Bokelskere.no

Den vakreste sangen kan ingen i verden enes om, men de som har lengtet lenge kan føle at de har funnet den, at ingen sang kan bli vakrere enn nettopp den sangen og klangen som er i stand til å løfte dem ut av et savn.

Der mange er samlet til fest vil noen kanskje føle en større ensomhet enn ellers og smyge seg vekk for å være i fred, ensomheten alene er bedre enn ensomheten blant andre.

Kanskje ville moren hennes,om hun hadde levd,sagt at de skulle latt himmelen være alene om den fargen, moren som aldri brukte en strime av blått i noe hun vevde, fordi hun ikke ville kappes med Guds himmel.

Bestefar,vi huske klemman dine,
kinna dine va varm og ru.
No e du i drømman våres, bestefar,
når vi sovne, våkne du.

Konsentrasjonen i bestefars ansikt minte meg om årringene i et felt tre. Stillestående rynker med tydelige former.

Eg trur eg visste det der og då. At han aldri skulle dra ifrå meg. I alle fall ikkje til nokon andre, eg såg rett inn i han, og der såg eg at det var eit rom for meg, og det rommet passa ikkje til nokon andre, og kan hende var det ikkje nokon andre som såg det heller.

Jeg husker en av favotittkommentarene hans, som han alltid kom med når slekta vår var samla til julemiddag og vi andre hadde spist opp to porsjoner og var stappmette. -eg har berre fylt opp holtanna, eg, sa han. Så forsynte han seg for tredje gang.

Av og til kjentes det som at livet mitt aldri kunne bli bra, uansett. Uansett hva jeg gjorde, uansett hva jeg lot være å gjøre, at jeg aldri ville få det helt bra, alltid bare nesten bra, litt bra, eller bra innimellom.

Jeg tenkte på morgendagen, søndag. Vi kom til å spise bløtkokt egg til frokost som vi pleide, og Kjersti kom til å snu eggeskallet når det var tomt, tilby meg det : Vil du ha et egg til, pappa? Jeg ble alltid glad, takket og sa ja. Og Forferdelig skuffet og sint over det tomme skallet ; Din rakkerunge! Nå blir det juling!

Vi satt i senga og spiste og drakk eplemost. Vi lo av knekkebrødsmuler i senga, vi tullet med hvordan hun hadde blitt gravid. Du vet tingene jeg gjør med deg, sa jeg. Å, det deilige? Sa Wenche, og vi lo. Jeg sa: Jeg vil ha fire barn med deg.

Eg har respekt for fjellet. Det kan verka fredeleg, ufarleg, men så plutseleg spelar det opp, så ser ein vinden, musklane, snøen som dansar og kan bli til ein storm. Det store fjelldyret kan sluka deg.

Ho ler og spring, hoppar, leikar, følgjer oss så trygt og lett der me går, i sol, i skugge, men så spring ho brått frå oss, må røma, må koma seg vekk frå oss, og gråta, og rasa, og utvikla sitt hemmelege liv, det livet me aldri skjøna.

Kva ville me vita av henne? Me ropte på henne når ho sat med ryggen til, men ho reagerte ikkje. Me gjekk bort til henne, stod like bak henne, slo hendene saman, ho merka det ikkje. Me klappa i hendene, såg på augo hennar som såg ein annan veg, studerte augo hennar som såg langt bort, inn i eit anna land, ho blinka ikkje.

Ingenting går over jorda utan spor, seier diktaren. Det er sikkert sant, men kven kjenner spora til G ? Kven veit kvar ho vankar? Kven har sett avtrykk av hennar skor? Kven ser stigen ho går, inn under dei tunge lauvtrea? Kven kjenner seg merkte av henne, på netthinna, eller i bringa? Kven tenkjer på hennar lagnad? Det kjem ikkje til å bli reist eit minnesmerke etter henne.

Korleis kunne ein tru på freistnaden på å liva opp igjen ein venskap som hadde stranda? Det hadde vore grunnar til forliset. Det var ikkje tilfeldig at venskapar døydde. Og var dei daude, kunne dei få kvila i fred, hadde eg tenkt.