Bokelskere.no

Forstår. Det er ofte slik med en god bokintensjon som ender med noe halvveis. Igjen takk for tipset. Skal sjekke ut boka etter hvert.

Jeg var så frekk at jeg la denne begivenheten ut som en diskusjon ettersom jeg kan få noen tips om videre lesning. En annen grunn er at litteraturarrangementene på Blå trenger litt reklame.

Jeg har lusket litt på boksamlingen din og takker for tipset om boka Kvinnelige pionerer i menns verden. Den skal jeg sjekke ut før denne kvelden og ikke minst pushe i bokhandelen hvis den er bra. Er den god så langt?

Jeg gjør kun dette gjestearrangementet, men det er Litteratur på Blå hver tirsdag. Sesongens første er førstkommende tirsdag!

Isabelle Eberhardt – nomaden, forfatteren og legenden.

Litteratur på Blå i samarbeid med Ladyfest inviterer til en litterær festaften viet forfatteren og journalisten Isabelle Eberhardt (1877-1904). Eberhardt regnes som den første kvinnelige krigsreporteren. Hun kledde seg som en arabisk mann og skrev under pseudonymet Mahmoud Saadi for slik å få innpass i ulike miljøer. På tross av at hun var en levende legende er hun lite kjent i Norge. Eberhardt var ørkendykkeren som druknet i ørkenen, men myten omkring henne lever den dag i dag.

Hvem var hun, Isabelle Eberhardt? Var hun anarkisten Eberhardt? Feministen Eberhardt? Eller romantikeren Eberhardt som drømte om det lykkelige Arabia? Hun skrev reiseskildringer, noveller, artikler og en uavsluttet roman. Står litteraturen like sterkt i forhold til det myteomspunnende livet hennes? Denne kvelden har vi invitert et knippe Eberhardt-eksperter for å bli bedre kjent med kvinnen, forfatteren og de mange sagnomsuste historiene om henne.

I panelet: Sigrid Briseid, idehistoriker og lektor som skrev sin Master i Idéhistorie om Isabelle Eberhardt. Hun er også forfatteren bak utgivelsen Nomade var jeg – Biografi og tekstutvalg (2009)

Renate Thorbjørnsen er medieanalytiker i Retriever og medarrangør av Tekstallianse. Hun var redaktør for tidsskriftet Utflukt som viet et nummer til Isabelle Eberhardt i 2008.

Torunn Borge er anmelder og forfatter. Hun var redaktør for boken Yrke, reporter - Fra Isabelle Eberhardt til Vera Sæter (1999), en antologi med kvinnelige reiseskribenter.

Fred Uno Ljosland Huvenes er kveldens ordstyrer. Han er litteraturviter og bokhandler som har skrevet masteroppgave med reiselitteratur som tema: ”Å tyde fotspor i het sand - sannhetssøken og forestillingen om det ukjente i Thorkild Hansens Det lykkelige Arabien - en dansk ekspedition 1761-67 (1962)”.

Billetter 30 kroner i døra

For mer informasjon se http://www.litteraturpabla.no/ og http://ladyfestoslo.wordpress.com/

Boktips for å bli bedre kjent med Isabelle Eberhardt:

Torunn Borge: Yrke, reporter (antologi) Elisabeth Eide: Å finne deg igjen (roman) Sigrid Briseid: Nomade var jeg. Biografi og tekstutvalg

Tidskriftet Utflukt, 01/2008. Utsolgt men mulig å låne på Deichmanske hovedbiblioteket i Oslo.

Sven Lindqvist: Ørkendykkerne

Per Petterson: Månen over porten (essay)

Finn Skårderud: Andre reiser (essay)

Ei av dei beste diktsamlingene frå den moderne verda skal visstnok vera Walt Whitman si gedigne "Leaves of grass". Eg les ho for tida på senga. Men anten det no er omsetjaren si skuld (og det er det neppe, for han har gjort eit storverk etter kva eg kan sjå), eller om det berre ER slik når Whitman sine tekstar vert omsette til norsk, så finn eg ikkje den same poesien eller klangen i det språklege i denne utgåva, sjølv om ord for ord-omsetjinga er godt ivareteke. Det høyrer du med ein gong på den omsette tittelen: "Gresstrå". Ei samanbiten hvisling. Ikkje det same som det opne og syngjande "Liiiivs of græææsss", er det vel? Eg tilrår å finna originalen på nettet.

"Leaves of grass" er forresten meir enn ei bok. Det er ein heil mann. Whitman skreiv på denne boka, som han gav ut på eige forlag, heile livet. "Leaves of grass" kom i den eine versjonen etter den andre. I dag står boka som det fremste meisterverket i amerikansk poesi. Heilt frå gymnastida forelska eg meg i tekstar frå boka, som "Pioneers! o, pioneers" og "I hear America singing". Dei høyrde på sitt vis heime mellom beatpoetane og Bob Dylan. Absolutt eit verk å ta vare på.

Omsetjinga ville klinga betre på nynorsk. Bokmål er for knipsk.

Boken ble opplest av Lasse Kolsrud. Det var en god opplesning av en usedvanlig velkomponert roman av en stilsikker forfatter. Allikevel er det noe som skurrer, er ikke helt sikker på hva ennå. Lar det summe litt.

god opplesning!

Eg har Buddenbrooks i hylla, skal gje boka ein ny sjanse. Min feil - eg veit det.

Har lese ein stad at Mann var inspirert av Aleksander Kielland sine romanar då han skreiv Buddenbrooks. Sjølv må eg tilstå at eg berre kom halvveges - opplevde Buddenbrooks som noko som høyrer fortida til. Kielland sine Stavanger-romanar lever derimot framleis - for oss moderne mnneske. Las Arbeidsfolk nyleg - fy søren som den er aktuell enno i dag!

For to år sidan skreiv eg dette om boka, på Forfatterbloggen.no:

Derimot har eg tenkt å nytta dei næraste vekene på å studera Søren Kierkegaard. Det kan neppe kallast unyttig. På veg heim frå Oslo sundag kveld fann eg ein gedigen murstein av ei bok om Kierkegaard- SAK. Boka var altfor diger til å putta i lomma eller pc-veska, dessutan syntest eg det ville sjå passe idiotisk ut å sitja med ei slikt verk i ventehallen. Neppe det ein kunne kalla ein flyplass- roman. Det er ok å vera pretensiøs, men det er ikkje alle stader ein bør vera det. Anyway, no har eg bestilt boka på nettet.

--

Sidan den gongen har boka vorte ein følgjesven, både som ein nærstudie av Søren Kierkegaard som menneske, men vel så mykje som ein inngongsport til tenkjinga hans. I tillegg får lesaren med seg svært mykje om dansk (og europeisk) samfunnsliv på 1800-talet.

Ein fantastisk bragd av forfattar Joakim Garff.

I fjor sommar sette eg meg føre å lesa samtlege Sherlock Holmes-historiar - noveller og romanar, etter ein årelang fascinasjon. Så langt er eg kome halvveges - og må attpåtil gå tilbake og lesa ein roman på ny: Hunden frå Baskerville, som kom i nynorsk utgåve i fjor.

Det er mykje med Sherlock Holmes som kan verka underleg på ein moderne lesar. Men vert ein fangen inn i dette victorianske universet, så blir ein der - kort og godt. Holmes ruler framleis, om enn Britannia ikkje lenger gjer det.

Samla verker av Holmes er absolutt overkomeleg - 56 historiar og fire romanar, så langt eg minnest her eg sit.

Bra ide. I det siste har det kome ut ein del "halv-pocket", dvs. med sterkare innbinding enn vanleg pocket ( det finst sikkert eit namn for det) - likar den typen

Du kan gjera begge delar, både lytta til boka og følgja med på teksten. Det gjorde eg for Krig og fred sitt vedkomande - berre for å ta opplesaren i ei rekkje feil. Dessutan ramla eg av lasset her også...

I året 2053 bryt tredje verdskrig laus. Sivilisasjonen vår går under i ein frykteleg atomkrig, rasekrigar og epidemiar. Ozonlaget er øydelagd, ingen kan bevega seg ute i sollys meir. Kunnskapar og også sjølve språket har kome ned på eit minimum. I byen Osh Lo har nokre få menneske overlevd. Me følgjer nattjegaren Evv i hans harde liv for å overleva i ein ruinby der stammar slåst mot kvarandre og kannibalismen rår. Etter kvart rømmer han frå Osh Lo og tek seg ned gjennom Europa, berre for å oppdaga at livsvilkåra er like beinharde der.

Boka er den første av ein trilogi - og la det vera sagt med ein einaste gong: dette er ein fantastisk bragd av ein norsk forfattar! Faktisk skjønar eg ikkje heilt kvifor desse bøkene, som kom ut 2004 - 2007, ikkje fekk meir merksemd i media. Kan det vera fordi dei ber merkelappen "sci-fi" - eller fordi handlinga etter kvart går mot at muslimar har teke over restane av verda og styrer etter nådelause sharia-lover? Kva no grunnen kan vera, så vit at dette er sci-fi i verdsklasse, etter mi meining. Dessutan held bøkene godt over gjennomsnittet litterære mål.

Eg har så langt ikkje lese meir enn til ca. side 300 i den første boka, men eg kjem garantert til å lesa heile trilogien - og det er ikkje så lite, ettersom kvar bok er på 400 - 600 sider. B. Andreas Bull- Hansen er ein god, gammaldags forteljar som tek seg god tid - og han kan kunsten å fortelja. Han har då også tidlegare demonstert at han leverer varene - med serien Horngudens tale 1-6.

Eit meisterverk i kaos - 1700-talets Monty Pyton

Den som trur at collage- og hypertekst-romanar o.l. er noko nytt får pinadød tru om att. Den sjangeren vart oppfunne allereie på 1700-talet. I det minste kom det ut ei slik bok på dei tider. Den boka les eg no: "Tristram Shandys liv og meninger" (Bokvennen, 2002). Det er ikkje ei bok du les i ei handvending. Ikkje nok med at boka er ganske omfangsrik - innhaldet er mildt sagt ganske kaotisk. Eg trur det må vera bortimot noko av det mest vanvittige romanverket som nokon gong er skrive. Å, eg gløymde forfattaren - Laurence Sterne (1713-1768), sokneprest i Sutton, på landsbygda i Yorkshire. Korleis soknebarna såg på han har eg ikkje lese noko om, men han må ha vore ein ganske sprø type.

Tilbake til boka: Hovudpersonen vert ikkje fødd før på side 150 (av ca. 520 sider), og boka kjem aldri lenger enn til den første dagen i livet hans. Undervegs er det duka for sidespor og digresjonar, omvegar og stikkvegar og eg veit ikkje kva i ei einaste heilt sinnssjuk smørje - det vert gjort utførleg greie for jordmora si slekt utan at det har det ringaste med saka å gjera, me får med oss lange utlegningar om Lockes erfaringsfilosofi, heile kyrkjepreikener, juridiske kontraktar, brokkar og bitar av lausrivne sitater og notater osv. osv. i eit einaste kaotisk samansurium. Ein kan ganske trygt seia det slik at "Tristram Shandy" er ei bok som aldri kjem til poenget. Det ser heller ikkje ut som boka er skrive etter nokon som helst plan (men det trur eg faktisk den er).

Men eg gjer likevel ein freistnad på ei slags oversikt: Boka byrjar med samleiet der hovudpersonen Tristram vert unnfanga. Men akten vert forstyrra undervegs då mora brått kjem til å hugsa på at faren har gløymt å trekkja opp stoveuret. Det trekkjer han nemleg opp kvar sundag kveld, same kvelden som han har sitt vekentlege samkvem med ektefellen - "for å få ting unnagjort med det same", som det heiter i boka. Vanlegvis trekkjer han opp klokka først, men no har han altså gløymd det og må bryta av for stå opp og gå og trekkja klokka. Me er på side 12. Boka fortapar seg no i ei rekkje emne - ikkje minst kretsar soga rundt faren, som er amatørfilosof og arbeider med sitt påtenkte hovudverk om barneoppdraging (noko som sysselset han så sterkt at han ikkje får tid til å oppdra sonen). Og om jordmora får me altså også vita ikkje så reint lite - heile slektshistoria, nærast.

Frå det avbrotne samleiet på side 12 sporar forteljinga av i tallause digresjonar som kan strekkja seg over fleire kapittel som omhandlar dei mest utenkjelege emne - tilfeldige døme er snyteskaftet si tyding for personlegdommen (med assosiasjonar til penis), døyping av ufødde born ved hjelp av pipette, raljering over katolisismen, eit kapittel på fransk - viss då ikkje forteljaren gjev seg i kast med heftige diskusjonar og direkte krangling med tenkte lesarar og kritikarar. På toppen av det heile er også forfattaren av boka med i handlinga. Kort sagt - eit sant vanvit, side opp, side ned...

Underleg nok vart boka ein suksess. Romanen kom ut heftevis 1759-67. Kritikken var elendeg. Men Sterne vart lesen og berømt over heile Europa. I dag, 250 år seinare, vert romanen rekna som ein klassikar. Modernistar såg forteljinga som eit komplisert, strukturelt eksperiment. Det vert lagt vekt på intertekstualiteten i verket, og verket sin funksjon som metalitteratur - og på ironien og... ja, ganske enkelt den litterære leiken.

Boka er å få i paperback - mykje galskap for 199 kr.

Selvgjort er velgjort, heiter det. I 1996 sende eg ei samling dikt inn til Samlaget, tida gjekk og eg hadde gløymd heile greia då det plutseleg kom ein begeistra konsulent på banen. Til mi store forskrekking ville dei gje ut dikta. Eg fekk Einar Økland som fødselshjelpar, og hausten 1997 debuterte eg som lyrikar med relativt gode krtikkar i Aftenposten og Kritikkjournalen. Same året, i kjølvatnet av boka, fekk eg også tildelt Måltrosten, ein pris frå Noregs Mållag.

Mitt første møte med Gustav Wied. Boka er ein oppfølgjar til Livsens Ondskab, me følgjer den kyniske tollbetjent Knagsted og den godtruande og livsfjerne overlærar Clausen på ein tur til utlandet. Kosteleg!