Boka innleiast med ei historie om korleis forteljaren har kome over eit gamalt manuskript som fortel om ein Adso frå Melk og tildragelsar han var vitne til i eit kloster på 1300-talet. Forteljaren greier vidare ut om korleis han har kome over andre brotstykke av den same historia i andre manuskript, og satt det saman til ei forteljing.

Det kan virke som om forfattaren vil setje lesaren på prøve i starten av denne boka, og også innimellom undervegs. Skal lesaren tru på at Eco fortel ei historie som han har funne i gamle manuskript? Har lesaren nok kunnskap om historiske, og særleg religiøse, forhold i europeisk seinmiddelalder til å henge med i forteljinga utan nærmare forklaringar? Forstår den vyrde lesaren aldri så lite latin? Innimellom kunne dette bli smått irriterande, og eg fekk lyst til å skulde Eco for å vere ein intellektuell posør. Men eg innser at dette er snevert av meg, og at eg heller burde søke å opplyse meg sjølv. Wikipedia-oppslag, til dømes. Dessverre hadde eg berre i avgrensa grad tålmod til å gjere dette.

Det er ei forteljing med mange lag. Eg skal ikkje ta på meg å hevde kor vidt det er skalet, eller om det er eit lag nærmare kjerna, men uansett så er eit av laga ei kriminalforteljing av brukbar kvalitet. Adso er i lære hjå fransiskanarmunken William frå Baskerville. Dei kjem til eit kloster i Nord-Italia i anledning eit viktig møte som skal foregå der. Men så startar det å dukke opp lik på klostert, det gjeng ein mordar laus. At munken William kjem frå Baskerville er neppe tilfeldig, dei fleste lesarar vil assosiere namnet med Sherlock Holmes-historia Hunden frå Baskerville. Og William er langt på veg ein Sherlock Holmes i denne boka, han prøver å kome til botnar i mordgåta. Spora peiker mot biblioteket. Midt oppe i dette eventyret så møter også Adso ei freistarinne. Eller er det kjærleiken?

Her ligg altså alt til rette for lesefest. Spørsmålet er om lesaren maktar å gape høgt nok til å få med seg heile måltidet. Sjølv klarte eg det berre delvis, ein del havna nok i skjegget.

Då mor mi skulle flytte over i eit mindre husvære, fekk ho brått ikkje plass til så mange av bøkene sine lenger. Snill som ho er så lot ho etterkomarane forsyne seg med det dei hadde lyst på. Sjølv om vi var fleire som ville ha så var det likevel eit rikhaldig skattkammer å plukke frå.

Dette er det eg sanka med meg.
Takk, kjære mor.

Krim er stort sett ikke så fristende å lese, bortsett hvis det handler fra tidligere tider. Da blir det så mye mer spennende

født 5. januar 1932 i Alessandria i Italia
En internasjonalt kjent italiensk semiotiker, filosof, forfatter - med sine essayer flittig kommentert den politiske og kulturelle situasjonen i Italia og i resten av verden
Wikipedia
Eco ble i 1998 utnevnt til den tyske ordenen Pour le Mérite für Wissenschaften und Künste
Siden 1985 har Umberto Eco blitt æret med over 30 æresdoktorgrader fra ulike akademiske institusjoner verden over

Biografi - Bøker oversatt til norsk
Rosens navn, 1984 (Il nome della rosa, 1980) oversatt av Carsten Middelthon.
Randbemerkninger til Rosens navn, 1989, oversatt av Carsten Middelthon.
Foucaults pendel, 1989 (Il pendolo di Foucault, 1988), oversatt av Carsten Middelthon.
Dommedag er nær, 1994, oversatt av Lone Klem.
Seks turer i fortellingenes skoger, 1994, oversatt av Jon Rognlien.
Øya fra dagen før, 1995 (L'isola del giorno prima, 1994), oversatt av Tommy Watz.
Den nye middelalderen, 2000, oversatt av Tommy Watz.
Fire moralske betraktninger, 2000, oversatt av Siri Nergaard.
Skjønnhetens historie", oversatt av Mona Vestli og Steinar Lone.
Baudolino, 2002, (Baudolino), 2000, oversatt av Tor Fotland.
Om litteratur, 2004, oversatt av Birgit Owe Svihus og Kristian Østberg.
Dronning Loanas mystiske flamme, 2005 (La misteriosa fiamma della regina Loana, 2004), oversatt av Birgit Owe Svihus.
Gravlunden i Praha, 2011 (Il cimitero di Praga, 2010), oversatt av Astrid Nordang.