Då er vi to. Men heldigvis kan ein sjå kva ein har tebkt å sitere. Unnskyld: tenkt.

Kvar enkelt av oss er etter kvart ikkje éin, men fleire. Og desse personlegdomane (min trykkfeil - har retta det i originalen nå; takk skal du ha - hastverk er lastverk, ville Sancho Panza ha sagt) som følgjer etter einannan, som oppstår av einannan (altså at den eine personlegdomen vår skapar den neste), bruker å gi einannnan (betre norsk: framstå seg imellom som) dei merkverdigaste og forunderlegaste kontrastar.

Ikkje rart av Google får problem med trykkfeila mine. Den dårlege tastaren er ikkje berre éin av personlegdomane mine; han er med i alle ...

Det var dette eg tenkte på - å møtest der, altså. Det med representant var mest sagt i spøk, da ... Eg er i ein av dei vakraste byane, Trondheim, den dagen det er møte, men når eg får meir informasjon om prosjektet, skal eg gi lyd frå meg, og eg ser fram til oppsetjinga i den vakre byen Bergen.

Nei, du har rett. Meinte Bisettelsen. Har retta det nå. Takk. Ventar med Bisettelsen.

Ei vakker, passe stor bok om Vatikanstaten er dette; eg har ho på italiensk, men eg lagrar versjone på engelsk, som Rose Marie hadde funne. Her finn eg dei fotografia som eg aldri ville ha klart å ta sjølv, av både byggverk, måleri og skulpturar, og med opplysande tekst. Skulle gjerne ha teke ein tur ditt att, her og no. Sist eg var i Peterskyrkja, var på messe med Johannes Paul II, forresten.

Mang ein bokelskar lyt erkjenne at smak er individuelt. Liker du ikkje jordbærsyltetøy, då, seier folk til meg, det som er så godt? Språket i Bernhard Hvals forsnakkelser har eg faktisk ytra meg positivt om her,men eg sluttar meg til dei negative vurderingane som andre har komme med i dei trådane som er om denne romanen. Eg har ein tendens til å måle alle bøkene hans opp mot Beatles, som er heilt topp fordi eg kjenner meg att i miljøet, i det å vere ung i seksti- og syttiåra, i å bli (meir) vaksen, i det saftige språket. Boka om Bernhard Hval blir for fjern for meg på dei felste måtar. Eg kan ikkje heilt forklare dette med jordbærsyltetøy med vitskaplege termar heller. Men då ser eg at Ann Christin åtvarar meg mot Bisettelsen - og så får vi sjå berre eg kunne finne att romanen ...

Fin bok om dei mange kunstskattane i Palazzo Altemps, rett ved Piazza Navona. Mange bokelskarar er òg Roma-elskarar, har eg skjønt. Så fint!

"Bedre kan det ikke gjøres," skal Lars Saabye Christensen ha sagt om denne romanen. Det var då ei uvanleg låg list han har begynt å operere med, denne Saabye Christensen (kanskje derfor han skriv dårlegare bøker enn før?).

Eg har no hørt alle dei lydbøkene på biblioteket som eg synest at eg ville høre. Eigentleg kunne eg ha klart meg med å høre "Juvikfolke" opp att og opp att, men så tok eg fatt øvst til venstre, på "As". Og der var Aarø.

Eg syntest at historia - ikkje kvar enkelt historie, men summen av dei - var fullstendig usannsynleg. At Elvira skulle møte på alle desse menneska som var involverte i einannan - nei, slikt passar ikkje i dag. Karen Sundt skreiv slike bøker, og ho måtte jo leve av dei særeigne trekka ved kolportasjelitteraturen.

No finst dei gode parti innimellom her, skildringar med nerve, poesi og realisme. Forfattaren har lært seg mykje god skriveteknikk, som når det gjeld komposisjonen, som du nemner, men ho lyt ha noko å formidle òg, da. Det er her det sviktar. Kjærleikens vilkår, ja vel, men alt heng ikkje saman med alt i så stor skala som forfattaren legg opp til her.

Aleksander den store og den gordiske knuten blir nemnd, og eg sit i bilen og ventar på at nokon skal skjere igjennom her. Det skjer ikkje. Det burde det ha gjort.

Opplesaren, Anna Bache-Wiig, er heldigvis med på å trekkje inntrykket opp. Ho formidlar miljø og sinnsstemning på ein imponerande måte!

Flott at det ordna seg! God lesing!

Ho har laga eit hørespel om Kieler, og dette stykket har vorte omarbeidd til ein sceneversjon som har gått på Hålogaland teater. Eg kan ikkje uttale meg om kvaliteten på det. Eg berre kom på dette da eg såg det du skreiv om Nora.

Mykje interessant sosiologi her. Lurer på kva det neste blir ...

Eg har tid til andre aktivitetar enn litteratur og språk. Fyrst og fremst familien, medrekna katta, og mat og vin - det siste - det siste, vinen, altså - berre i helgene. Eg trener etter måten mykje; det er fordi ryggen krev si tid i treningsstudio (med lydbok) og svømmehall (utan lydbok - kunne ikkje nokon finne opp eit eller anna her?). Og eg liker betre enn dei fleste å gå tur i skog og fjell - og då høyrer eg ikkje på litteratur. Litt film (fransk, spansk, italiensk, latinamerikansk) på kino og dvd. Fjernsyn blir berre brukt til å sjå filmatiseringar av litterære verk, anten som eige program eller - aller helst - på dvd. Ein del teater og kunstutstillingar blir det, men her er eg kresen. Frimerkesamlinga dreiar seg stort sett om merke med litterære motiv: Forfattarar og personar i dei litterære verka. Dette er veldig morosamt!

Elles skriv eg. favorittsjangeren er brevessayet - lange julebrev til familie og venner, med utgangspunkt i bøker eg har lese sidan sist.

Og reiser: Roma, Skagen, København, Paris Granada, skotske øyar, Irland - og Roma, Roma, Roma.

Har ingen av desse. Kva skal du ha for alle fire, medrekna porto?

Dersom du søkjer på dramatikaren Elin Tinholt og Laura Kieler, finn du stoff om ho som på mange måtar var moell for Nora - bortsett frå at Kieler ikkje gjorde opprør.

Winnie Mandelas bok om korleis ho opplevde apartheidstyret og kampen mot det - og særleg livet med ein mann i fengsel - kjøpte eg som eit lite bidrag til kampen for demokrati i Sør-Afrika. Ikkje lenge etter kom det fram at ho kanskje ikkje var frigjeringskampens beste barn. Dette kan eg ikkje dømme om, like lite som dei mange i dag med ideale fordringar til demokrati kritiserer manglane ved det unge demokratiet i landet (men ofte sluttar opp om teorien om at demokratiet kan reddast i Libya ved hjelp av bomber).

Nå vel: Boka inneheld fleire autentiske dokument og mange skildringar av korleis det var å leve under apartheid som uansett er vel verdt å lese.

Håper likskapen med Egon stoppar der. Det som Denne Eliot seier om bøker, kan eg nesten slutte meg til - kona mi er meir trufast og mykje klokare, men ikkje så stille og på ingenmåte så tålmodig. Men eg er gladare i henne enn i bøkene, ja.

Det er dette ég trur òg, altså at eg har så mange timar, men i praksis blir det berre få sider per time. For tidsfaktoren er konstant. Og no framover lyt eg erklære unntakstilstand fordi eg skal lese heilt andre ting i samband med eksamen. Då blir det mykje tørr lektyre, ispedd smil over det eg håper er ufrivillige språkblomar frå kandidatane si side. Eg skal ta att dei tapte timane til sommaren.

På den andre sida tener eg inn ein del tid ved stort sett aldri å sjå på fjernsyn.

Det gror etter Don Quijote!

Frå Silvia Ravira i den norske spansklærarforeininga ANPE ha reg fått melding om at Rosario López og Boris Rodríguez Hauck har planar om å setje opp eit teaterstykke på spansk i Bergen – «¡Nada más y nada menos que una versión de Don Quijote!”: verken meir eller mindre enn ein versjon av *Don Quijote …

López har i tretti år undervist i flamenco i byen der vest. Rodriguez Hauck sette i 2002 opp Don Quijote i Stuttgart med studentar, ei oppsetjing som varte i tre timar og hadde tretten skodespelarar som bytte roller i kvart kapittel, og oppsetjinga hadde mange danse- og biletinnslag. Don Quijote og Sancho Panza vart tolka av forskjellige skodespelarar.

Initiativtakarane inviterer alle som er interesserte i eit slikt prosjekt, til eit møte 20. juni klokka åtte om kvelden i Sonans utdanning i Bergen. Her vil ideen bli presentert, og det vil bli vist opptak frå oppsetjinga i Stuttgart. Så blir det diskusjon om prosjektet. Kanskje blir det oppsetjing i mai 2012?

Har vi ein bokelskande bergensar å sende på møtet til å representere oss? “Está permitido llevar vino,” står det: Ein kan ta med seg vin. Ja, det skulle berre mangle!

Eg har som sagt bestemt meg for å gjere opp status ein gong i månaden:

Hovudbøkene mine er for tida Winnie Mandelas En del av meg selv, om kampen mot apartheid i Sør-Afrika, og Henrik Werelands Skabelsen, Mennesket og Messias, eit hocudverk i norsk litteratur, og Cervantes’ Don Quijote, som eg har stort utbytte av å repetere saman med lese- og skriveglade bokelskarar Dette initiativet skal Annelingua ha stor takk for!. Samtidig driv eg alltid med ei bok innanfor religionsvitskap, akkurat no tekster av Martin Luther.

Og ettersom eg driv så mykje med litteratur, les eg meir teori enn eg gjorde før; no er eg nettopp i gang med antologien Moderne litteraturteori.

Vidare prøver eg å få ei stille stund etter oppvasken der eg fyrst les nokre sider i Thomas Manns Buddenbrooks, deretter litt i Platons samla verk på norsk (for tida bind 7) og så litt i Henrik Ibsens Kejser og Galilæer.

Er eg på treningsstudio (to til tre gonger i veka), går ettermiddagstur (fire gonger i veka) eller (ein sjeldan gong) arbeider i hagen, har eg med mp3-spelar, og akkurat no går det i andre bindet av Tolstojs Krig og fred. Når eg køyrer bil aleine, har eg alltid på ei lydbok, og i lydbokverda er eg no i Venstre hånd over høyre skulder av Selma L. Aarø. Interessant å lytte til!

Elles har eg ein del faste innslag, så langt det lèt seg gjere:

På måndagar har eg ei lita økt med Markusevangeliet i ei tospråkleg utgåve av Det nye testamentet (gresk og engelsk). Teksta er ganske lett å lese på gresk, når ein fyrste er inne i språket og kjenner innhaldet frå før, men eg slår opp alle formene for å kunne arbeide så presis som mogleg.

På tysdagar bruker eg nokre minutt på Aeneiden, der eg i lang tid framover kjem til å halde meg til bind 1. Eg bruker to utgåver, både Loeb med prosaomsetjing og ei anna ei med kommentarar. Det er så artig å ta seg fram i latinen! Så logisk og systematisk!

Onsdagar set eg av til nokre få gloser i Pusjkins novelle “Пиковая Дама” (“Spardame”). Her går det sakte, men det går framover. Cesare Paveses La bella estate tek eg i detalj på torsdagar, mens eg på fredagar driv med italiensk grammatikk i verket In italiano 2. Laurdag og sundag ser eg på spansk grammatikk.

Kvar sundag, i ei stille stund etter skogsturen og middagen, les eg nokre sider i eit stort verk som det danske forlaget Sfinx har gitt ut, redigert av Øystein Hjort: Arven fra Byzans. Det omfattar alle moglege tenkjelege sider ved det bysantinske riket, og kjem ekstra godt med no som eg repeterer Henrik Ibsens Kejser og Galilæer i “Henrik Ibsens skrifter”. Eg kan derfor trygt seie at eg i bokverda er ganske godt plassert i Bysants.

Skulle eg måtte parkere og sitje og vente i bilen, tek eg fram ei bok som eg har liggjande der. No er dette Humaniora – en innføring. Denne boka bruker eg å ta med meg om eg lyt sitje meir enn to minutt på eit venterom.