Bokelskere.no

Denne helga har eg kosa meg med Vi ses der oppe av Pierre Lemaitre - ei heilt fantastisk historie frå forfattaren av thrilleren Alex. På øyret har eg ei anna svært underhaldande bok; Den gjenfødte morderen av A. J. Kazinski,

Godt innlegg, bra sak - og eg er veldig enig med deg. Rohde framstår som sutrete i sitt innlegg. Eg gav både Mørke hjerter og Bare et barn terningkast 3. På bloggen min har eg grunngjeve desse terningkasta (konklusjonane) slik:

Om Mørke hjerter
"Boka er uspennande, har dårleg framdrift og løysinga av sjølve krimgåta er lite truverdig. Karakterane er, med få unnatak, stereotype og eindimensjonale. Plottet er usamanhengande og usannsynleg. Den absolutt beste delen av boka er prologen."

Om Bare et barn
"Trass i eit aktuelt tema og ein dramatisk start på boka; dette vart ikkje særleg spennande. Hovudpersonen Wilma blir eg heller ikkje heilt klok på.
Altfor mange sider i boka vert brukte på møter, samtalar, vandring i korridorar, krangling, diskusjonar, heisturar, nytt møte, ny krangling, ny korridorvandring osv. osv. Det er sikkert ekte og autentisk - men høyrer ikkje heime i ein kriminalroman."*

Hos meg fungerer det reint teknisk, men i praksis er denne funksjonen meiningslaus. Dei bøkene som blir anbefalt på denne måten er stort sett uinteressante for meg.

Underhaldningskrim av den lettbeinte typen, med action, overraskingar og pussige situasjonar, - lettlest og fortlest. Historia har bra driv og er godt komponert, men med litt for mange krumspring mot slutten etter min smak.
Plottet er fiffig, men ikkje genialt. Dersom ein har lest Iréne ser ein at det heller ikkje er spesielt originalt.

Den beste krimleseopplevinga i mars fekk eg då eg las Torkil Damhaug sin nyaste krimthriller En femte årstid i påsken. Eg likte også godt Iréne av Pierre Lemaitre.

Men den aller beste leseopplevinga forrige månad vart Kim Leine sin formidable historiske roman frå Grønland; Profetene i Evighetsfjorden.

Jeg kan kontaktes direkte på admin@bokelskere.no.

Det var fælt for IT-avdelingen også.

I dag har vi oppdatert programvaren som driver dette nettstedet.

Dette gjorde at vi fikk uventet nedetid.

IT-avdelingen håper at alt likevel har gått bra.

Vi har to tilleggsfunksjoner på bokelskere.no - med de kryptiske betegnelsene "API" og "widgets".

API'et tilbyr et grensesnitt til data hos bokelskere.no for programmerere.

Widgets lar deg vise bøker fra boksamlingen din på din egen hjemmeside.

Begge disse funksjonene legges ned med effekt fra 1.mai 2016.

Bakgrunnen for dette er at funksjonene har blitt bygget opp rundt et programvarebibliotek som ikke vedlikeholdes av forfatteren(e) lenger.

Dette skaper stadige problemer når vi skal oppdatere annen programvare.

Det er kun en håndfull brukere som vil berøres av dette, og jeg beklager til dem som berøres.

Jeg hører hva dere sier, og ser at flere misliker endringen.

Jeg ser at det er en kjekk funksjon å kunne snakke privat med andre selv om man ikke følger hverandre.

Kanskje det ikke var riktig å sperre på denne måten.

Allikevel har jeg vært lettet over å ha fått ut denne nye strenge funksjonen.

Det er få brukere som sender uønskede meldinger, men mange som berøres.

Uønskede internmeldinger er det flest tar kontakt med meg om. Nå er dette effektivt stoppet.

Kanskje en ignoreringsfunksjon er bedre.

Av ein eller annan merkeleg grunn var det bok nummer to, Alex, som kom ut fyrst her i landet. Eg las Alex i fjor og difor kjende eg til ein av dei viktigaste poenga/plotta i denne boka - og det førte til at leseopplevinga mi ikkje vart fullt så god som den kunne ha vore. Så har du planar om å lesa denne bokserien, start for all del med Irène.

Irène er ein uhyre velskriven, skremmande og original kriminalroman med eit rikt og utspekulert plott og svært fascinerande karakterar. Det er vanskeleg å leggja boka frå seg fordi ho er så full av nerve: Spenninga stig til utrulege høgder i den thrilleraktige avslutninga. Sjølv om eg altså var klar over (noko av) det som skulle komma til å skje, vart det så nervepirrande at eg kjende det godt - i heile meg - og lenge etterpå.

Les heile omtalen på bloggen min.

Dette er historia om Arne Murberg sitt eventyr i Berlin. Arne er ein Forrest Gump-liknande person; ein velmeinande, naiv og enkel mann. Nesser skildrar han med forståing, ømheit, kjærleik og nærleik.

Boka er underhaldande og koseleg, der humoren har ein sår undertone. Språkleg sett er det ein fryd å lesa, trass i dei gammaldagse uttrykka og dei finurlege formuleringane - men dette er no eingong eitt av Nesser sine "varemerke". Eg humra meg gjennom mange av Arne Murberg sine funderingar, gjeremål og språklege forvirringar i storbyen Berlin. Kjøpet av eit par gule sko, møtet med ei due som får namnet Evert Taube og samtalane med liksomvenen Perry Mason er fornøyeleg lesing.
Personskildringane er strålande, som alltid frå Nesser: Arne si sorg, einsemd og lengsel er skildra med innleving og varme. Skildringa av venskapet og den gryande kjærleiken mellom Arne og Beate er truverdig og inderleg.

Men -
eg hadde nok forventa meg noko meir og noko anna frå Nesser si side. Det som gjer meg mest betenkt og skeptisk er når handlinga går tilbake i tid og Nesser introduserer ein slags alternativ verden - i reinaste Murakami-stil. Eg meiner; eg kan godta at Haruki Murakami skriv om parallelle univers - men eg finn det vanskeleg når Håkan Nesser gjer det same. Eg dett av lasset, rett og slett. Eg finn heller ingen klar bodskap i denne forteljinga - men kan hende har ikkje Nesser hatt noko motiv ut over det å laga ei god forteljing - om det gode og det onde, om å skapa litt underhaldning - og litt magi?

Les heile omtalen på bloggen min.

Endeleg var det nokon som spurte om det :-)
Den mest oppskrytte frå det året var for meg Et helt halvt år (som i skrivande stund har oppnådd heile 400 terningkast 6 her på bokelskere. Det er ikkje fortent. Boka er sentimental, klissete og skrekkeleg forutsigbar.