Ingen hylle
Ingen lesedato
Ingen favoritt
Ingen terningkast
Ingen omtale
Omtale fra Den Norske Bokdatabasen
Ei samling med korte prosatekstar som forfattaren har kalla "ein falsk sjølvbiografi", der barndoms- og ungdomsminne blandar seg med vakne draumar og med skildringar av moderne skilpadders liv. Ein får også glimt frå livet i himmelen og følgjer Kaptein Margalo på hans 8. reise. © DnBB AS
Forlag Samlaget
Utgivelsesår 2007
Format Heftet
ISBN13 9788252170771
EAN 9788252170771
Språk Nynorsk
Utgave 3
Lesenivå Voksen
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
Ingen diskusjoner ennå.
Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verketVi kjører som svin for å ta igjen dei tapte draumane våre. Men draumane har kjørt som svin føre oss og kan ha svinga av på sidevegar som endar mellom stjernene eller ha nådd den aller siste ferja.
Eg har to linjalar, ein raud og ein grøn. Eg stikk ein inn i kvart nasebor og snur meg mot jentene. Ler dei no, så har eg vunne.
Eg går min veg. Det er mange dumme folk i verda. Men når eg blir vaksen skal eg skrive bøker. Då skal eg skrive om dei alle saman og så får vi sjå kva dei seier då.
Eg trur nok det begynte med at eg skreiv i minneboka hennar, eit dikt av Zacharias Topelius som eg trur begynner slik: Du er vårens barn, du perle, du kjære lille venn...
Det var no også noko å skrive i ei minnebok. Kunne eg ikkje ha nøyd meg med Tre ord til deg, gløym ikkje meg, slik som andre folk. Neidå, eg måtte gjere noko spesielt. No har eg vel berre meg sjølv å takke.
Bokhaust
Bøkene blir gule og ramlar ned frå hyllene.
I sogn. Inneklemde i ein liten fjord, utan veg, ventar vi på at isen skal leggje seg så vi kan kome oss over på hi sida og fornærme dei som bur der, og stikke av med alle jentene deira, før vi reiser ut på handelsskule.
Vi kan ikkje bortforklare alt, men vi kan bortforklare ganske mykje. Og vi kjenner oss utruleg mykje betre etterpå.
Sigar
Det tar fyr i barten min endå ein gong og eg spring det eg orkar ned til fjorden.
Eg går fortare og fortare, men ho er stadig etter meg og trakkar meg i hælane og snart er vil langt framfor 17. mai-toget som berre er ein fjern dur, og vi er inne i skogen, der bjørnane glir mellom trestammene. Der pressar ho meg ned i bakken slik at kornett og klarinett fer til pises. Ho held meg heilt fast og ser meg spottande inn i augene, eg kjenner kroppen hennar mot heile min og eg forstår at det er ikkje nødvendigvis hornmusikken i seg sjølv som er problemet, men alt det den fører med seg.
Kaptein Margalos 8. reise
V. Ikkje la seg overraske. Ikkje av nokon. Ikkje av at ein ikkje lar seg overraske lenger. Og lar ein seg overraske: Late som ingenting.