Veldig flott lesing. Dybde, med simpel forteljarteknikk, alt i alt om karakterar som du kjem til å huske, både for det gode og det vonde. Vi alle har til tider måtte oppleve skuffelsar og jordskjelv, og dinne boka er definitivt eit flott eksempel på det.
Den kjeme til å varme brystkassa di.

Utelegger fulle namn og hendelsar til "mindre nøkkelpersonar" men er ellers ein enkel og fin oversiktleg bok om Noregs største kongar. Dybden går deiras opplevningar og personlegdom, særleg i kva som faktisk skiljar dei ifrå andre.

Boka fer meg til å tenkje på korleis det er å tilgje nokon for ufine hendelsar som utroskap, dersom enkelte eigenskapar har festet seg for godt i menneskje det dreiar seg om.
Ditte er ein fin lesing, med ein svært spennande medvihet.

Nasjonalromantikken blusser i dinne korte forteljinga. Det med Hamsun, er at språket er full av liv og halder ein så mykje erfaring frå forfattaren sjølv, vel og med at dei siste sidene rett og slett knakk brystkassa mi. Berre Hamsun kunne ha skreve ein slik bok om kjærleik, for så å vere tidlaus og svært aktuell mange år seinare.
Les!

Morosamme utrykk, Høeg har det med å konstruere spennende setninger. Hovudpersonens kommunikasjon med omvera er reflektert med musikk og gjenklang av hans eige interesse, deriblant Bach som blir nemt opp att og opp att. Ditte er ein veldig kreativ måte å fortelje ein historie på.

Svært godt skreve. Hovudpersonen vår er nøytral og det er til tider spennende og kjekt å lese om det som går rundt hennes bevissthet, om det så går ann å kalle den det.
Men det er for lite av spenninga. Av og til, kan det verke som om man blir uvis på kvifor kapitlene handlar det dei handla om og det gjer at boka kan til tider vere vanskeleg å følge.
Det er isåfall greit å sei at den ikkje skuffa meg. Ein liten overraskelse her. Og ikkje meir.

Tematikken bærer mykje av effektene den 11. September hadde rundt USA, særleg når ein ny president periode er i gang med ei ny og USA's første kvinnelege president, der Noreg hamna i midtpunktet i det katastrofe og kaoset inntreffer.
Anne Holt er flink å få meg å bry om karakterne i boka, eg blir rett og slett så nysjerrig av kva som er hendt og kva som kjeme til å skje. Boka har ein "pragmatisk" forteljateknikk der hendingar ikkje er beskreve for mykje eller for lite av noko.
Så der er vi da, eg ville faktisk lese ut dinne boka, for eg brydde meg og der var spenning.

Men sannsynhet for korleis ditte utvikla seg kjeme dessverre i veiga. Eg hadde faktisk ikkje trudd at eg kom til å bli skuffa når boka var ferdig. Holt's etablerte karakterar som blir blanda inn i ditte er berre så... merkeleg. Og det er grunnen til mitt terningkast. Dessverre

Spennende og god lengde. Det er lett å kjenne på språket at forfattaran er sjølvtrygg. Men boka manglar nokon overraskelsar.
Eg lure ikkje på om eg heller vil anbefale den på engelsk, ettersom eg har lest ein oversetning. Men boka vil vel tilfredstille dei fleste lesare som er glad i krim.

Anne Holt veit korleis ho skal skildre grufulle handlingar, det er nesten som eg bevitner det som hendar. Ho veljar å hoppe rett på sak, boka har difor ein veldig bra start som er morosam og spennande. Det er svært tydeleg at forfattaran veit kva ho skriv om, ditte er henta rett ifrå personleg erfaring. Ho skriv lite om mykje, og det på ein god måte.

Men boka byrja å "dræge" litt når man er litt ovar halveis, eg gir Holt ein 6/6 i hennes kjennskapar om jus og SVÆRT REALITISK politiarbeid innanfor staten, men litt for mykje av det går utovar spenninga. Litt nostalgi sniker seg inn i lesinga og med tanke på den eldre kommunikasjonen man fekk i å bruke ein politikiosk i dei "eldre" dagane.

Her er ellers ein romanse eg hadde særdeles sans for som definitivt er ein god grunn til å lese meir av dinne bokserien.

Det er mesterleg korleis Nesbø ikkje putter "higher stakes" i bøkene sine, det er litt ovar "bakkenivå" men framleis fortalt i ein så plausibel og truverdig måte. Han fortelj ikkje berre godt, han gir også nye karakterer ein slik solid og emosjonell tyngde, han veit korleis den moderne verden kan virke inn på menneskje.
Ditte er definitivt den mest voldelege boka i Harry Hole-serien. Eg har vore klar ovar det lengje no, sjølv om han skal stille seg kritisk i framtia; Jo Nesbø har stålkontroll i bøkene om Harry Hole. Aldri kjeme dei til å skuffe meg.

Tok opp at dinne etter nokon år.
Dei fyrste sidene minte meg om novelle skrivinga med hadde i norsk tentamene på ungdomsskulen, især ein veldig lang ein med ein tone som er lettlest og lett å skjøne seg på, eg trudde isåfall at det ikkje var meir å hente. Men så byrja det å gjere eit vist inntrykk på meg, for det var så gjenkjenneleg og relativt. Det å vere i ein ungdomsgjeng, å oppleve den syke forelskelsen, den pirrende kjenslen i at "crushen" din har nokon andre. Ditte hørest jo veldig tørt ut, som om det skulle vere ein "ungdomsroman" noko det absolutt er, yes?
Men ditte er ein ungdomsroman med dybde i. Skriven av ein forfattar som veit korleis ho skal fortelje. Den satte absolutt eit merke på meg ved slutten og hadde eg lest 20 sider meir frå forrige gong eg avbrøt, hadde eg lest dinne heilt ut.

Kva treng du å vite? Det er Don Rosa og hans etterforteljingar etter Carl Barks. Bra sakar

Særdeles rar og forvirrende med spenning. Hamsun har stappa inn mykje "visvas", lesaren kan av og til bli uvis på kva ditte handlar om. Språket er klart og veldig levande. Ypperleg lesing og veldig Hamsun.

Drivende og frampå frå start til slutt. Før boka har etablert seg, er den berre spennende og særleg kreativ. Berre å glede seg til meir frå forfattaren, ditte er bra sakar.

Tungt språk og til tider sær kontekst, man må følge med meir ein vanleg for å kunne skjønne kva du les om.
Men tatt til bokas bakgrunn, av at forfattaren skrev på dinne frå 1928 fram til sin død i 1940, der hans kone gjorde den ferdig i 1941 etter hans eige manuskript ilag med bokas innhold, så er ditte verkeleg noko storarta og fint. Boka blei visst ikkje publisert før i 1973. Den har også nokon artige uttrykk og ein sær måte å beskrive ting (tatt i at ditte er ein oversetning) som "Sprutrød" og
"Kjærligheten skjøt opp mellom oss slik en morder skyter opp en bakgate".
Man sitter med eit intrykk her. Greit å lese :)

Dei fleste klassikere pleier ikkje å vere enig med alderen, men det er absolutt ikkje tilfelle her. Hamsun gav fingeren til Kielland og Ibsen ved si eige tid, meinte at litteratur ikkje skulle skrivast for å skape debatt over ein problem stilling, ein skulle hellar skrive det som skjedde inni oss, korleis me følte, av det han kalte "det ubeviste sjeleliv".
Hamsun bruker så monge ord og utrykk som er fulle av liv og innleving for lesaren, ditte er nesten altfor bra skreve, etter min meining. Ein typografi som festar seg i magan, nesten som sult ;)

And then Father, the Rapture dream was over. You taught me that evil is just a word: under the skin, it's simple pain. For you, mercy was victory. You sacrificed, you endured and when given the chance, you forgave. Always. Mother believed this world was irredeemable. But she was wrong, Father. We are Utopia. You and I. And in forgiving, we left the door open for her" - Eleanor

Denne boka har ein lett driv, som både er lettlest og svært detaljert. Spenninga startar straks forteljinga har etablert seg og man følar vekta av dinne kjærleika som skildrast, den typen som både er forbudt og som man ikkje kan forlate uten ei knekt brystkasse, for den har festa seg som frosten.
Absolutt verdt å lese.

For fyrste gong måtte eg legge frå meg ein bok og ta meg ein pause, ikkje fordi den var spennande, men fordi den var motbydeleg. Skildringa av svært valdelege handlingar og groteske orgier som til og med skurker frå Harry Hole-bøkene ville stilt spørsmål i korleis nokon kan leve slik dinne fyren gjer.
Men.
Det ligger ein djup, satirisk forteljing i kor lite din eige individualisme har å seie når du ligger godt over to stiger frå vanleg månedslønn i wallstreet, for verkelegheita og dens konsekvensar, både positive og negative, er svært viktig for oss menneskje; sjølv om du er ein psykopatisk seriemordar ved din overdrevne fritid. Eit slikt ekstremt individ treng, som alle andre, å føle meining.
Ditte var noko, altså.

Boka er til tider morosam og spennande, med diverse prikker som henvisar til notatar der du kan lese ein "utdypning" av kva som gjeld, ofte i ein humoristisk vri. Ditte legger til ein ny type leser opplevelse.
"Reglene" i dinne fantasy-verden er ikkje heilt forklart, noko som kan gjere ting litt spennede, men det hendar at det blir ubalansert. Veldig ofte kjeme karakterar, som adresserar til andre karakterar (som til tider ikkje dukke opp igjen eingong) gjer at leseren føler han har gått glipp av noko.
Eit lite rot ditte her... Men språket i boka er særdeles intelligent og for all del, ikkje dårleg.