Bokelskere.no

Denne helga les eg Tokyo av Mo Hayder. Den er rett og slett kjempegod!

Og eg lyttar framleis til Daisy sisters av Henning Mankell.

Jeg har også lest dem, men jeg synes denne er hakket bedre! Men smak og behag vet du!

Aha, takk for svar :-)

Eg er nysgjerrig: Kvar på nettsida finn ein talet på bokelskere?

Uthevet tekst

Les - sakte - fordi eg gjerne vil at boka skal "vare" lenge - Himmelens fange av Carlos Ruiz Zafon. Lyttar innimellom til Daisy sisters av Henning Mankell.

Noen ganger er det all right

Tekst: Odd Børretzen
Musikk: Lars Martin Myhre

Jeg har mange, mange ganger -
mange, mange, mange ganger -
hatt lyst til å skrive en vise om livet -
in the morning -
Altså, skrive en vise om livet om morgenen,
ja ikke livet bare om morgenen -
men det er særlig om morgenen jeg tenker på sånt,
men jeg mener: det er'kke lett - det vil si -
jeg fikk til refrenget. Og det ble sånn.
ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta ta
ta ta ta ta ta ta ta ta ta -
in the morning -

Og denne visa skulle altså handle om livet,
men jeg mener - livet- det er så svært - og langt!

men jeg tenkte - jeg tenkte at -
jeg kunne kanskje sammenligne livet med å være i båt -
om sommeren. Jeg har ganske god greie på det, for jeg er
ganske mye i båt om sommeren -
og det er ofte forferdelig ubehagelig.

Og sånn er livet også - ofte - særlig om morgenen -
når det regner - og det regner mye om sommeren - i båt - og i livet.
Da drypper det fra dekket og ned på loffen,
og det er skorpe på leverposteien, og alt er'kke bare vått -
det er dertil totalt hensiktsløst - og dyrt og jeg tenker da:

Hvorfor er jeg egentlig her? Langt fra folk - omgitt av stein
og vann og fiks. Hvorfor er jeg ikke et helt annet sted?
På Theatercaféen, kanskje, hvor du kan sitte helt tørt ved bordet
og se på folket i regnværet ute i Stortingsgata som løper etter
trikken hvis den trikken i det hele tatt kommer den dagen.
Kanskje den er lagt ned? Men inne kommer kelneren med det du
ber om - og måker - jeg har sagt det før, og jeg sier det igjen:
Jeg hater måker! De skriker! Og oppfører seg som dyr,og jeg tenker:
Sånn er livet også ganske ofte -
som en våt morgen med dyr som skriker og drypper,
og det er skorpe på leverposteien,
og skorpe både på det ene og det andre.
Sånn er livet. - Og sånn er det å være i båt også -
særlig om morgenen - noen ganger. -
Men noen andre ganger - eller for å si det på en annen måte -
noen ganger - i båt om morgenen - og i livet også - forsåvidt -
Noen ganger er det all right
Noen ganger er det all right
Noen ganger er det helt all right

In the morning
Noen ganger er det all right
Noen ganger er det all right

Har denne liggande på vent, - og no vart eg inspirert til å lytte til Daisy sisters. Takk for tips.

Oi, no såg eg at du akkurat har lagt inn det same sitatet som eg la inn.

Me har nok tenkt same tanken, samtidig.
Eg slettar mitt sitat.

Takk for komplimentet :-)
Det pussige er at boka faktisk er lettlest. Det er i ettertid, når ein skal tenkja over kva ein har lese, at det vert litt komplisert. Egentleg er det best å lena seg tilbake og nyta boka, og ta inn over seg at Nesser snur opp/ned og bak/fram på forteljarrolla.

Dette er ei bok som må fordøyast og tenkjast gjennom. Helst bør ho vel lesast eit par gonger. På den måten kan ein få med seg detaljar som virkar uvesentlege ved fyrste gongs lesing, men som - når boka er utlesen - visar seg å vera viktige for handlinga og opplevinga.

For ei stor leseoppleving er det. Håkan Nesser er ein fantastisk forteljar. Dessutan er han modig som torer å skriva noko så spesielt som denne romanen. Boka er ein metaroman, dvs. ei bok om ei bok. Men ho er også ei bok om ei bok som kommenterer korleis boka vert til - på ein måte. Og då tek det til å bli innfløkt, - det gjeld å halda konsentrasjonen oppe. Midt inne i boka byrjar ein dessutan å lure på kva som er verkeleg og kva som er "verkeleg". Men trass i dei heller avanserte handlingane og den spesielle og kompliserte strukturen, er boka lesverdig, spennande og underhaldande.

Å referere handlinga i ein slik roman er vanskeleg, fordi det er så mange som fortel og så mange lag i boka. Forfattaren sitt mantra i boka er "Fortellingen styrer fortelleren", men kven er egentleg forfattaren?

Det meste av handlinga skjer i London. Den steinrike, aldrande og dødssjuke Leonard Vermin reiser til denne byen for å feira 70-årsdagen sin. Hit kjem også sambuar Maud og dei vaksne borna hennar, den nevrotiske Irina og den umodne Gregorius. Dessutan har Leonard invitert ein heilt ukjend person frå New York; rekneskapsføraren Milos, med røter frå Tsjekkoslovakia.

Den unge Leonard møter lesaren via "Den gule notatboken", - her får me ei fin og gripande historie om Leonard sitt forhold til den mystiske Carla. Her er me òg i London, på slutten av 60- og byrjinga av 70-talet, under "den kalde krigen". Leonard vert gjennom Carla involvert i eit spion-nettverk, men han anar ikkje kva "side" han jobbar for. Opplevingane her pregar han, forstår me etter kvart, resten av livet.

Det er altså fleire forteljarstemmer i romanen. Eit godt stykke inne i boka dukkar det opp ein ny forteljar/forfattar, ein Lars Gustav Selén fra byen K- i Sverige, som i ungdommen tapte hjartet sitt til ei jente som (også) heitte Carla. Nesser briljerer i denne delen av boka, ei fantastisk oppvekstskildring frå 40- og 50-talets Sverige.

Eg hadde store forventningar til boka, og må sei at dei vart innfridde. Ingen skriv så ironisk-elegant som Håkan Nesser. Eg kjem heilt sikkert til å høyre boka igjen ved eit seinare høve. Då skal eg skaffe meg ei papirbok i tillegg, slik at eg bla litt att og fram medan eg les. Å lytta til boka var, sidan ho var så spesielt oppbygd, litt krevjande. Men Anders Ribu er ein svært flink opplesar.

Himmel over London byr på ei fantastisk kjærleikshistorie, ei spennande spionhistorie, glimrande personskildringar og er elles ei beretning om livet og døden. Rett og slett.

Terningkast? Førebels ein femmar. Ofte må eg justere karakterfastsetjinga etter at det har gått ei tid. Somme bøker er så gode at eg vert gåande og tenkja på dei, - og terningkastet må endrast etter ei nøyare vurdering. Og dette er som sagt ei bok som må fordøyast litt.

Morosam, karnevalistisk biletbok - Loe på sitt beste. Illustrasjonane av Alice Bjerknes Lima de Faria er nydelege! Boka vil kanskje få nokre foreldre/formidlarar til å setje kaffien i vrangstrupen. Tilrår boka på det sterkaste!

Den siste var ganske nylig, den første var vel for noen måneder siden. Men jeg bekymrer meg ikke, bare fjerner og glemmer!

Uthevet tekst

Dersom du er ute etter ei spennande bok med mørk stemning, samt har sans for det overnaturlege, er dette boka for deg.

Jeg vet hvem du er vert marknadsført som ei krimbok, men det er ho ikkje. Dette er ein grøssar/thriller, - og som skapt for å bli filmatisert. Noko som òg skal gjerast, om eg forstår rett.

Boka er godt oppbygd. Handlinga vekslar mellom to historiar som ikkje ser ut til å ha noko med kvarandre å gjera, - men som lesar skjønnar du at det er ein samanheng mellom dei.

I den eine historia som vert fortald, møter me tre unge menneske som har skaffa seg eit gammalt hus i ei fråflytta grend heilt nord på Island. På Hesteyri, ein plass utan veg og utan straum, skal dei setja i stand huset slik at det kan verta gjestgiveri. Men huset er ikkje som forventa, for å sei det slik. Her er knirking, skuggar, gravkrossar, ond barnelatter... og mobilar som plutseleg er utlada. Det vert ei klaustrofobisk og etter kvart marerittaktig stemning.

I parallellhistoria føl me psykiateren og profileraren Freyr, som via eit oppdrag kjem på sporet av sonen sin som forsvann sporlaust for tre år sidan. Saman med etterforskar Dagny finn Freyr merkelege band mellom denne forsvinninga og ein annan gut som vart vekke for seksti år sidan.

I annakvart kapittel handlar det om hendingane i det øde Hesteyri og i "sivilisasjonen" der Freyr held til. Forfattaren har lagt ein cliffhanger i slutten av kvart kapittel, på den måten vert boka ein pageturner.

Forventningane eg hadde om ei spennande krimbok, vart ikkje innfridde. Som sagt vert boka marknadsført som krim, og fyrste halvpart av boka gjekk unna i ein fei for denne lesaren. Men så - då det gjekk opp for meg at boka handlar om spøkelsar og heimsøkte hus og andre uforklarlege ting, måtte eg stoppa opp litt. Eg vart faktisk irritert, fordi eg som regel vil ha ei rasjonell forklaring på hendingane i ei bok. Men - siste halvdel av boka vart òg - litt motvillig - lese, fordi eg ville sjå korleis forfattaren drog det heile i land. Og slutten er "grei nok", sjølv om ikkje alle trådar vert nøsta opp i.

Jeg vet hvem du er har ei gjennomført mørk stemning og spelar på kjende grøssarelement. Eg hadde likevel ikkje problem med søvnen då eg las boka på senga. Men det er vel fordi eg ikkje trur på spøkelsar.

Eit anna irriterande/irrasjonellt moment i boka: Dersom ein skal reisa til ein plass utan straum for å rehabilitera eit hus, ville det vel vera naturleg å ta med eit straumaggregat? Og rikeleg med stearinlys?

Jeg har fått den 2 ganger og jeg bare sletter den hver gang. No big deal!

Jeg har en innspilling av Goldbergvariasjoner med Murray Perahia og den er helt flott, men jeg måtte jo bestille en med Glenn Gould da, så får vi se om jeg hører forskjell!