Din veg

Ingen har varda den vegen
du skal gå
ut i det ukjente,
ut i det blå.

Dette er din veg.
Berre du
skal han. Og det er
uråd å snu.

Og ikkje vardar du vegen,
du hell.
Og vinden stryk ut ditt far
i aude fjell.

Elden

Elden
var ofte god
når du frosen og mod
vermde deg ved han.
Fekk han litt never og spik,
vart han seg sjølv lik
um du stengde han inne
i omnen óg; ljoset frå spjeldet
er gode minne.
Men i kamin
vart han framand og fin.

Vinden har so mykje å fortelja i vår

Vinden ha so
mykje
å fortelja

i vår, eg har ikkje
høyrt han
på mange år,

han gustar
og pustar
i nakne tre;

vil de livna til
og verta grøne!
Tek so i mønet;

vil, vil de
vakna til!
So er han

i trei att,
skjek dei,
tek dei

med stride kast
og det kvast!
Tuskar

um nævene
nuskar
i fjorgamalt lauv

og føykjer
ein skruvl
av det burt -

det er turt no,
turt -

gjer so ei spøne
yver flaten
so det ryk,

kjem att, set på seg
ein svart gamal hatt
og stryk -

Kom att!
Kom att!

Ein lyt

Ein lyt
smøygja seg
og tøygja seg
og friska seg
og briska seg,
gjera som braken
spita hagl og regn!

Fylg tanken

Fyld tanken - men ikkje
til ytste egg,
og plukk ikkje kvar ein blom
på nysprotten hegg.

Lat tankane koma
og blåna or augeneleite,
og blomar på draumtreet hanga,
kva dei so heiter.

Nesten ingen ting

Utgangsporten i sikte.
Da samlar ein saman
det ein vil ha hos seg
så lenge ein er på denne sida.

Sorterer ut.
Streng sortering.
Likevel så mykje
som er verdt å halda fast på?

Det. Og det. Og det.
Kva som er mest verdt
veit eg ikkje,
og kva tyder vel mål og vekt?

Men no i solefallet
i dette tunet der eg har trødd i seksti somrar
blir hjartet fullt av takk og pris
for noko som er nesten ingen ting.

Kvitkløveren som myldrar
rundt skolt tett ved rund skolt
rundt steinane og i vegkanten
og lar sin søte, blyge pust
så vidt merkast i den lufta ein andar inn.

Og linerla. Vipestjert i soloballett på rekordraske bein
fram og tilbake, hit og dit.
Alltid berre ei.
Skulle tru det var den same
gjennom alle dei seksti somrane.

Kvitkløveren. Linerla.
Så smått. Så stillferdig.
Ja. Og så dyrbart.
Nesten nok, berre dette, i kveld

Rare greier, dette livet - dette merkelige og nådeløst logiske arrangementet som er så til de grader fånyttes. Det beste du kan håpe på, er å høste litt egeninnsikt - og den kommer alltid forseint - uutømmelig grøde fylt av anger og ruelse.

Eg kvistrar ditt namn

Eg kvistrar ditt namn i den store natt.
Det er alt eg eig.
Det er alt det lys eg veit om i natt,
eg tenner det no, ditt namn, ditt namn.
Men natta er mørk som før.

Mitt sinn er ein loge avdi du er til
- er til, men er ikkje her -
og blodet ein blome, heit og still,
utsprungen fullt i natt
til fåfengt å ange, for ingen.

Ustanseleg gir eg, berre med det at eg er,
mitt sinns lys, mitt blods eld
til natta aleine.
Men natta er kald som før.

På riktig vei

Jeg fikk en gang et råd av gamle tante Tine ...
Hun sa: "Et hus der det er blomster bak gardinet
der kan du trygt gå inn.
Der vil du møte folk som midt i hverdags-kivet,
ja, midt i strevet for å berget livet
beholdt sitt barnesinn..."

Hun regnes neppe blant de lærde her i landet,
men det hun sa meg, ble for meg en vakker sannhet,
et ord som styrket meg.
Hver gang jeg stanset litt - og tok meg tid å bøye
mitt ansikt ned mot blomstens barne-øye,
var jeg på riktig vei.

Arne Paasche Aasen

Ung Manns Mage kann myket melta.

Det heve alle seet sin fyrste Dag, og ingen sin sidste.

Ein Gong lyt Enden koma.

D'er myken Visdom, som er litet vyrd.

Han er klok, som lærer av annen Manns Skade.

Ein lyt fyrst vera Barn, fyrr ein verd nokot betre.

Det som er kjært, er alltid vændt.

Når Lukka er god, hender store Ting.

Det som Gud vil hava fram, kann ingen hindra.

Det kan koma ein stor Gut or eit lite Hus.

Det ein ventar hardt, kjem aldri snart.