Morosam tankevekkjar

Kain var son av Adam og Eva. Han og broren vart fødde etter at foreldra vart jaga ut frå Eden etter syndefallet...ein eplebit som Adam nesten sette i halsen!
Herren var også sjokkert over at dei to ikkje hadde noko som dekte dei nakne kroppane. Utanfor Eden måtte dei greie seg som best dei kunne, noko dei også gjorde. Og dei vart ma foreldre til både Kain og Abel.

Vi som har lese Bibelsoga vår, veit at Kain vart brodermordar. Og som straff måtte han vandre kvilelaus rundt.
Kain fekk verkeleg oppleve mykje på si vandring, både Noas ark, Sodoma og Gomorra mm.
Og han undra seg meir enn ein gong over kvifor herren gjorde det han gjorde...

Romanen er både underhaldande og gir rom for undring og ettertanke. Eg måtte le høgt meir enn ein gong. Ein roman som for meg var ein morosam tankevekkjar!
Det var også ein fordel at vi las Bibelsoga fleire gonger i barndommen.

Takk til Lillevi og dei andre som var med på denne felleslesinga i juli 2017.

Anbefales på det varmeste i en forrykende anmeldelse her:

https://linesbibliotek.wordpress.com/category/jose-saramago-kain/

Utgangspunktet for historien, er fortellingen om brødrene Kain og Abel, der Kain dreper sin bror. Saramago har skrevet sin egen versjon av det som hendte, og det er nydelig og stor underholdning, som også får leseren til å tenke.

Fornøyelig og lettlest.

Leste den som en del av februarutfordringen til Elidas 1001-lesesirkel. Månedens utfordring var å lese en «ny» forfatter for leseren.

Saramago stokkar om på bibelhistoria, legg til element ifrå gamle legender og ein god porsjon frå sin eigen fantasi, og skaper såleis ein slags parodi på delar av det gamle testamentet. Eller parodi er kanskje ikkje det rette begrepet.

Det startar med Adam og Eva og syndefallet, sjølvsagt med ein eigen vri, men det er Kain som blir den berande figuren i forteljinga. Etter brodermordet og eit opphald i landet Nod får han tak i eit esel som på forunderleg vis tek han med til ulike gamaltestamentlege scener. Det heile kuliminerer med ei uvanleg syndig syndeflod.

Ein kan lese boka som ei lang anklage mot ein hard og nådelaus Gud. Mange av scenene som er henta frå det gamle testamentet er valt ut for å gi eksempel på grusome og urettvise straffedomar frå Herren. Kain er, med få unntak, ingen helt eller på annan måte noko moralsk førebilete, men han gjeng i rette med Gud og stiller spørsmål ved dømekrafta hans. Ein bommar vel ikkje så fælt om ein foreslår at Kain er forfattaren sitt talerør i denne boka?

Saramago virkar å ha sin eigen vri på det meste, også rettskrivingsreglar. Spesielt dette med komma, punktum og stor bokstav er noko annleis enn det ein er vant til, men det er system i galskapen og når ein først har vent seg til det så var det ikkje særleg forstyrrande for lesinga. Vi var fleire som las denne saman, som eit slags sommarinterludium med deltakarar frå Lesesirkelen av 2014. Det virka som om dei fleste, meg sjølv inkludert, tykte det var bryet verdt å lese igjennom boka og diskutere innhaldet.

Det finnest mange bøker der tittelen berre er eit fornamn. Dette er dei eg har lest, eller har uleste i bokhylla, og der tittelnamnet er ein person i boka.

Det blei forresten vanskelegare enn eg trudde å trekke opp grensene for kva bøker som skal vere med. Candide og Iracema er t.d. ikkje spesielt vanlege namn, men det finnest folk som heiter det. Derfor tok eg med desse. Fvonk, derimot, er det truleg ingen som heiter, og boka fell utanfor lista.

Så har vi bøker som Max og Ulysses, begge er brukbart vanlege fornamn, men i dei respektive bøkene er titlane namna på eit rockeband og ein båt. Utanfor.

An-Magritt og Johannes var eg veldig i tvil om. Tittelen er vel strengt tatt Nattens Brød, og med namna som undertittel. Men på bokomslaga så er det namna som er dominerande. Tatt med under tvil.

Bøker skrive av Nobelprisvinnarar, og som eg har lest eller har leseklare i bokhylla. Sortert etter året forfattaren fekk Nobelprisen, dernest etter årstalet boka kom ut.