Bokelskere.no

Det er moro med julebord, slik som i går
Der vi gafla og mora oss, tår etter tår
Så med pledd og med stål-ande ligg eg i ro
Og har Kniven på strupen i sofaen no.

Prisen er jo bra, men eg kunne tenke meg norske bøker også dersom eg betaler for eit abonnement. Så vidt eg kan sjå er der 2610 bøker på dansk, 339 bøker på svensk og ingen på norsk. Ja ja ...

Kan hende eg burde gjere som deg. Eg er også usikker på om eg høyrer på nok lydbøker til at det er bryet verdt å abonnere. Går litt i perioder dette, avhengig av kor mykje eg køyrer i bil.

Ein er i havnebyen Oran i Algerie på 1940-talet ein gang, og einkelte av innbyggarane merkar seg at det er fleire rotter enn vanleg i omgjevnadane. Snart byrjar folk å bli sjuke, og sidan tittelen på boka er det den er så slår eg ikkje på noko spoiler-varsel når eg røper at det bryt ut ein pest-epidemi. EIn fylgjer eit knippe menneske gjennom dei ulike fasene i epidemien.

Dette er den andre boka av Camus eg les (den første var Den fremmede), og i begge så opplever et det som om språket held meg på avstand frå handlinga. Dette gjeld nok i størst grad Pesten. Eg veit ikkje om det skuldast oversetjinga, eller om eg ville hatt same kjensla dersom eg kunne ha lest originalteksta, men uansett så er det noko ved den litt formelle og stivbeinte språkføringa som gjer at eg ikkje greier å trenge inn i boka. Så sjølv om denne boka truleg er ei interessant analyse av korleis ulike personar kan finne på å handle under ein krisesituasjon, så blei det berre eit middels terningkast frå mi side.

Vi las denne boka i kjell k sin lesesirkel, det virka som om fleire av dei andre deltakarane også sleit litt med boka.

Eg har enno to uleste bøker av Camus i bokhylla, og eg skal sjølvsagt lese dei. Men skulle det ikkje løsne for meg i dei bøkene heller, så gjeng det nok ei stund før eg eventuelt prøver meg på denne forfattaren igjen.

Dette er ei av dei mest kjende bøkene til den engelske forfattaren Thomas Hardy, og den første eg les (høyrer) av han. Tess er eldstejenta til ekteparet Durbeyfield, fattige landarbeidarar i sørvest-England. Faren John er drikkefeldig, og dei kjem i eit økonomisk uføre. Men John har fått vite at han kanskje stammar frå adelsslekta d’Urberville, og han sender eldstejenta i veg med von om at ho kan få ein fot innanfor den velståande greina av slekta.

Boka kan kanskje klassifiserast som ein kjærleiksroman, i allefall belyser den vanskar med kjærleik på tvers av klasseskilja. Men for min del var kjærleikshistorie-aspektet ikkje særleg vellukka, det blei litt for sjablongmessig og melodramatisk. Boka kan også lesast som ein kritikk av standssamfunnet, i så måte er den hakket meir vellukka. Men det som virkelig løfta boka i mine auge (øyre) var dei fantastiske skildringane av natur, folk og levesett. Om ein ikkje finn andre grunnar for å ville lese boka, så bør dette vere grunn nok, for dette var bra.

Eg høyrde denne boka som gratis lydbok frå Loyalbooks, der opplesaren var veldig bra.

Småvittig fabel om ein engel med talent for bjørnetenester. Den kronisk uheldige Sulo er under utdanning som skytsengel, og han vil gjerne yte litt ekstra for den «heldige» personen han har blitt satt til å passe på. Alt ligg med andre ord til rette for ein serie med katastrofer, og Paasilinna leverer varene.

Det mest forfriskande med historia er at den tek så mange uventa vendingar. Så må eg innrømme at eg ikkje får heilt, heilt taket på humoren og underfudigheitene til forfattaren. Kanskje trengs det meir øving, dette er berre den andre boka av han eg les. Eg har Herre min hatt ulest i bokhylla, så eg får uansett minst ein sjanse til til å øve meg. Og truleg mange fleire, i alle fall dersom eg finn Paasilinna-bøker på sal eller loppemarknad i åra som kjem.

Linnéa Myhre, som blei vidgjeten som morosam sinnabloggar for nokre år sidan, har sidan hausta mange lovord for å vere åpen om sjukdomen sin i den sjølbiografiske boka Evig søndag. Boka Kjære kan langt på veg seiast å vere ein symbiose mellom Evig søndag og bloggen hennar. Men i staden for blogg-innlegg stila til lesarane sine er teksta i Kjære utforma som (stort sett) korte og underfundige brev til familie, vennar, kjendisar, representantar for diverse firma, og endåtil seg sjølv.

Her er det mykje bra. Myhre skriv godt, og har ein tiltalande form for humor. I tråd med tonen i bloggen, så er det fleire som får påskrive i passet sitt kvar skapet skal stå. Men der er også brev med meir seriøst innhald, gjerne sjølrvransakande og/eller med sjukdomen som tema. Alt i alt var det eit fint knippe med tekstar, med passe balanse mellom humor og alvor. Måtte forfattaren finne inspirasjon til, og glede ved, å halde fram med skrivinga, talentet er der.

Etter å ha lest om Sioux-opprøret i 1862 i Vilhelm Moberg sin Siste brev hjem kjende eg trong til å få vite meir om desse hendingane frå eit indianar-synspunkt. Og det får ein til gagns i denne boka, ikkje berre denne konflikta men ein heil serie med ulike indianarkrigar få rundt 1860 og nokre tiår framover i tid. Og det er ganske nedslåande lesnad, her er grove overgrep, brotne lovnadar og feige nedslaktingar i fleng.

Den norske versjonen er noko nedkorta i forhold til originalen. Vanlegvis er dette noko som irriterer meg, men denne gongen var det like greit. Ikkje berre fordi at ein då slapp å ta innover seg enno meir elende, men også fordi den litterære stilen blei litt for leksikalsk og einsformig etter min smak. Eg veit ikkje om dette gjenspeglar stilen i originalteksta, men uansett tykte eg boka var litt tung å kome igjennom.

Likevel er eg veldig glad for at eg las igjennom denne boka. Det skadar ikkje å minne seg sjølv om, når ein sit og hyggar seg med diverse utvandrarromanar a la Moberg og Hoem, at nokon betalte ein høg pris i andre enden, og at det er ein urett som ein aldri får gjort opp for.