Bokelskere.no

Starten syntes jeg var omstendelig også. Tempoet tok seg opp, og jeg ville vite hvordan det gikk. Leseverdig og spennende, men med en historie jeg ikke helt ble med på. Må si jeg likte Natthagen mye bedre. Håper det skjer noe kriminelt ikke Hamar, slik at Jonfinn må hjem og ordne opp!

Så forskjellig kan man se det! Synes boka har et godt språk. Ellers opplever jeg handlingen som langsom og omstendelig med både den uerfarne politimannen og hovedpersonen som" etterforskere". Linken mot 22.7 blir bare rart i historien, selv om jeg forstår at dette påvirket andre jobber. Det gjør ikke romanen bedre. Og slutten- viser enda en gang det urettferdige og meningsløse. Uten at det dette gjør boka god for me

Eg las 130 bøker i 2013, og berre 3 av desse fekk terningkast 6. Den aller aller beste vart for meg De sørgende av Håkan Nesser.

Eg held framleis på med Barfotdronningen som eg starta på i byrjinga av denne månaden. Boka er (for) lang - lydbokversjonen varer i over 26 timar.
Les også i Levi Henriksen si fine julenovellesamling Bare mjuke pakker under treet og den nyaste i Knut Faldbakken sin krimserie om Jonfinn Valmann; Turisten.

Ønskjer deg og alle andre ei riktig fin og fredfull jul!

Eg les den nye biografien om Steve van Zandt av Hans-Olav Thyvold; Little Steven - fra New Jersey til Lilyhammer - som ebok. I tillegg lyttar eg til Anders Ribu som les Barfotdronningen av Ildefonso Falcones.

Ha ei god lesehelg alle!

Desse kan du gleda deg til å lesa. Veldig fine bøker, i eit særeige og vakkert språk.

Dei beste novemberbøkene vart Som steinen skinner av Britt Karin Larsen, Det finnes ingen helhet av Helga Flatland og Pergamentet av Gert Nygårdshaug.

Det vert mykje og variert lesing denne helga. Har akkurat lest ferdig Som steinen skinner av Britt Karin Larsen, bok nummer tre i serien hennar om skogfinnane. Har såvidt starta på ei novellesamling av nobelprisvinnar Alice Munro, Utsikten fra Castle Rock. "På øyret" har eg Helge Winther-Larsen som les Pergamentet, den nyaste til Gert Nygårdshaug. Har dessutan såvidt bladd litt i KonspiraNorge av John Færseth. Dette er ei viktig bok no som nettet vert overfløymd av ville konspirasjonsteoriar, og eg ser verkeleg fram til å lesa denne. Til slutt må nemnast at Hevneren av Jan-Erik Fjell ligg og ventar på nattbordet mitt.

Desse bøkene har gjort størst inntrykk:
Alle vil hjem. Ingen vil tilbake av Helga Flatland
Fjellgraven av Hjorth og Rosenfeldt
og sist men ikkje minst
Vi ses i morgen av Tore Renberg

Spesiell bok med flere budskaper, som jeg anbefaler på det varmeste. Får i gang tankene og for min del gav den meg litt svar på ting, uten å utbrodere det noe videre :) Slutten var ikke helt 100 så derfor får den ikke terningkast seks av meg, selv om jeg er glad den slutten som den gjorde. Hadde slutten vært like bra ville brukt evigheter med å "komme over" boken ....
Tror ikke den er oversatt til norsk, men å lese den på svensk gikk veldig greitt :)

Det vokser et tre i Mostamägg av Britt Karin Larsen. Veldig fin bok, 187 sider.

Jeg likte filmen The Hunger Games så godt at jeg kastet meg over disse ungdomsbøkene nå før film nr 2 kommer i november (?) Bok nr 1 var bedre enn filmen, bok nr 2, Catching Fire, syntes jeg var noe kjedelig, og at dette er skrevet til en annen målgruppe enn meg selv, var litt for klart. Bok nr 3, Mockinjay, derimot tok seg opp :)
Ønsker man noe lettlest (til og med på engelsk) så anbefaler jeg disse!

Før jeg brenner ned er ei forteljing om to unge menn som strevar med å finna "meininga med livet". Pyromanen og forteljaren sine historiar kryssar kvarandre på fleire plan. Begge er som barn snille, ordentlege og flinke. Kva er det som gjer at den eine av dei "tippar over"?

Eg skulle gjerne ha likt denne boka. Eg skjønnar at Heivoll er ein dyktig forfattar, at språket hans er presist, og at historia kan vera interessant, - men ho passa ikkje for meg. Eg fann ho verken rystande eller gripande, berre irriterande trist.
Før jeg brenner ned sette meg i dårleg stemning. Boka liknar på ein thriller, men finst ikkje spennande.

Heile omtalen kan lesast på bloggen min.

Dette er debutboka til Helge Thime-Iversen, men det skulle ein nesten ikkje tru. Språk og skrivestil er rett nok tidvis litt haltande og karakterane er noko "uferdige" - men boka har eit originalt plott og er både lesverdig og spennande. Det vert interessant å følgja forfattaren - og hovudpersonen Njaal Natland - vidare.
Boka X er litt lang, men har korte kapittel og er lettlest. Eg føler at forfattaren får litt problem når han skal nøste opp i alle trådane på slutten. Eg får ikkje alt til å gå opp, - til å henge på greip, på ein måte, - men eg ser på X som ei grei og lovande krimbok.

Les heile omtalen på bloggen min.

Har nettopp starta på Fjellgraven av Michael Hjorth og Hans Rosenfeldt. Sistnemnde er kanskje mest kjend som skapar av den dansk/svenske TV-serien Broen. Fjellgraven er den tredje boka i serien om kriminalpsykologen Sebastian Bergman, og eg har store forventningar til denne.

Som vanleg har eg ei lydbok i tillegg: No lyttar eg til den nyaste boka til Tore Renberg, Vi ses i morgen. Det er forfattaren sjølv som les.

Dette har vore diskutert her fleire gonger tidlegare. Eg skjønnar ikkje kva som er problematisk med å klikke på ein lenke og lese omtalen på ein bokblogg. Når eg vil lese om ei bok, brukar eg heile internettet, ikkje berre bokelskere.no. På same måte som når eg vil lese om ein film, og søkjer informasjon fleire stader.

Denne var spennende!! Lest de to foregående, god stigning siden bok nr. 1. Blitt kjent med personengalleriet og liker dem godt!! Handlingen i boka er lett å følge, selv om det hopper mellom land og personer. Er enig med deg at plottet er orginalt, men jeg velger å bli med inn i det. Og hvorfor kan det ikke skje her... Litt mye flaks i opprullingen , kanskje, men absolutt en god krim!!!

Eg har ikkje så god kjemi med William Wisting og er ikkje særleg imponert over Hulemannen.
Utgangspunktet i historia er snedig og fantasifull, men eg tykkjer ikkje Horst gjer nok ut av krimforteljinga. Mønsteret kjenner me att frå tidlegare Wisting-bøker: Pappa Wisting som etterforskar eit brotsverk og nysgjerrig journalistdotter som nærmar seg den same saka frå eit anna utgangspunkt. Det vert farleg for dotter, pappa'n reddar henne.

Hulemannen er lettlest, har eit bedageleg tempo og er godt komponert. Men ikkje ein einaste gong følte eg at pulsen steig medan eg las denne boka. Det er rett nok tilløp til litt spenning på slutten, men på langt nær nok. For eg er kresen og vil gjerne ha litt ekstra når eg les krim, i alle fall ei krimbok frå ein så kjend og anerkjend forfattar som Jørn Lier Horst. Han er uhyre dyktig og har levert ei solid krimhistorie som heng saman, full av etterforskingsdetaljar og autensitet. Men eg vert ikkje sjokkert av og er ikkje interessert i detaljerte skildringar av rotne og oppløyste lik, eg vil heller bli utfordra reint litterært. Eg ønskjer meg eit meir innvikla plott og ein meir spennande forteljarmåte.

Lydboka er godt opplest av Ivar Nergaard.

Heile omtalen kan lesast på bloggen min

Enig!! Spennende!!!

Sidan dette skulle vera ein kriminalroman, forventa eg litt spenning - noko eg ikkje fekk. For sjølv om ei krimbok har ein langsam og dvelande i stil, bør ho vera fengande og spennande for lesaren. Eg tykkjer Konrad Sejer er ein lite spennande hovudperson, - han er så skikkeleg (og stakkarsleg, på ein måte) så han vert kjedeleg. Det same kan ein sei om kollega Skarre - han er ein person utan karakter. Eg føler at eg vert betre kjend med den nye hunden til Sejer, Frank. Og nettopp Frank kjem til å spela ei viss rolle i oppklaringa av saka. Ei oppklaring og ei løysing som eg tykkjer er ganske søkt og lite truverdig.

Karin Fossum brukar eit enkelt og presist språk, utan jåleri, og har vakre skildringar av stemningar og kjensler. Carmen Zita og døden er ei bok med ei trist stemning og eit sørgeleg tema. Ikkje på høgde med dei beste frå Fossum, men heller ikkje dårleg.
Les heile omtalen på bloggen min.