Dikt i samling

1952-1997

av Marie Takvam (forfatter) og Den Norske lyrikklubben (utgiver).

Gyldendal 1997 Innbundet

Gjennomsnittlig terningkast: 4.75 (4 terningkast.)

21 bokelskere følger dette verket.

Kjøp boken hos

Omtale fra Den Norske Bokdatabasen

Marie Takvam debuterte i 1952 med samlingen "Dåp under sju stjerner". Denne boka inneholder 10 diktsamlinger fra debuten og fram til "Rognebær" (1990).

Omtale fra forlaget

Marie Takvam debuterte i 1952 med samlingen "Dåp under sju stjerner". Denne boka inneholder 10 diktsamlinger fra debuten og fram til "Rognebær" (1990).

Bokdetaljer

Forlag Gyldendal

Utgivelsesår 1997

Format Innbundet

ISBN13 9788205248748

EAN 9788205248748

Språk Nynorsk

Sider 284

Utgave 1

Tildelt litteraturpris Melsomprisen 1998 Nynorsk litteraturpris 1997

Finn boka på biblioteket

Du kan velge et fast favorittbibliotek under innstillinger.

Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!

Bokelskeres terningkastfordeling

1 2 0 1 0 0

Bokomtaler

Ingen omtaler ennå.

Skriv en omtale Se alle omtaler av verket

Diskusjoner om boka

Ingen diskusjoner ennå.

Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verket

Sitater fra dette verket

Håvard siterer Dikt i samling av Marie Takvam

01:08, 22. februar 2013 Ingen har det som favoritt.

Eg ville kjærteikne
men då eg la hendene mine
over panna og auga til den eg elska
blinda eg han.

Godt sagt! (8) Varsle Svar

Jakob Sæthre siterer Dikt i samling av Marie Takvam

15:23, 7. februar 2022 Ingen har det som favoritt.

Tale ved båra til ein vestlandssmåbonde

Far verka oftast glad.
Derfor burde eg ikkje stå her å gråte.
Eg hugsar kalde vintermorgnar då vi var små
at vi høyrede han synge medan han kveikte i omnen
så kunne vi stå opp.
Han kunne ikkje synge, men han sang.

Han hadde aldri ferie.
Arbeidsdag frå tidlige morgon
til langt på natt.
Sovna ofte over avisen før han la seg.

Det var for oss han streva,
men vi reiste bort. Slik måtte det vere.
Det er ikkje levebrød for oss i Hjørundfjorden.

Vi kom på avstand i samtalar også.
Skolane la ord og tankar i oss
som ikkje høyrde dalen til.
Vi gløymde namn på fe-rasar og potetslag,
kunne ikkje styra dei nye maskinene.

Han song ikkje so ofte etter at vi reiste.
Det er for seint å takke.
Eg vil berre legge kransen på båra
fra oss tretti.
Fem barn med ektefeller og tjuge barnebarn.