøyer meg med denne eine gangen. Og denne gangen las eg den saman med gretemor sin lesesirkel, diskusjonstråden om boka er her.

Pelsjegerliv har stått ulest i bokhylla heime sidan eg fekk den i hus for eit drygt år sidan, det er jo ei skandale! Til mitt forsvar så fekk eg omlag 100 andre bøker i hus samstundes, og eg sparer med overlegg på nokre av dei bøkene eg gler meg mest til å lese. Men når eg les om kor du kosar deg med denne boka så må eg nok fiske den fram snart eg også.

Band to i denne tre-bindsutgåva er kanskje det som spriker mest i stil og tempo. Yngstebror Karamasov, Aleksej (Aljosja) gjeng i lære i eit kloster, og har eit nært forhold til den åndelege leiaren starets Sosima. Mykje av den første halvdelen av dette bandet dreier seg om desse to.

Knapt halvvegs i bandet er det temposkifte. Playboy-karamasoven Mitja er på jakt etter pengar, han planlegg nemleg å stikke av med den vakre Grusjenka før faren Fjodor rekk å gifte seg med henne. Midt i denne frenetiske jakta på pengar blir faren funnen ihjelslått i hagen sin, og alle bevis peiker mot Mitja.

Dermed blir det lagt på enno ein dimensjon i denne forteljinga. I tilleg til å vere eit familiedrama, ei kjærleikshistorie, ein diskusjon om livssyn og eit portrett av ein russisk småby på 1800-talet er den no også ein fullblods kriminalroman.

Eg trur det var dette temposkiftet, og det nye laget i forteljinga, som gjorde at eg likte dette bandet best av dei tre. Eg las den for øvrig saman med gretemor sin lesesirkel, og eg er viss på at det er bryet verdt for nye lesarar å sjekke lesesirkelen sin diskusjonstråd om boka.

Dette er ei av dei mest kjende bøkene til nobelprisvinnaren i litteratur Anatole France, og den er ein bitande satire over fransk historie.

Plottet er som følger; ein nærsynt munk legg ut på ei magisk-realistisk reise, havnar på ei øy som er befolka av pingvinar, og døyper dei ved eit uhell. Vårherre og eit utval av helgenar diskuterer dei praktiske følgene av dette uhellet, og kjem fram til (etter mange rasande vittige diskusjonar) at pingvinane må gjerast om til menneske. Desse pingvin-menneska spelar så ut sin eigen versjon av fransk historie, samt nokre glimt av framtida (sett frå 1908).

Enkelte passasjer i boka får meg til å tenke på Candide av Voltaire, det er noko med den sprudlande, satiriske og nærmast vulgære måten å skildre enkelte hendingar på. Eigentleg er det eit lite mistak å lese denne boka for ein med såpass begrensa kunnskap om fransk historie som meg, men eg fekk i alle fall med meg enkelte av dei historiske hendingane som det blei raljert over. Den historia eg kanskje likte best var satiren over Dreyfus-saka, som forfattaren sjølv engasjerte seg sterkt i. Dette sitatet er frå innleiinga til denne historia.

Eg høyrde denne som lydbok frå Loyalbooks, opplesaren gjorde ein grei jobb. Hadde eg hatt kunnskap nok om fransk historie til å forstå alle poenga ville nok terningkastet blitt eit, kanskje to, auge høgare. Men slik det blei no gjekk litt for mykje av tida med til å undre seg over kva som var poenget med dei ulike forteljingane.

Alltid tid til å lese. OK, nesten alltid, då.

Sjølv gjorde eg meg ferdig med Sønnen av Jo Nesbø på fredag, og er no godt inne i Den talibanske cricketklubben av Timeri Murari. Ganske klaustrofobisk å sjå Kabul frå eit kvinneperspektiv under Taliban-styret.

Ver og føre tillet ikkje gjetarhundtrening denne helga, derfor blir det litt ekstra tid foran PC'en. Den nyttar eg til å ta igjen noko av etterslepet mitt på bokomtaler. Eg har som mål å skrive ein omtale av alle bøker eg les/høyrer, men har slurva med dette i år, så no ligg eg 31 bøker på etterskot. Men i forgårs på denne tida var talet 35, så det burde vere råd å kome nokonlunde ajour innan nyttår.

God helg!