"Men kva er det du seier, mann? Det er klart at populærkulturen har historisk verdi. Og arbeidet dit er jo eit prov på det."
"På ingen måte. Det som har historisk verdi er kunsten. Populærkulturen er det som kjem etter kunsten, syretanken som kunsten løyser seg opp i. Ser du boblene? Farvel kjære kunst! Gløym ikkje å ta med deg historia. Populærkulturen er dømt, my good old Kope Deleche, til å vere ein kontinuerleg straum. Den finnest berre i notida."

Har du lest O negro no futebol Brasileiro? Sjølvsagt har du ikkje det. Den burde vært obligatorisk lesing i skulen, men det er få som har lest den. Skuleverket vil heller trykke José de Alencar ned i halsen på ungane slik at dei garantert får avsmak og aldri vil finne på å lese ei bok igjen for resten av livet, for ei tragedie. Brasil kjem aldri til å lære, Neto. Brasil. Lærer. Aldri.

-- Vi har samme interesse for seriemordere, sier Nikita og viser Joona inn i huset. - Fra mitt ståsted kan man på den ene side se dem som brønner man kan fylle med uløste forbrytelser ... hvilket er praktisk. Men på den annen side må vi pågripe dem for ikke å fremstå som inkompetente, hvilket gjør det hele mer komplisert ...

-- Joona, dette skjedde for tretten år siden, det har rent mye vann under broene ...
-- Ja.
-- Og du hadde helt rett den gangen, jeg sier jo det.
-- Hva var det egentlig jeg hadde rett i? spør Joona dempet og ser på sjefen.
-- Hva du hadde rett i? gjentar Carlos skarpt. - I alt, Joona. Du hadde rett i alt. Er det nok nå?

Litt etter litt så vente Lula seg til å tale til publikum. Men det var ikkje gjort over natta. Første gangen han blei intervjua på TV var han så skjelven i beina at han måtte setje seg ned for ikkje å dette overende.

Lindu og søstera hennar Luzinete trudde lenge på ei forklaring som ei niese hadde kviskra til dei:
- Når ei dame skifter på seg klær på romet sitt, og ein mann kikar på igjennom nøkkelholet ... tada! Då blir dama gravid.

.., vi gjekk ein fottur ved Matterhorn, og eg stoppa heile tida for å ta bilete. Heilt til han blei irritert: "Trur du at all denne storslegne og vakre naturen får plass på eit bilete? Du skal heller lagre slike minne i hjartet ditt. Det er viktigare enn å freiste å vise fram for andre kva du opplever."

Eg finn fram iPad'en på nattbordet. Gangar saman 365 med 70. Det blir 25 350. I gjennomsnitt er det så mange dagar ein vanleg person lever. Kor mange har eg alt kasta bort?

Eg har funne ein plass i draumane dine. Ver så snill å ikkje våkne.

Eg er ikkje bitter. Det er berre det, at livet av og til stel sødmen vår.

Det er frå desse to familiene vi har fargane grønt og gult som kjenneteikn for Brasil. Grønfargen symboliserer Bragança, familien til Dom Pedro I, og gulfargen symboliserer Habsburg-ætta til prinsesse Leopoldina. Det er ein myte at bruken av desse fargane er inspirert av den brasilianske naturen.

Den galne guten min hug hev dåra;
eg fanga sit som ein fugl i snòra;
den galne guten, han gjeng so baus;
han veit at fuglen vil aldri laus.

Å gjev du batt meg med bast og bende;
å gjev du batt meg so bandi brende!
Å gjev du drog meg so fast til deg,
at heile verda kom burt for meg!

Ja kunde rett eg mi runelekse,
eg vilde inn i den guten vekse;
eg vilde vekse meg i deg inn,
og vera berre hjå guten min.

På Skare-kula under eit sva,
der styggedans gjeng i joli,
der sit trollkjeringar tolv på rad
og galdrar med gjèling i hóle,
skal freiste å sløkkje soli.

(....)

Men soli smiler ovanum sky;
ho meiner ho kann det herde.
Dei når ikkje upp med sitt gnål og gny
og galdresongane svære, -
um aldri dei dette kann lære.

Gode avisspaltistar bruker å kommentere trendar, vurdere hendingar, og gi lesarane innsyn i korleis framtida til landet vil arte seg. Graciliano Ramos var ikkje spesielt god til dette. Forfattaren til Vidas Secas hevda i 1921 i ein kronikk at fotball var ein flyktig mote som aldri ville slå an i Brasil.

Detektiven smilte.
- Jeg er i grunnen meget av en lyriker, sa han, - en lyriker i redsler.

-- Man tror ikke på meg. Jeg har vært hos presten og fortalt mange underlige opplevelser jeg har hatt både på sjøen og i land. Jeg har vært hos skolemesteren også. Men de har bare smilt av meg og sagt at jeg har en livlig fantasi. Men nu, tenkte jeg, nu kunne du kanskje få rett, når du har en hovedstadsmann og en belest mann på din side, Ja, for De har jo hørt jernvognen, har De ikke?

Dikt og sanning er eitt og uskiljeleg, om dei så går kvar sin veg, dikt og sanning er uskiljeleg. På sikt, og alltid på likt, blir diktet sanning, og sanninga eit dikt.

Etter artium tok Conrad I. Tandem fatt på det som eufemistisk blir kalla merkantil utdanning i Sveits og Tyskland, hospiterte hos meklarar og dispasjørar i hamnebyar frå Hull og Terneuzen ved nordsjøbassenget til meir eksotiske hamner i Portugal og Spania. Mykje moro, rike år, flyktige affærer, knuste kvinnehjarte. Conrad Tandem hadde draget, men den som har draget har alltid noko å drita på, slik den misunnelege kompanjong Møring uttrykte det.

Det er jo klart at en ung mann gjerne vil vise seg litt. Men alt har sin tid. Vel, han har slåss, han har stjålet, han har drept en abrek, og alt det er flott! Men nå kunne han ta det litt med ro. Ellers blir det bare elendighet av det.

Olenin var en ung mann som ikke hadde avsluttet sin universitetsutdannelse, som aldri hadde arbeidet noe sted, (som bare hadde hatt en rent nominell ansettelse i et eller annet embetsverk), som hadde sløst bort halvparten av sin formue og nådd en alder av fire og tyve år uten ennå å ha valgt seg noen som helst karriere og uten noensinne å ha gjort et slag. Han var det man i Moskvas finere selskap kalte "en ung herremann".