Eg meiner, snøen dett faen meg ikkje ferdigmåka ned frå himmelen, sjølv om du trur på Gud og alt. Det er det eg meiner, at du må ta eit tak med skyffelen sjølv.

Ta ein nordmann og gå tur med han. Det er det einaste som trengst for at han eller ho skal bli glad og fornøgd.

Den 5. april 1974 frikjende "Kieler Schwurgericht" den kjende motelegen dr. August Glahn for drapet på til saman 6652 sinnslidande pasientar. Påstanden frå påtalemakta var at desse såkalla miskunnsdrapa hadde funne stad på eit asyl nær Hannover seinsommaren 1943. Som mange andre tyske legar, og psykiatrar ikkje minst, hadde dr. Glahn også før den tid lagt ned eit stort og ueigennyttig arbeid innanfor det statlege euthanasiprogrammet. Vidare hevda forsvaret at det i dag var bortimot uråd å førestilla seg den menneskelege påkjenninga og dei psykiske langtidsskadane ved å stå medisinsk ansvarleg for eit slikt program. (...) I retten hevda dr. Damaskus (min komm.: forsvararen) at sidan dr. Glahn hadde vore sitat "overtydd og oppglødd nasjonalsosialist", var tiltalte av den grunn og i straffelovens forstand utilrekneleg og ute av stand til å forstå det rettsstridige i å utøva miskunnsdrap, eller drap på det den politiske leiinga i staten såg på som mindreverdige element.

Skal ein kjenna sine foreldre? Nei, eg trur ikkje det. Nei, ein kjenner ikkje sine foreldre, og eg trur ikkje ein skal læra dei å kjenna. Ikkje alt for godt. Du har dei, eller du har dei ikkje, på godt og vondt. Og det er best slik, også på vondt.

Barndomsheimen er eit sår, som alltid står ope, meiner eg ein dansk poet har sagt.

Jobben til avisfolk er å underslå sanninga, forvrenga, og øydeleggja den slik at den passar pengemakta. Slik er det. Dei er penneknektar for sine rike herrar, og slik vil det alltid vera.

Ich betrachte das Nachleben des Nationalsozialismus in der Demokratie als potentiell bedrohlicher denn das Nachleben faschistischer Tendenzen gegen die Demokratie.

(Theodor W. Adorno: Was bedeutet: Aufarbeitung der Vergangenheit, foredrag 1959 gjengitt i Grense Jakobselv)

"På norsk skulle det bli noko i retning av at eg ser på etterverknadene av nazismen i demokratiet som potensielt farlegare enn etterverknadene av fascistiske tendensar mot demokratiet."

Musikken frå vaktrommet blei verre og verre. Frå radioen lydde ein smørtenor som song ein Rudi Schuricke-låt med jammerleg tysk uttale. Paul spissa øyrene og gjekk heilt bort til arrestanten. Eg såg det på han, han var usikker, eg ante uråd.
“Jawohl?”
“Sanninga er at det ikkje var Reidar Kvammen. Det var ikkje Reidar Kvammen frå Viking, Stavanger som scora vinnarmålet mot Tyskland i -36. Det var Magnar Isaksen frå Lyn, Oslo. Goebbels la personleg ned forbod mot å nemna det. Det skulle ikkje stå på trykk i tyske aviser at ein spelar med jødisk namn hadde senka det tyske landslaget. Det var derfor Kvammen fekk scoringa.

Den 30. november gjekk Den raude hæren over grensa til Finland på ein front som strekte seg frå Viborg på det Karelske neset i sør til Ishavet i nord. Ifølge konsul Beutler hadde nordmennene då 35 menige infanteristar i Aust-Finnmark, eit område om lag så stort som halve Danmark.

Nynorsk er så pent i dikt, og bokmål er så pent i prosa? Dette var, eller skulle vera, prosa. Sanneleg om eg veit skilnaden.