Ei heseblesande satirisk forteljing om optimisten Candide, som er overtydd om at alt som skjer er til det beste. Dette livvsynet har han fått innprenta av den lærde Pangloss, som også er ein sentral figur i forteljinga. Candide er forelska i den vene Cunégonde, men omstenda gjer at dei kjem frå einannan, og havnar i dei mest utrulege situasjoner og på dei mest usannsynlege reiser rundt omkring i verda.

Stilen i boka er direkte og kontant, på kanten til vulgær. Kvart kapittel er tettpakka med handling, og det er berre å gi seg over over alt elendet Voltaire let Candide lide seg igjennom. Boka er eit motsvar til filosofiske hypoteser om Gud sin velvilje, og den skapte ein del rabalder då den kom ut i 1759. I tillegg er der nok ein del satiriske stikk til viktige personar og hendingar i Voltaire sin samtid, men som gjeng meg hus forbi på grunn av manglande historiekunnskap. Men raljering er moro uansett om ein forstår den fulle og heile bakgrunnen eller ikkje.

Eg høyrde denne som lydbok frå Loyalbooks, opplesinga var ikkje så aller verst.

Det finnest mange bøker der tittelen berre er eit fornamn. Dette er dei eg har lest, eller har uleste i bokhylla, og der tittelnamnet er ein person i boka.

Det blei forresten vanskelegare enn eg trudde å trekke opp grensene for kva bøker som skal vere med. Candide og Iracema er t.d. ikkje spesielt vanlege namn, men det finnest folk som heiter det. Derfor tok eg med desse. Fvonk, derimot, er det truleg ingen som heiter, og boka fell utanfor lista.

Så har vi bøker som Max og Ulysses, begge er brukbart vanlege fornamn, men i dei respektive bøkene er titlane namna på eit rockeband og ein båt. Utanfor.

An-Magritt og Johannes var eg veldig i tvil om. Tittelen er vel strengt tatt Nattens Brød, og med namna som undertittel. Men på bokomslaga så er det namna som er dominerande. Tatt med under tvil.