Bokelskere.no

Takk for svar. Då prøver eg meg kanskje på Krig og fred på nynorsk. 😊

Vurderer å lese Krig og fred. Ser det finst ulike omsetjingar. Den eldste av av Erik Krag, så ei på nynorsk av Gallis, Fidjestøl og Rytter, frå 70-talet, og til slutt ei av Geir Kjetsaa frå tidleg på 2000-talet. Fristar meg å lese den på nynorsk, men eg veit ingenting om kvaliteten.
Innspel?

Amalie Skram skuffar ikkje. Heile vegen må eg slå opp framandord i Det norske akademis ordbok. Til stor glede. Det arkaiske språket er vakkert og flyt lett, trass i at Fru Ines kom ut i 1891.
Ei av dei beste eg har lese. Iallefall den beste eg har lese ut i dag. Som berre er denne eine. Altså uttrykk for at eg likte boka veldig godt. Virkar som Amalie Skram sette Fru Ines aller høgast. Har likt alle Skram-bøkene eg har lese. Fru Ines minte meg ved eit høve om Stormfulle høgder, på grunn av det skjebnesvangre i den grenselause, men umulege kjærleiken. Språket til Skram er eineståande, og mennneskeskjebnane er uråd å ikkje bli berørt av.

Interessant synspunkt. Eg synst det var heilt motsatt. Syntest lange passasjar med fotballkamp i England osv.var kjedeleg. Ser ikkje heilt kva som var så spennande med det. Berre mot slutten kom Renberg til poenget for min eigen del. Eg synest at Tollak til Ingeborg var mykje betre. Eg trur at mange likar Du er så lys fordi den er mystisk og spesiell i stilen, og eigentleg misleiar lesaren til å tenke at boka er betre enn det ho er. Så må Renberg finne på noko på slutten, eller så henger jo heile historia berre og dinglar, og då er det dei som tykkjer slutten kjem anstrengt og kunstig, og andre som synes fyrste del vart altfor lang.

Interessant biografi om en spesiell type og hans musikalske virke. Litt mye om psykisk helse, og litt for lite om musikken etter min personlige smak, men alt i alt en god leseopplevelse.

Meget underholdende fortellerstemme, og språk med god flyt. Luftig og lettlest om litt tung tematikk. Personlig følte jeg slutten dro litt ned, men det er nok smak og behag. Følte det var noe "uforløst" her, uten at jeg helt klarer å formulere hvorfor.

Vet ikke hvorfor denne fenget meg sånn, men både handling og språk traff virkelig midt i blinken for min del. Kommer til å lese mer Hesse, det er 100 prosent sikkert. En slags oppvekstroman som tar for seg evigaktuelle tema omkring livet og meningen med eksistensen, satt til middelalderen. Det høres kanskje ikke så gøy ut, men du dæven...

Vakker bok om ein liten gut og bestefaren hans. Dei to er nært samanknytte. Dei ser på stjernene og dei set ut graut til nissen, og guten trur så klart det er nissen som et grauten. På julafta kjem julenissen, og guten er ikkje dummare enn at han har gjennomskua bestefaren. Han skjønar så pass at når bestefaren går ned i kjellaren etter ein dram, og nissen i mellomtida kjem med gåver, så er det nok bestefar som er blitt forvandla til ein nisse. Etterpå seier bestefar at det var dumt at nissen kom akkurat når han var nede i kjellaren, men det tenkjer guten må vere fordi bestefar ikkje kan hugse å ha blitt forvandla. Eg vil ikkje røpe meir av handlinga. Les boka sjølv, anten aleine eller ilag med eit barn.
Eg tykte historien var rørande vakker. Flotte, stillferdige teikningar og fin tekst. Ei glimrande barnebok. Guten og bestefaren lever på ein gard, openbart nært knytte til både tamdyra og dei ville som held til i nærleiken, og naturen for øvrig. På slutten av boka finn guten meining og trøyst i eigne tankar der naturen er heilag og døden berre ein overgang. Kan hende berre barnlege førestillngar, men eg synes guten er klokare enn vi anar.

Boka er 400 sider. Altså ganske lang, men på slutten klarer Hoem å samle ein del trådar og avslører korleis dei skadeskotne menneska i boka er blitt som dei er blitt. Hoem dykker djupt ned i kristendomen, særleg korleis korstoga framleis pregar den vestlege verda 900 år etter, og han viser gjennom tankane til hovudpersonen i boka, korleis korstoga leia fram til reformasjonen, tvil om Guds eksistens og til sjuande og sist fremveksten av dei totalitære ideologiane i det 20. århundre, samt forsøker Hoem å vise korleis vi kan leve med denne tvilen og tankane om at Gud har forlate oss. Han konkluderer med noko sånn som at rasjonelle tankar og bevisføringar for om Gud finst eller ikkje, er nyttelaust, og at det einaste som kan føre oss nær Gud er lidinga og kjærleiken. Gjennom lidinga vår, ser vi Jesus si liding, og gjennom kjærleiken ser vi Gud sin kjærleik. Ved å lide og dermed tvile på om Gud finst, og ved å sjå kor aleine vi står, kan vi skjøne Jesus når han på korset spør om far hans har forlate han. Korleis kan vi ikkje la oss merke av det når Gud tek menneskeham og endar på korset, der den nakne lidinga er så stor at han tvilar på sin eigen eksistens? Dei som tek si eiga liding, sitt eige kors, og ber det, går saman med Jesus. Dette er berre nokre av tankane og utgreiingane som Hoem legg fram i Tid for klage, tid for dans. Eg likte boka. Hoem skriv som vanleg malande og vakker nynorsk
Tidvis tragikomisk, og nokre gongar litt langdrygt, men det fungerer sånn i ettertid, når eg har lese ferdig boka, nettopp fordi Hoem klarer å avrunde med å eksponere det innerste i desse folka, slik at eg sit att med ei kjensle av respekt og takksemd - den nakne menneskesjela vist fram, og det er det uråd å ikkje kjenne seg igjen i.

Meget sterk avslutning på en meget sterk trilogi. Om man liker du to første bøkene, skal det godt gjøres å ikke sette pris på den siste. Ikke like mye verdensbygging i denne som i de to foregående bøkene(naturlig nok), men bra med driv, spenning, sjøslag og hendelser av episke proporsjoner.

Edvard Hoem er meister i komposisjon og psykologiske skildringar. Eg fann det interessant og etter kvart rørande å vere med ekteparet Ungermann frå dei i starten av boka kjem til Bergen midt på 50-talet og til boka sluttar i det Sovjetunionen i 1968 knuser reformrørsla i Tsjekkoslovakia. I gode og vonde tider følgjer vi ekteparet, etterkvart får dei ein son, og mot slutten av boka ligg spaninga i om forholdet deira vil overleve etter kvart som dei sjølve og tidene endrar seg. Mykje av handlinga går føre seg på og rundt Frøken Dryers musikkskule, der Theodor Ungermann etter kvart blir bestyrar. Sjølv om eg ikkje er spesielt musikkinteressert, las eg boka ut på nokre få dagar. Kvifor? Fordi Hoem fører oss nært inn på menneska og tida, og fordi han som alltid skriv vakker nynorsk. Eg håpar fleire les denne boka.

Bok 2 i serien om "The Tide Child", bygger videre på og forsterker alt fra første bok. Verdensbyggingen er fantastisk, og for hver eneste nye del av "The scattered archipelago" som blir avduket øker lysten til å lese mer om denne verdenen og disse karakterene. Disse bøkene får meg til å glemme alt rundt meg, og det er ganske deilig, faktisk.

Enklere terningkast har jeg knapt gitt. En bok som treffer meg noe så voldsomt. En slags "maritim" fantasy-fortelling hvor tempoet går i takt med bølgene på et urolig hav. Verdensbyggingen er ellevill, og RJ Barker har gått bort fra kjente og kjære titler, ranker, ord og uttrykk som ellers ville vært velkjente for sjøulker såvel som landkrabber, til fordel for et vokabular som bidrar til å lure meg enda dypere inn i det universet han har skapt (The scattered archipelago). For noen vil det ta litt tid å komme inn i, men for meg var det helklaff fra side én.
Gleder meg til å bli enda bedre kjente med både karakterer og univers i bok to, som jeg selvsagt allerede er i gang med.

Meir eller nindre einig med deg.

Dei to beste forteljingane er dei to fyrste. Altså Historien om Fru Berg og Trylle bort mennesker. Dei rører meg mest.
The life and death of Janis Joplin: ein god idé, og eigentleg veldig bra, unntatt slutten. Kvifor måtte ho dø? Det virka konstruert for å gjere historien spesiell. Kanskje tek eg dog feil. Kan vere at jenta hadde undergangen i seg, som Joplin.
Det som lyser opplevde eg som ei frå A til B forteljing, om ei jente som er knytt til bror sin, men så etterkvart skjønar vi det er noko unormalt ved han. Kanskje er han tilbakeståande. Derfor kjem slutten heilt uten overrasking.
Jentene mine var godt skrive, og teikna gode bileter av særleg to av hovudpersonane. Igjen likte eg ikkje slutten, men her vart eg kort og godt provosert av valet og handlingane til hovudpersonen sin sambuar. Kanskje er det eit godt teikn at eg lot meg påverke? Muligens novella si forteneste, men eg tykte Solveig ikkje hadde rett til å handle slik ho gjorde. Det virka rart på meg at ho etter lang tid med apati og djup depresjon plutseleg er på beina og umiddelbart forlet mannen sin, som berre hadde gjort så godt han kunne. Rett nok tok han nokre feilskjær, men for meg som lesar så er ikkje slutten truverdig. På den andre sida er det ikkje godt å skilje røyndom frå fantasi, og nykje som skjer mellom linjene hos Rishøi.

Landar på terningkast 4 for denne novellesamlinga. Klart best av Rishøi sine tre samlingar synes eg er Vinternoveller. La stå og Historien om Fru Berg er tidvis veldig gode, men Vinternoveller etter mi meining på eit anna nivå.

Likte Jimmy sa og Det regner inn klart best, slik som du, men Ariel var også bra, iallefall interessant og annleis. Dei andre novellene i La Stå fekk eg ikkje like godt tak på. Har nettopp lese Vinternoveller også. Kjempebra den!

Hahaha... Nydelig! (Jeg glemte helt at det var sammenvokst tvilling som var greia. Diktet har et såkalt "negative space" som ser ut som et toalett. Derav haha, selv om diktet egentlig var ganske så fiffig).

Fin og realistisk bok som tar ungdom på alvor. Veldig god språklig flyt, og nynorsk som ikke er "uforståelig" selv for Aasen-skeptikere. Boken skildrer sorg på en måte jeg personlig kjente meg igjen i, og det kom en og annen tåre i løpet av boken.

Eg fekk ikkje heilt taket på denne romanen. Fyrste gong det skjer med ei Sundstøl -bok. Eg las til endes, men eg kan berre sånn delvis gjere greie for innhaldet. Framsida består av to krusedullar i ulike fargar. Ein svart og ein raud, vikla inn i kvarandre, men likevel adskilte. Ein svart prikk og ein rud. Ganske forvirrande. Eg har fått med meg at det handlar om ein forfattar med skrivesperre, den slitne kona hans og eit barn med utfordringar. Det siste las eg eigentleg på baksida. Hullet han krøp ut av er lettlesen og velskriven, men samtidig så til dei grader kunstnarisk at boka gjekk meg over hovudet. Kan vere at eg er ute av stand til å bedømme den kunstnariske kvaliteten.

Las nettopp Jeg sank. Ein ting er sikkert ja, og det er at Sundstøl for det meste held seg på det indre plan, og i krysning mellom røyndom, fantasi og det underbevisste.