2023
Ingen favoritt
Ingen omtale
Omtale fra forlaget
«- Ska du bi ein god fiskar, må du tenkji som ein fisk. Onkel Ivar ser rett på meg. Sjølv om panna er drivvåt, ligg den amerikanske sideskilen perfekt. Me står på vollen ved båthuset. Vatnet Storsenn breier seg mot vest. Det er større enn eg hugsar. Ivar myser i lynklart haustvêr. Han har høge gummisko, feltjakke, strikkavottar og bremluve med øyrelappar. Det er berre fire kilometer frå parkeringa, men for Ivar vart det fire mil. Framoverbøygd og tungpusta kjempa han seg hit. Tyngdekrafta og hardt ramma ryggvirvlar pressa han mot bakken. To gonger ramla han. Fyrst trakka han feil og datt sidelengs. Sekken og han låg samanfletta med ungskogen. Han freste som ein hoggorm då eg fekk han laus. Like etter datt han bakover i stigen. Han kila fast baken mellom to steinar. Då eg sprang til for å hjelpe, slo han etter meg med staven. Han kom seg laus for eigen maskin, ved å vogge att og fram. Etterpå halta han på høgrefoten. Eg tenkte at onkel ikkje lenger er mannen for haustfiske i kalde fjellvatn.» Onkel Ivar Helgesson Aal har peika ut brorson Jon Aslesson Aal til å ta over fiskevatnet Storsenn. Romanen "Fiskehuset" handlar om ei veke haustfiske, kunstens indre vesen, naturen som dundrar fram, kjærleiken, sanningsord og Den Store Endringa i livet til Jon Aslesson Aal.
Forlag Oktober
Utgivelsesår 2021
Format Innbundet
ISBN13 9788249524075
EAN 9788249524075
Språk Nynorsk
Sider 136
Utgave 1
Tildelt litteraturpris Nynorsk litteraturpris 2021
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
En perle av en roman, full av refleksjoner om livet, såre samtaler, høstfiske på vann og gleden ved en liten fiskebu. Skildringene er slik at du føler du er med det oppe på vannet, skiftende bær, kaldt vann, båten på vannet. Nydelig!
Det er i forbindelse med at debutromanen til Stein Torleif Bjella er en av seks nominert romaner til P2 lytternes romanpris 2021 at jeg har kjøpt og lest Fiskehuset. Jeg har tidligere lest romanene Kvar dag skal vi vere så modige, Den siste overlevende er død og Jeg grunnla de forente stater. Gode romaner. Men Fiskehuset synes jeg er flere hakk bedre. Det er sjeldent det er så mye innhold i ei bok på 137 sider. Den fikk frem hele følelsesregisteret hos denne leser. Fra rå latter til klump i halsen. Jeg håper den vinner.
Dette var en trivelig bok, - særlig for oss som liker å fiske ørret, bo i primitive hytter og tenke over livet. Den har form som en dagbok fra en ukes fisketur ved et fjellvann, - til og med omslaget ser ut som en notatbok fra forrige århundre. Det er fortelleren, eller heller skibenten, og den gamle onkelen hans som er deltakerne, og det viser seg jo raskt at det er forholdet dem i mellom som er det sentrale i boken. Deres samtaler, - eller heller onkelens enetaler - , går rett inn på de store spørsmål i livet, og skribenten får litt å tenke på. Boken er skrevet på dialekt, og forfatteren leker og lurer oss litt med dagbokformen, - det er mye som minner om ham selv der. Slutten er overraskende, og det var gledelig, - boken ellers var nokså ensformig, men slutten var med på å heve den til en solid femmer fra meg.
Ingen diskusjoner ennå.
Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verketFor å koma dit du ska, må du veta kor du kjem frå.
Du kan ikkji handle heile tide. Dei som støtt går på utpust, går det gale med.
Fjellet har vore tolmodig lenge. Akseptert elleville påfunn. Sett mennesket miste bakkekontakt. Høyrt oss argumentere, imponere, introdusere, lage masterplan, snakke om Vårherre og evig liv. Synst synd på oss, håpa me skulle rydde opp ein dag. Undra seg over kva det var som dreiv oss, alltid svoltne etter meir. Såg tydeleg at me ikkje passa inn.
Ivar liknar meir og meir på ein mink, med fangst som rekreasjon. Han blir lystig og livsglad av drap.
Hugs å leige skuterskyss. Ikkji kjøp skuter. Ikkji få skutersjuka.
- skutersjuke? spør eg.
- Fyri du veit ordet tå det, køyre du inn og ut her heile veten, ein sementsekk, ein tofire, ein tom europall ned, ein vedasekk upp, eit tomt lummelyktbatteri ned, ein søppelsekk upp, eit laken ned for vask, ein ny ostehøvel upp, du slutta å planleggji, for du kan alltids svippe i veg for å ordne alt. Moro er det med. Dermed fær du helder alder ro når du er her, du slutta å gå på skiju, du slutta å gå te fots, du bi overvektig og stivna, tidleg gamal.
Kroppen er eit skal; sjela, bevisstheita, personlegdomen flytta rett ut, og inn i oss som var rundt og nær han. Kvar gong me tenkjer og snakkar om Ivar, lever han vidare i oss.
Hadde det ikkji vore kjekt med eit solcelleanlegg her? spør eg.
Nei.
Koffor ikkje?
Eit stearinlys om kvelden er nok. Det er når du takka nei til meir, fysst då er du eit rikt menneske. Det må du trene på heile livet.
Eg er berre delvis einig. Fleire gonger har eg trøysteshoppa. Det var til stor hjelp.
Ivar vil truleg heller stryke med, fastfrosen i båten, enn ikkje å fiske desse dagane. Det einaste som kan stoppe oss, er sterk vind, eller brå og brutal død, som Ivar ville sagt.
Kroppen er eit skal; sjela, bevisstheita, personlegdomen flytta rett ut og inn i oss som var rundt og nær han. Kvar gong me tenkjer og snakkar om Ivar, lever han vidare i oss.
Når nokon har noko å fara med, er det fare på ferde. Sea du, Jon, ikkji har noko å fara med, og har ingenting på ferde, er det heller ingen fare.