Soli kjem atter, men same Dagen kjem aldri

Ein kan ikkje vega alle Ting på Gullvegt.

Det kan koma rik Manns Bøn fyra fatig Manns Dyrr.

D'er illt å få Ordet, når ein annan gjerer Gjerdi.

D'er betre hava litet Ro en myket med Uro.

D'er aldri so rak ein Rygg, han ei kann eingong bogna.

Kjenna seg sjølv er ein stor Kunst.

Til nordenvinden!

Hvorfor drev du søndenvinden bort -
søndenvind med sol og mildhet
elsker gjør vi ei din vildhet -
søndenvidens dag den var for kort.

Søndenvinden kom med lys og sol,
varme dag, grønt og sommer.
De med sne og kulde kommer
ifra is - og kuldens mørke pol.

Søndenvindens tid igjen det blir,
lyse dage sommernætter,
og da løv til vaaren sprætter -
husk hvem liv til søndenvinden gir.

Blaas kun vinterkolde nordenvind -
De som sommervarme brænder
lindring ved din kulde kjender -
kjærtegn mildt den feberhete kind.

Ein skal ikkje kasta det litle burt, fyrr ein heve det store.

ukjente dikt av Rudolf Nilsen

Vinter

En liten forfrosset solstripe
staar og skjelver sagte
over mit bord.
Rød og spinkel som et
døende strøk over fine strenger
dirrer den.
Og jeg synes at solstrimen
hvisker underlige ord ut
i rummet:
Paa min vei hit
- den lange hvite vei drog jeg gjennem himler av lys,
himler av farver,
himler av skjønhet.
Se jeg bringer med
til dig
farver, lys og skjønhet!

En varm glæde
bølger igjennem mig
var jeg digter
vilde jeg takke dig sol!

Det må vera ein engel, som skal ganga ulastad.

I haustmørkret

Vi sat og skremde oss sjølve så titt
kring åren i Skrubbhulu-koia,
med hauststormen herja i skogen vidt
og bar seg og mest-som oia.
Så mykje var hendt just i traktene her,
vi kvistra om alt vi visste:
då mordaren låg på sitt siste.

Ein haug innved vegen var sikkert ei grav,
og attom ei steinrøys der gret det.
Han Stor-Halvor høyrde no' rart her ein kveld,
som sang frå ein kjellar, slik lét det.
Og det som han godfar såg då'n var ung
var for fælt til å bli opendaga.
- Vi tagna fortenkt. Og fór saman med eitt - ?
nei det var berre stormen som klaga.

Han Knut som var eldst, han lova ein kveld
ei krone til den som torde
gå ut litt aleine. Ein freistande sum -
vi torde ikkje ta han på ordet!
Vi trykte oss tettare saman og la
på varmen. Som haustnatta ruvde
svart innpå ruta! Snart laut vi vel gå
- det var ikkje fritt for vi gruvde.

Vi hadde ei von at ein vaksen kom
og henta oss heim, men det nytta
så sjeldan å venta. Og elden brann ned,
då var ho ikkje trygg lengre, hytta.
Då smaug vi oss ut og tok vegen heim,
tvers gjennom skrømt-skogen gjekk'n.
Vi klumpa oss saman og labba i veg,
men tykte vi kom kje av flekken.

Lell heldt vi redsla vår inne, som glør,
så lenge vi følgdest åt alle.
Men snart var dei heime att, unga frå Mo
og Hagen og'n vesle-Per Fallet.
Og tre-eine vart vi att, vi som sku' lengst.
Då spraka ho opp i ein loge,
vill - ja vellystig - den mørja av angst,
og sanselaust la vi på floget.

Lika sterke kunna lenge strida.

Til de arbeidsløses barn

Vi feirer nu et fattig barn.
Svøpt i en krybbes strå.
Han hersker nu i himmerik.
Så vakkert kan det gå.

Her kommer dine arme små
fra sorg, fra sult, fra gru.
De ble korsfestet alt som barn.
Kom også dem ihu.
Nordahl Grieg (1937)

Måtelege kvilt er ingi Tid spilt.

Det vil alt liggja der, som lågaste er.

D'er hardt å kyssa Riset og takka fyra Dengsla.

Ein fær venta, alt medan ukomet er.

Ubegynt, aldri ferdig
er brevet vi skriver hjem.
Det ble ikke satt på papiret.
Vi vet det når ikke frem.
Det var i himlens og havets
ufølsomme rum vi skrev.
Og ingen hjemme får vite
at det var deres brev

Posten kan ikke ta det.
Sperret er fjord og fjell.
Men hjertet vårt kjenner en utvei:
at vi kan gå med det selv.
Nyttårsnatten i snelys
går vi etsteds i land,
og innover stiene sprer seg
en flokk på ti tusen mann

Ung og gamall syng ikkje same Visa.