Bokelskere.no

For å svare på det siste først så kan jeg absolutt anbefale novellen om Bella/Zsadist, jeg likte den veldig godt. Ellers så er jeg helt enig med Ingalill, glanstiden til BDB var de første 1-6. Bok 7 + 8 var helt ok, bok 9 og 10 leste jeg mest for å få med meg "mellomhistoriene" til bl.a. Blay/Quinn, ble endel skumming. Bok 9 om Payne husker jeg absolutt ingenting av, så den gjorde absolutt ikke intrykk i det hele tatt. Så til sist nå bok 11 som jeg har ventet på lenge. Likte den godt, men er ganske forvirret nå med alt som foregår. Skal godt gjøres å holde styr på alle parallellhistoriene, ihverfall når det kun kommer ut en bok i året. Men BDB var min første paranormal romance kjærlighet, så jeg kommer nok til å fortsette å lese :)
Savner veldig oppbyggingen og karakterer som Wrath, Rhage, Zsadist, Butch, Vishous & Phury :)

Veldig engasjerande og forvitneleg bokomtale! Og den solgte, denne må eg skaffe til påskeferien. Du fekk meg til og med til å trykke på lenken nederst, og der var mange godbitar.

Eg og var litt usikker på det ordet, eg meinte nemleg at eg hadde lese det i ein eller annan samanheng, truleg noko av Ragnar Hovland. Etter ein raskt konsultasjon på språkrådet, kom eg frem til at "hjåsvevn" ikkje var eit godkjent nynorsk ord, men om ein skreiv det "hjåsvæve" var det ikkje noko problem. Svæve er forresten den prosessen ein del av blomane i korgplantefamilien går igjennom, når dei let seg att om kvelden (kjelde: språkrådet).

Eg likar nynorsk, det er noko traust og lyrisk over det, ja også fører det med seg ei viss framandgjering sidan ein tidvis støyter på ord ein ikkje forstår. Eg har ingen klare favorittord, men på bokmål er det to ord som eg har stor aversjon mot. Det eine er "hverken" - eit grusomt ord som er smertefullt å lese - det andre er "kikke".

Har du nokre tankar omkring progresjonsprosessen? Kor mykje skal vi lese i veka? Sjølv synes eg det passer med ein Del i veka.

Når det kjem til trådar, synes eg vi skal ha ein hovudtråd der vi oppsumerer boka, så legger vi inn lenker til dei ulike delane og har ein tråd for kvar del, som vi går igjennom på slutten av kvar økt. Når det kjem til dette med spoiler synes eg ikkje vi skal vere så veldig hysteriske. Dette er jo ei analytisk gjennomlesing, og då må ein rekne med at det meste av innhaldet vert dratt frem i lyset. Følgande forventer eg å ikkje sjå ordet spoiler nemnt igjen i denne kontekst ;)

Artig innlegg.

Sidan dette kanskje starta som eit hat mot den norske omsettinga av Harry Potter, kan eg byrja der. Eg er svært nøgd med den norske omsettinga. Eg synes det var sprekt av Høverstad å lage fornorskinga av namna. For det første vil dette gjere karakterane meir tilgjengleg for norske ungar og ungdom, samt at namna si tyding får eigen verdi og eigne bein å stå på i det norske språket. Eg er vokse opp med Harry Potter, og har følgande lese alle bøkene på både norsk og engelsk. Eg må innrømme at eg dei seinare åra har byrja å tenkje på karakterane med dei engelske namna, som er brilliante. Om dette er eit resultat av ein modningsprosess, eller fordi mi evne til å forstå det engelske språket har verte betre, er uvisst. Det som er sikkert er at eg er veldig takksam over den norske namneendringa, eg trur dette var med på å løfte kvaliteten på bøkene i folk flest sine auge. Harry Potter var jo blitt litt norsk. Noko ein kunne relatere til.

Det at namna er litt tullete synes eg funker fint. Det blir som ei slags motvekt til alle dei negative hendinga rundt Harry Potters liv. Foreldrene hans er død, han vert mishandla av slektningane, men når familien heiter Dumling kan det ikkje vere så gale?

Det var vel også ein artig episode i slutten av bok 6, der namneendringa førte til ei avsløring av kven den mystiske R.A.B. var, lenge før bok 7 kom ut. På norsk var dette nemleg omsatt til R.A.S. for oss som nytta (kasta bort?) mykje tid på å analysere vidare hendingar, var dette ganske kosleg ^^

Eg og tenkte også på Stompa i byrjinga av diskusjonen dokkar, og er heilt einig, meir norsk enn Stompa må ein leite lenge etter. Endå eit døme på korleis namneendringar kan nyttast for å vekke fedrelandsstolthet (her nyttar eg ironi, eg er nemleg ikkje nasjonalist, men glad i nynorsk, det er eg!)

Eg les både på norsk og engelsk (eg har ved eit enkelt høve lese den første Harry Potter boka på fransk, noko som kanskje ikkje er ein så veldig stor prestasjon sidan eg kunne innholdet på rams..). For nokre år sidan kunne eg truleg lira av utsagn som. "Eg les berre på engelsk, norsk omsetting er drit", dette har eg slutta med. Eg trur kanskje denne haldninga kom av arroganse, eg ville vise meg sjølv (og heile verda) at eg beherska det engelske språk vel så godt som det norske. For ei tid tilbake snakka eg med ei bibliotikardame (rart ord?), altså ein kvinnleg ansatt ved eit bibliotek. Ho såg litt skummel ut, men var eigentleg snill. Eg prøvde meg på ein, "eg lese like godt norsk som engelsk", og vart blåst av med eit "pøhfff! uansett kor godt ein lese engelsk, kan det ikkje måle seg med den forståinga ein har for morsmålet." Dette fekk meg til å tenkje litt. Kanskje eg også vart litt meir ydmyk (neppe).

Likevel er det untak. George Martins fantastiske serie "the Song of Ice and Fire", som lenge har vore ein favoritt, men, som brått har verte mindre fantastisk etter at alle skal like den (Skjøge - selger seg for alle! Argh), er eit døme på ein serie som eg aldri kjem til å lese på norsk. For meg vil ikkje det fungere. Snobberi? Nei. Men dette universet har verte malt for meg på engelsk og då er det gjennom det engelske språket eg kjenner det.

Seinast i går måtte eg slå opp ordet eksekusjonspeletong.

Digresjon: Eg er også glad i musikalar, og dei siste vekene er det ikkje Les Miserables som har vore av interesse (filmatiseringa av musikalen var bra med tanke på det visuelle, men akk, Anne Hataways hikstande tolking av I dreamed a dream rørte meg ikkje), men The Rocky Horror Picture Show. Ein av dei sangane frå denne musikalen som eg har høyrt på med størst iver er Touch-A, Touch-A, Touch Me. Eg sitter altså aleine heime og styrer med mitt og lyttar til Rocky Horror på spotify (som forresten har fått ein grusam, ny, moderne layout) då det brått dukkar opp ei ny stemme, på norsk. Eg vert berre sittande mållaus å lytte, for noko meir vulgært hadde eg ikkje høyrt sidan eg prøvde å lytte til ein kald dag i helvette av Ragde. Sangen heite Ta Meg, Ta Meg, og handlar om ei jomfru som er klar til å miste møydommen. Men sjølv om innholdet i teksten var på kanten var det gjennkjenninga av stemmea til Kari-Ann Grønsund som gjorde størst inntrykk. At den koselege blomsterhandlaren frå barnetvserien Lillys butikk kunne synge om "våte truser", "bruk meg som et ludder" og "suge strålen" var litt i det sterkaste laget for meg.

Kvifor traktar vi då etter å lese bøkene på orginalspråket? Prestisje? Snobberi? Fordi ein kan? Eg veit ikkje. Eg les veldig mykje forskjellig, men fantasy og grafiske romanar er noko som verkeleg går unna. Dette er genrer som skjeldent vert prioritert når norske forlag setter seg ned og velgjer kva dei vil omsette til norsk (eg veit lite om denne prosessen, men eg trur det er fleire damer enn menn i denne komiteen, dette trur eg av kjønnsdiskriminerande grunner). Tilgjenge er altså ein begrensande faktor. For meg er det ein anna ting som er like viktig som språket, nemleg kor fort eg kan få tak i boka. Må eg vente meir enn 10 minutter vert eg irritabel, dette er vel eit resultat av at ein lever i tid der ein kan finne det meste på nettet. Eg er også av den oppfatning at det ikkje er av eiga interesse å betale for ei tekstfil, som tilfeldigvis havnar på pcen min. Likar eg innholdet i teksten får den ein hedersplass i bokhylla mi, ved eit seinare høve. Er eg ein tjuv? Nei! Eg berre lånar litt.

Mi gamle bestmor ropte forresten på kattane sine på både norsk og engelsk når ho stavra seg ut på tunet for å mate det. "Pus! Pus! Pussy-pussy! Og alle kattane kom springande. Eg la ikkje merke til at dette kunne verte misoppfatta før ei veninne av meg, som tilfeldigvis også hadde den skavanken at ho var utvekslingsstudent frå Belgia, braut ut i latter då ho vart vitne til dette matritualet.

Eg bannar aldri på engelsk. Dunkar eg tåa er det gode gamle f**** (slang for kvinneleg kjønnsorgan på 5 bokstavar) tilstrekkeleg.

Kan eg formulere ein konklusjon? Kanskje. Eg trur at framandgjeringa er ein viktig faktor når det kjem til dette med nordmenn og andrespråket. Det engelske språket er tilgjengleg for oss, men samtidig noko som vert litt "eksotisk". Vi er stolte over å kunne det og derfor nyttar vi det.

Den har eg faktisk på lesesirkel leselista mi, så eg er lett med, om du kan love grundig drøfting og analyse under vegs og etter vel overstått lesing.

Sjølv om eg finner innlegget ditt unødvendig kverulerande og kanskje litt ut av kontekst, kan eg til dels vere einig i at dei fleste, i alle fall blant dei aktive bokelskarane, truleg nyttar denne nettstaden som ein følgje av eigen interesse.

Eg ser at Julie, på eit ganske elegant og snedig vis, har skild ut og formulert essensen av det forrige innlegget mitt, så noko meir forklaring frå mi side vert ikkje føremålsteneleg.

Men, for å demonstrere at også eg kan nytte kverulantens edle kunst, nyttar eg derfor høve til å motvise hypotesa di. Eg meiner altså at det eksisterer brukarar her på forumet med usjølviske motiv. For å finne ein bokelskar med nettopp desse eigenskapane skal det ikkje meir til enn å kaste eit blikk til høgre, på min kjære sambuar. Dette stakkars menneske er nemleg ikkje medlem av bokelskere av eige interesse, men som ein følgje av tvang frå mi side. Dette kan kanskje virke som eit aggressivt tiltak, men tru meg, om ein lever med eit individ med eit litterært inntak som er avgrensa til teikneseriestripene i dagbladet, kan ein ynskje å presse litt på. Uansett, så hjalp ikkje medlemskapet på bokelskere og eit minstekrav på 12 bøker i året, til å heve min sambuars litterære horisonten, men eg er sikker på at det er mange andre dedikerte bokelskere som har nytta liknande tvang over sine ukultiverte koner og menn, og kven veit, kanskje dei har hatt meir hell med seg enn kva eg har hatt. =)

Du får unnskylde denne lille avstikkaren. Når det kjem til denne skremmande, usjølviske brukaren du maler eit bilete av i innlegget ditt, synes eg det minner lite om dei bokelskarane eg har merka meg her på forumet. Eg trur heller du har truffe blink når det kjem til korleis ein sjølvsentrert bloggar tenkjer før han velgjer å spreie sine lysande innlegg. =)

Helt greit utvalg, kom vel over hvertfall 5bøker jeg kunne tenkt meg, men prisene er jeg ikke så imponert over. Klart at fra 349,. og ned til 129,- så sparer man penger...men føler at jeg stadig vekk ser vanlig tilbud med disse prisene, mammutsalget gir derfor ikke noe ekstra lengre. Det er som et helt vanlig salg. Hvis man tørr og vente lønner det seg å vente til et par uker etter at mammutsalget er over. Butikken ønsker nemlig å kvitte seg med alt, så selvom det er godt utplukket finnes det likevel skatter rundt om til halvpris av halvpris av mammutpris osv.

La oss snakke om bokomtaler.

Når denne funksjonen vart lagt til i sommar, vart eg glad. Endeleg skulle ein kunne skilje dei seriøse og målretta innlegga frå kosepraten. Endeleg skulle det vere lett å finne frem til gode, konstruktive omtaler, der ein kunne drøfte observasjonar, tolkingar o.l. Diverre viste det seg raskt at den utopiske bokomtalefunksjonen som eg hadde danna meg eit bilete av, ikkje var så utopisk likevel. Den var dekadent frå første dagen. Det viste seg nemleg at det var mange bokelskarar som ynskja å nytte denne funksjonen. Det at ein ikkje hadde så mykje å seie om boka, var ikkje eit problem, det viktigaste var nemleg å skrive noko. Og slik gjekk månadane, dei gode, konstruktive omtalene vart skjult av ein konstant flod av one-linere, der ord som liker, elsker og dårlig er overrepresentert. Det er også nokre kreative sjeler som lager eit lite symbol som skal sjå ut som eit hjarte.

Det er klart at ikkje alle bokelskere ser nokon grunn til å skrive ei omtale på ca 2000 ord. Eller har kapasitet til det. Det er vel heller ingen rettningslinjer, som viser korleis desse bokomtalene, om ein kan kalle dei det, skal verte utført. Kvar brukar står fritt til å skrive det han eller ho vil, så lenge det er innan dei etiske rammene, så får eg heller gremme meg over att dei fleste omtaler er for korte.

Når det kjem til desse blogglenke er eg meir skeptisk. Eg nyttar derfor høve til å kome med litt krass kritikk. Blogging er eit svært narsissstisk og egoistisk fenomen. Vel, no skal eg ikkje kritisere litt sjølvelsk, eg hadde også ein blogg ein gong - den gongen eg var ung og dum, og såg for meg at sola, månen og mange stjerner gjekk i bane rundt Olav. Om eg ikkje har verte meir ydmyk med åra har eg i alle fall lært meg ein del naturlover.

Det var vel kanskje litt hardt å gå så sterkt ut mot blogging, eg kan skimte ein viss nytteverdi. Seinast i går oppdaga eg ei god oppskrift på pestosnurrer på ein blogg. Men då valgte eg sjølv å oppsøke denne bloggen. Missjonerande blogging, altså bloggere som på død og liv ynskjer å markedsføre seg sjølv, og spreie sin sæd utover heile nettet, desse har eg lite til overs for.

Sjølv om det ikkje er opp til kvar enkelt brukar å bestemme kva som skal vere lov, og kva som ikkje skal vere gyldig, synes eg at det bør vere einsemd om at når ein nyttar eit nettsted som bokelskere, bør det vere av usjølviske grunner. Vi deler bokomtaler på denne nettsida. Reklame for eigne nettsider høyrer ikkje heime her.

Akk, men kva kan vi gjere, vi "seriøse" bokelskere som har ein draum og ein visjon om korleis denne nettsida skal vere. Sutre? Klage? Eller skal vi verte flinkare til å nytte varslefunksjonen, for å luke vekk alle dårlege innlegg og blogglenker.

Nei fy, no høyres eg nesten litt sosialistisk ut, det skal eg ikkje ha på mi kappe. Men eit seriøt forslag til bloggere som berre poster lenke - post heile teksten på bokelskere så kan eg heller godta at det står ei lite blogglenke heilt nederst. Og kven veit, kanskje du får fleire besøk på bloggen din om du viser at du har noko fruktbart å komme med.

Jeg liker navn som...hva skal jeg si...ER litt mer enn f.eks Lise, Anders, Ola, Gunnar, Britt - George, Hannah, Sam, Mary, Bruce osv. Det er vanskelig å forklare hva jeg liker, men noe mer gjennomtenkte/tyngre navn er greit. Men samtidig liker jeg at de er enkle nok til at jeg klarer å uttale de raskt. Jeg hater å måtte stoppe opp midt i en setning flere ganger i løpet av en bok fordi jeg ikke klarer å uttale/stave navnet fort nok...da blir boka tung. Og så synes jeg det har noe å si hva slags sjanger boka er. Det er naturlig at det er forskjell på navn i f.eks en nåtids krimroman og en fremtids fantasiebok.

Det lure eg også på, dei siste dagane har eg ikkje klart å laste opp alle bileta eg ynskjer. Nettsida vert berre ståande å laste utan at noko skjer. Likevel vart den eine av dei to omslagsbileta eg lasta opp registrert og lagt inn. Men det skjedde først nokre timar seinare.

Eg må innrømme at min kunnskap om Les Mis, baserer seg på radioteateret si innsnevra tolking, ein del artiklar samt at eg i ei årrekke har lytta til musikalen (og følgande kan alle sangane på rams =P). Eg veit derfor ikkje om den Javert som eg har laga meg eit bilete av, er den same som Hugo malar i boka. Eg er litt ueinig i Karin si karakterisering av Javert som nidkjær (kva tyder eigentleg det ordet - at ein er oppteken av eigen ære? at ein er ambisøs?), eg trur ikkje Javert er nidkjær. Eg trur heller at han som eit resultat av foreldrene sine synder (var ikkje faren straffange?), ynskjer å frelse si sjel ved å dedikere livet til å gjere godt, på den måten at han kjempar mot alt som etter han sitt syn er vondt. Javert har altså eit svart/kvitt bilete på verda, og utfører arbeidet sitt med ein nærast religiøs fanatisme. At ein person kan gjere godt ved "vonde" (straffbare) handlingar er noko han ikkje kan forstå etter sitt einspora verdssyn. Javet er vel også tru mot dette verdssynet sitt heilt frem til slutten då det kan virke som om eit lys går opp for han; Valjean, den største badassen i Javert sitt univers, er eigentleg ein sympatisk og koseleg kar. Dette er ei openbaring Javert ikkje kan leve med, derfor må han ta livet av seg.

Eg synes likevel at det er litt rart at Javert skal få denne openbaringa - kan ein lære ein gamal hund nye triks? Og kan Javert med dette svart/kvitt synet faktisk klare å skimte gråtonar. Om dette er saken trur eg kanskje ikkje at sjølvmordet berre er eit resultat av Javerts feiltolking av Valjean, men også av alle andre han nådelaust har jakta på. Verda er med eit verte mykje meir komplisert for Javert, det kan han ikkje leve med.