Bokelskere.no

Har du nokre tankar omkring progresjonsprosessen? Kor mykje skal vi lese i veka? Sjølv synes eg det passer med ein Del i veka.

Når det kjem til trådar, synes eg vi skal ha ein hovudtråd der vi oppsumerer boka, så legger vi inn lenker til dei ulike delane og har ein tråd for kvar del, som vi går igjennom på slutten av kvar økt. Når det kjem til dette med spoiler synes eg ikkje vi skal vere så veldig hysteriske. Dette er jo ei analytisk gjennomlesing, og då må ein rekne med at det meste av innhaldet vert dratt frem i lyset. Følgande forventer eg å ikkje sjå ordet spoiler nemnt igjen i denne kontekst ;)

Artig innlegg.

Sidan dette kanskje starta som eit hat mot den norske omsettinga av Harry Potter, kan eg byrja der. Eg er svært nøgd med den norske omsettinga. Eg synes det var sprekt av Høverstad å lage fornorskinga av namna. For det første vil dette gjere karakterane meir tilgjengleg for norske ungar og ungdom, samt at namna si tyding får eigen verdi og eigne bein å stå på i det norske språket. Eg er vokse opp med Harry Potter, og har følgande lese alle bøkene på både norsk og engelsk. Eg må innrømme at eg dei seinare åra har byrja å tenkje på karakterane med dei engelske namna, som er brilliante. Om dette er eit resultat av ein modningsprosess, eller fordi mi evne til å forstå det engelske språket har verte betre, er uvisst. Det som er sikkert er at eg er veldig takksam over den norske namneendringa, eg trur dette var med på å løfte kvaliteten på bøkene i folk flest sine auge. Harry Potter var jo blitt litt norsk. Noko ein kunne relatere til.

Det at namna er litt tullete synes eg funker fint. Det blir som ei slags motvekt til alle dei negative hendinga rundt Harry Potters liv. Foreldrene hans er død, han vert mishandla av slektningane, men når familien heiter Dumling kan det ikkje vere så gale?

Det var vel også ein artig episode i slutten av bok 6, der namneendringa førte til ei avsløring av kven den mystiske R.A.B. var, lenge før bok 7 kom ut. På norsk var dette nemleg omsatt til R.A.S. for oss som nytta (kasta bort?) mykje tid på å analysere vidare hendingar, var dette ganske kosleg ^^

Eg og tenkte også på Stompa i byrjinga av diskusjonen dokkar, og er heilt einig, meir norsk enn Stompa må ein leite lenge etter. Endå eit døme på korleis namneendringar kan nyttast for å vekke fedrelandsstolthet (her nyttar eg ironi, eg er nemleg ikkje nasjonalist, men glad i nynorsk, det er eg!)

Eg les både på norsk og engelsk (eg har ved eit enkelt høve lese den første Harry Potter boka på fransk, noko som kanskje ikkje er ein så veldig stor prestasjon sidan eg kunne innholdet på rams..). For nokre år sidan kunne eg truleg lira av utsagn som. "Eg les berre på engelsk, norsk omsetting er drit", dette har eg slutta med. Eg trur kanskje denne haldninga kom av arroganse, eg ville vise meg sjølv (og heile verda) at eg beherska det engelske språk vel så godt som det norske. For ei tid tilbake snakka eg med ei bibliotikardame (rart ord?), altså ein kvinnleg ansatt ved eit bibliotek. Ho såg litt skummel ut, men var eigentleg snill. Eg prøvde meg på ein, "eg lese like godt norsk som engelsk", og vart blåst av med eit "pøhfff! uansett kor godt ein lese engelsk, kan det ikkje måle seg med den forståinga ein har for morsmålet." Dette fekk meg til å tenkje litt. Kanskje eg også vart litt meir ydmyk (neppe).

Likevel er det untak. George Martins fantastiske serie "the Song of Ice and Fire", som lenge har vore ein favoritt, men, som brått har verte mindre fantastisk etter at alle skal like den (Skjøge - selger seg for alle! Argh), er eit døme på ein serie som eg aldri kjem til å lese på norsk. For meg vil ikkje det fungere. Snobberi? Nei. Men dette universet har verte malt for meg på engelsk og då er det gjennom det engelske språket eg kjenner det.

Seinast i går måtte eg slå opp ordet eksekusjonspeletong.

Digresjon: Eg er også glad i musikalar, og dei siste vekene er det ikkje Les Miserables som har vore av interesse (filmatiseringa av musikalen var bra med tanke på det visuelle, men akk, Anne Hataways hikstande tolking av I dreamed a dream rørte meg ikkje), men The Rocky Horror Picture Show. Ein av dei sangane frå denne musikalen som eg har høyrt på med størst iver er Touch-A, Touch-A, Touch Me. Eg sitter altså aleine heime og styrer med mitt og lyttar til Rocky Horror på spotify (som forresten har fått ein grusam, ny, moderne layout) då det brått dukkar opp ei ny stemme, på norsk. Eg vert berre sittande mållaus å lytte, for noko meir vulgært hadde eg ikkje høyrt sidan eg prøvde å lytte til ein kald dag i helvette av Ragde. Sangen heite Ta Meg, Ta Meg, og handlar om ei jomfru som er klar til å miste møydommen. Men sjølv om innholdet i teksten var på kanten var det gjennkjenninga av stemmea til Kari-Ann Grønsund som gjorde størst inntrykk. At den koselege blomsterhandlaren frå barnetvserien Lillys butikk kunne synge om "våte truser", "bruk meg som et ludder" og "suge strålen" var litt i det sterkaste laget for meg.

Kvifor traktar vi då etter å lese bøkene på orginalspråket? Prestisje? Snobberi? Fordi ein kan? Eg veit ikkje. Eg les veldig mykje forskjellig, men fantasy og grafiske romanar er noko som verkeleg går unna. Dette er genrer som skjeldent vert prioritert når norske forlag setter seg ned og velgjer kva dei vil omsette til norsk (eg veit lite om denne prosessen, men eg trur det er fleire damer enn menn i denne komiteen, dette trur eg av kjønnsdiskriminerande grunner). Tilgjenge er altså ein begrensande faktor. For meg er det ein anna ting som er like viktig som språket, nemleg kor fort eg kan få tak i boka. Må eg vente meir enn 10 minutter vert eg irritabel, dette er vel eit resultat av at ein lever i tid der ein kan finne det meste på nettet. Eg er også av den oppfatning at det ikkje er av eiga interesse å betale for ei tekstfil, som tilfeldigvis havnar på pcen min. Likar eg innholdet i teksten får den ein hedersplass i bokhylla mi, ved eit seinare høve. Er eg ein tjuv? Nei! Eg berre lånar litt.

Mi gamle bestmor ropte forresten på kattane sine på både norsk og engelsk når ho stavra seg ut på tunet for å mate det. "Pus! Pus! Pussy-pussy! Og alle kattane kom springande. Eg la ikkje merke til at dette kunne verte misoppfatta før ei veninne av meg, som tilfeldigvis også hadde den skavanken at ho var utvekslingsstudent frå Belgia, braut ut i latter då ho vart vitne til dette matritualet.

Eg bannar aldri på engelsk. Dunkar eg tåa er det gode gamle f**** (slang for kvinneleg kjønnsorgan på 5 bokstavar) tilstrekkeleg.

Kan eg formulere ein konklusjon? Kanskje. Eg trur at framandgjeringa er ein viktig faktor når det kjem til dette med nordmenn og andrespråket. Det engelske språket er tilgjengleg for oss, men samtidig noko som vert litt "eksotisk". Vi er stolte over å kunne det og derfor nyttar vi det.

Den har eg faktisk på lesesirkel leselista mi, så eg er lett med, om du kan love grundig drøfting og analyse under vegs og etter vel overstått lesing.

Sjølv om eg finner innlegget ditt unødvendig kverulerande og kanskje litt ut av kontekst, kan eg til dels vere einig i at dei fleste, i alle fall blant dei aktive bokelskarane, truleg nyttar denne nettstaden som ein følgje av eigen interesse.

Eg ser at Julie, på eit ganske elegant og snedig vis, har skild ut og formulert essensen av det forrige innlegget mitt, så noko meir forklaring frå mi side vert ikkje føremålsteneleg.

Men, for å demonstrere at også eg kan nytte kverulantens edle kunst, nyttar eg derfor høve til å motvise hypotesa di. Eg meiner altså at det eksisterer brukarar her på forumet med usjølviske motiv. For å finne ein bokelskar med nettopp desse eigenskapane skal det ikkje meir til enn å kaste eit blikk til høgre, på min kjære sambuar. Dette stakkars menneske er nemleg ikkje medlem av bokelskere av eige interesse, men som ein følgje av tvang frå mi side. Dette kan kanskje virke som eit aggressivt tiltak, men tru meg, om ein lever med eit individ med eit litterært inntak som er avgrensa til teikneseriestripene i dagbladet, kan ein ynskje å presse litt på. Uansett, så hjalp ikkje medlemskapet på bokelskere og eit minstekrav på 12 bøker i året, til å heve min sambuars litterære horisonten, men eg er sikker på at det er mange andre dedikerte bokelskere som har nytta liknande tvang over sine ukultiverte koner og menn, og kven veit, kanskje dei har hatt meir hell med seg enn kva eg har hatt. =)

Du får unnskylde denne lille avstikkaren. Når det kjem til denne skremmande, usjølviske brukaren du maler eit bilete av i innlegget ditt, synes eg det minner lite om dei bokelskarane eg har merka meg her på forumet. Eg trur heller du har truffe blink når det kjem til korleis ein sjølvsentrert bloggar tenkjer før han velgjer å spreie sine lysande innlegg. =)

Veldig bra skrevet.
Har ikke tenkt over at det ble en større kostnad med elektronisk billett. Nå er det slutt å kjøpe elektronisk. Heldigvis er det mulig å kjøpe billett på bussene i Akershus enda, En må bare huske å kjøpe helt frem til Oslo hvis en ha tenkt å ha overgang til tog, da muligheten for å kjøpe overgangsbillett på automat er borte og det koster 40,- i meravgift å handle på toget. Lett skal det ikke være.

La oss snakke om bokomtaler.

Når denne funksjonen vart lagt til i sommar, vart eg glad. Endeleg skulle ein kunne skilje dei seriøse og målretta innlegga frå kosepraten. Endeleg skulle det vere lett å finne frem til gode, konstruktive omtaler, der ein kunne drøfte observasjonar, tolkingar o.l. Diverre viste det seg raskt at den utopiske bokomtalefunksjonen som eg hadde danna meg eit bilete av, ikkje var så utopisk likevel. Den var dekadent frå første dagen. Det viste seg nemleg at det var mange bokelskarar som ynskja å nytte denne funksjonen. Det at ein ikkje hadde så mykje å seie om boka, var ikkje eit problem, det viktigaste var nemleg å skrive noko. Og slik gjekk månadane, dei gode, konstruktive omtalene vart skjult av ein konstant flod av one-linere, der ord som liker, elsker og dårlig er overrepresentert. Det er også nokre kreative sjeler som lager eit lite symbol som skal sjå ut som eit hjarte.

Det er klart at ikkje alle bokelskere ser nokon grunn til å skrive ei omtale på ca 2000 ord. Eller har kapasitet til det. Det er vel heller ingen rettningslinjer, som viser korleis desse bokomtalene, om ein kan kalle dei det, skal verte utført. Kvar brukar står fritt til å skrive det han eller ho vil, så lenge det er innan dei etiske rammene, så får eg heller gremme meg over att dei fleste omtaler er for korte.

Når det kjem til desse blogglenke er eg meir skeptisk. Eg nyttar derfor høve til å kome med litt krass kritikk. Blogging er eit svært narsissstisk og egoistisk fenomen. Vel, no skal eg ikkje kritisere litt sjølvelsk, eg hadde også ein blogg ein gong - den gongen eg var ung og dum, og såg for meg at sola, månen og mange stjerner gjekk i bane rundt Olav. Om eg ikkje har verte meir ydmyk med åra har eg i alle fall lært meg ein del naturlover.

Det var vel kanskje litt hardt å gå så sterkt ut mot blogging, eg kan skimte ein viss nytteverdi. Seinast i går oppdaga eg ei god oppskrift på pestosnurrer på ein blogg. Men då valgte eg sjølv å oppsøke denne bloggen. Missjonerande blogging, altså bloggere som på død og liv ynskjer å markedsføre seg sjølv, og spreie sin sæd utover heile nettet, desse har eg lite til overs for.

Sjølv om det ikkje er opp til kvar enkelt brukar å bestemme kva som skal vere lov, og kva som ikkje skal vere gyldig, synes eg at det bør vere einsemd om at når ein nyttar eit nettsted som bokelskere, bør det vere av usjølviske grunner. Vi deler bokomtaler på denne nettsida. Reklame for eigne nettsider høyrer ikkje heime her.

Akk, men kva kan vi gjere, vi "seriøse" bokelskere som har ein draum og ein visjon om korleis denne nettsida skal vere. Sutre? Klage? Eller skal vi verte flinkare til å nytte varslefunksjonen, for å luke vekk alle dårlege innlegg og blogglenker.

Nei fy, no høyres eg nesten litt sosialistisk ut, det skal eg ikkje ha på mi kappe. Men eit seriøt forslag til bloggere som berre poster lenke - post heile teksten på bokelskere så kan eg heller godta at det står ei lite blogglenke heilt nederst. Og kven veit, kanskje du får fleire besøk på bloggen din om du viser at du har noko fruktbart å komme med.

Det lure eg også på, dei siste dagane har eg ikkje klart å laste opp alle bileta eg ynskjer. Nettsida vert berre ståande å laste utan at noko skjer. Likevel vart den eine av dei to omslagsbileta eg lasta opp registrert og lagt inn. Men det skjedde først nokre timar seinare.

Eg må innrømme at min kunnskap om Les Mis, baserer seg på radioteateret si innsnevra tolking, ein del artiklar samt at eg i ei årrekke har lytta til musikalen (og følgande kan alle sangane på rams =P). Eg veit derfor ikkje om den Javert som eg har laga meg eit bilete av, er den same som Hugo malar i boka. Eg er litt ueinig i Karin si karakterisering av Javert som nidkjær (kva tyder eigentleg det ordet - at ein er oppteken av eigen ære? at ein er ambisøs?), eg trur ikkje Javert er nidkjær. Eg trur heller at han som eit resultat av foreldrene sine synder (var ikkje faren straffange?), ynskjer å frelse si sjel ved å dedikere livet til å gjere godt, på den måten at han kjempar mot alt som etter han sitt syn er vondt. Javert har altså eit svart/kvitt bilete på verda, og utfører arbeidet sitt med ein nærast religiøs fanatisme. At ein person kan gjere godt ved "vonde" (straffbare) handlingar er noko han ikkje kan forstå etter sitt einspora verdssyn. Javet er vel også tru mot dette verdssynet sitt heilt frem til slutten då det kan virke som om eit lys går opp for han; Valjean, den største badassen i Javert sitt univers, er eigentleg ein sympatisk og koseleg kar. Dette er ei openbaring Javert ikkje kan leve med, derfor må han ta livet av seg.

Eg synes likevel at det er litt rart at Javert skal få denne openbaringa - kan ein lære ein gamal hund nye triks? Og kan Javert med dette svart/kvitt synet faktisk klare å skimte gråtonar. Om dette er saken trur eg kanskje ikkje at sjølvmordet berre er eit resultat av Javerts feiltolking av Valjean, men også av alle andre han nådelaust har jakta på. Verda er med eit verte mykje meir komplisert for Javert, det kan han ikkje leve med.

Var på ferie og dykket ned i Leo Tolstoy, Anna Karenina. Den er jo filmet og kommer på kino i februar.

Eg synes det er litt vanskeleg å vite kva bøker eg skal båse til YA kategorien, sidan eg har ein tendens til å tenkje på slike bøker som bøker med forholdsvis stor skrift og lite omfang, men dette er kanskje ein litt snever tanke.

La meg likevel prøve å kome med nokre eksempel på gode bøker som kanskje kan gå under denne kategorien.

Neil Gaimans Coraline og The Graveyard Book er gode eksempel på bøker som passar for lesarar i alle aldrar, og to av mine personlige favorittar. Odd and the Frost Giants av same forfattar var også ei god bok, men svakare enn dei andre.

Terry Pratchetts Discworldbøker er (stort sett) alltid ein vinnar. Heksene sin storyline er vel den som passar best for unge lesarar. Eg vil særleg trekke frem Maskerade. Bøkene om Tiffany Aching er vel klassifisert som YA, men dei har eg ikkje lese.

Lene Kaaberbøl har to gode ungdomsseriar: Skammarserien og Katriona-serien. Den første serien høyrte eg på lydbok, med Mari Maurstad som opplesar, og det var ein opplevelse (vi elskar nynorsk!).

Eg har lese to ungdomsseriar som eg har funne underhaldande; The saga of Darren Shan av Darren Shan, og The Wardstone Chronicles av Joseph Delaney.

Sirkelen av Mats Strandberg og Sara B. Elfgren synes eg var ein lovande start på ein ungdomsserie, men må nesten lese oppfølgjaren før eg kan gjere meg opp ei endeleg meining. Den var litt gjennomsiktig.

Phillip Pullmans trilogi His Dark Material, hugsa eg var ein vinnar i ungdomstida. Særleg den første boka.

Ja også må eg ikkje gløyme Garth Nix. The Old Kingdom serien også kjent som Abhorsen trilogien, hadde stort potensial, men akk og ve, den vart for kort. Uansett er den verdt å få med seg.

Eg synes i bunn og grunn leselister er noko tull sidan eg til ein kvar tid berre leser det eg føler for å lese. Dette kan likevel vere problematisk sidan ein del bøker krever og fortene ein viss dedikasjon. For å få til ei litt meir strukturert lesing i tida fremover er derfor lesesirkel eit konstruktivt tiltak. I lesesirkelen har vi etter mykje innspel frå meg og lite innspelt frå den andre, verte einige i kva for nokre bøker som skal lesast. Desse bøkene er ei god blanding av litteratur av forfattarar frå heile verda, som vi trur vert koselege å lese.

Etter litt krangling vart vi einige i at det berre er dei 15 første bøkene som må lesast i år.

Trur ikkje det du tenkjer på lar seg gjennomføre her på bokelskere, i alle fall ikkje slik at alt vert samla i ei liste. Ei veninne av meg har laga ei slik liste i exel der ho har boktittel, forfattar og "lese" (lese = grønt/ ikkje lese = raudt), og sidetal, sidetal lese og sidetal gjenstår, samt ei utrekning nederst over kor mange sider ho samla har lese, kor mange som gjenstår, prosent osv... eg fekk malen ein gong, og nyttar ei liknande når eg studerar. Problemet med exel-lista er at ein ikkje får sjå bokframsidene. Eit anna problem er at når det er snakk om 1001 bøker så vert listene ganske uoversiktelege uansett korleis du gjer det =)

For eit par dagar sidan vart eg ferdig med Memory of light, den siste boka i Robert Jordans (og Brandon Sandersons) fantastiske fantasyserie "the Wheel of Time". Dette var den første store bokromansen min, og eg har vore bergteken sidan eg plukka med meg den første boka "Flukten frå Emondsmark" for 12 - 13 år sidan, berre fordi framsideillustrasjonen var stilig. Opp gjennom åra har dette truleg vore dei bøkene eg har lese oppatt flest gongar, og dei har vore drøfta og analysert, utallige timar i godt selskap.

No er eventyret over. Og ein sitter igjen med ein vemodig følelse av tomleik. Var dette alt? Ein kan vel likevel ikkje klage på lengda på serien, for med 14 bøker på til saman 12000 sider dette ein av dei største fantasyseriane som er skrive. At bokserien i det heile vart fullført etter Jordans død i 2007 er noko dei fleste av Wheel of Time tilhengarane setter stor pris på.

At Brandon Sanderson tok over roret etter Jordan har både gode og mindre gode sider ved seg. Av dei mindre gode sidene kan det nemnast at det ikkje er alle karakterane han klarer å fremstille autentisk. Tidvis får ein inntrykk av at karakterane oppfører seg som dei gjorde i starten av serien, uten tanke på den utvikklinga dei har gått igjennom. Dette vert illustrert gjennom fordommar og haldningar som ikkje er truverdige.

Eit anna problem er farten på boka. Jordan skreiv omstendeleg, og det er mange som hevdar at han på eit visst punkt i serien (rundt bok 7 eller 8) gjekk seg vill i sin eigen verden - at plottet nesten ikkje gjekk fremover. Andre meinte at det kanskje vart vel mykje skildringar av dei politiske intrigene og stridane og ikkje minst kniplingar. Likevel føler eg at dette er viktige trekk ved Jordan si skriving, og ein av grunnane til at nettopp denne serien framleis står så sterkt hos meg. Jordan var ein utrulig dyktig verdensbyggar, og få om nokon har klart å gjere det same. Sanderson har dratt proppen ut av badekaret. Han har som mål å fullføre bøkene, og dette går ein del på bekostning av fortellinga. Det er også ein del raude tråder som vert vekke eller ikkje nøsta opp i alt hastverket.

Sanderson er også ein tilhengar av deus ex machina, noko som ikkje heilt står i tråd med WoT universets strukturelle og avgrensa magisystem. Når alt ser som svartast ut, så går det likevel bra, sjølv om vi lesarar kanskje føler at dette vert for lettvint, vi veit nemleg kva som er mogeleg ;)

Sanderson står sterkt når det kjem til sekundære hovudpersonar som Jordan ikkje har nytta mykje tid på. Eg er også i stuss om Robert Jordan kunne klart å ta livet av ein einaste av sine elskede hovudpersonar. Ja også har vi jo fått ei avrunding på heile eventyret =)

Vel, kva kan ein seie om Memory of light. Dei to føregåande bøkene har tydeleg bygd opp mot Tarmon Gai'don - den siste striden mellom det vonde og det gode - og her kjem den. Alt frå starten av boka brakar det laus. Trollokar og Mørkefrender angriper hardt. Dei gode er sjølvsagt underlegne, alt anna ville vel vore urealistisk og ikkje i tråd med rettningslinjene for episk fantasy. Likevel har dei gode ein del ess i ermet. Det som er fasinerande er at dei vonde også har sine ess, noko som tidlegare ikkje har vore heilt tilfelle (ein har ofte snakka om "stupid evil"), noko som gjer spenninga meir intens enn tidlegare.

Krig og herjing går føre seg stort sett gjennom heile boka, og vi vert drivne til å lese vidare, for håpet om ein lukkeleg slutt er heile tida til stades sjølv om det stadig ser mørkare ut. Spørsmålet om kva som er ein lukkeleg slutt er også eit viktig aspekt som dukkar opp i boka, og vi får fleire ulike visjonar om kva som kan skje. Vil verda verte ein betra stad om dei gode sigrar? og er det berre vald og elende som er i vente om dei vonde sigrar?

Sjølv om dette er ei mykje dystrare bok enn dei føregåande, finner vi også ein del av den samme lune humoren som alltid har vore til stades i serien. Særleg gjelder dette kjønnsrollemønsteret. Den generelle interaksjonen mellom menn og kvinner er like naiv som alltid og ein kan ikkje anna enn å more seg over den. At det i det heile vert født barn i WoT universet er eit under, eg misstenkjer at dei kjem med storken. Interaksjonen mellom ein del av karakterane er også svært lattervekkande.
Ein finner også ein del rørande augeblikk i boka, og eg må ærleg innrømme at eg fleire stader satt med ein klump i halsen.

Kva kan eg seie om slutten utan å røpe for mykje. Vel, etter mitt syn er den ikkje tilstrekkeleg. Dei siste 100 sidene av boka gjekk for fort unna, og det vart nytta nokre enkle løysingar. Fleire underplot vart ikkje konkludert, og ein vart sittande igjen med ein del spørsmål og ein del irritasjon. Memory of light burde hatt ein epilog på eit par hundre sider.

Men dette er vel eit problem som går igjen i dei fleste bokserier i genren episk fantasy. Både J.R.R. Tolkiens Ringenes Herre og Brandon Sandersons eigen serie, Mistborn, har noko uferdig over seg. Slutten vert ikkje tilfredsstillande for lesaren. Likevel må vi vel tenkje oss at det ikkje er korleis fortellinga ender som i bunn og grunn er det viktig for serien, men vegen frem mot slutten. Om ein ser Wheel of Time i eit slikt lys kan eg ikkje anna enn å seie at det har vore ei fantastisk lesing, og ei reise eg gjerne tek ein annan gong.

Eg er imponert over at du klarte å kome deg igjennom den. Eg prøvde å høyre den på lydbok, ei tid tilbake, men måtte bryte av fordi boka vart for... vulgær. Dette var litt skuffande for eg synes Zona Frigida (også Ragde) var ei dugande bok. Det kan hende at det hadde gått betre om eg ikkje hadde hatt ein småkåt opplesar pesande i øret.