Cath og tvillingsøstera Wren skal byrja på college. Då dei var ganske unge reiste mora deira frå dei. Etterpå var det berre dei to, og den litt eksentriske faren. Cath og Wren er like av utseende, men ganske ulike ellers. Wren er utadvendt og glad i fester og gutar. Cath er glad i bøker. Ho elsker fantasy, og særskild bøkene om Simon Snow. Hennar største interesse og hobby er fanfiction. Ho skriv historiar om karakterane i Simon Snow-bøkene. På fanfiction-sider på internett er ho svært populær.

På college kaster Wren seg ut i ungdomslivet. Men Cath held seg for seg for seg sjølv, og synest det er skummelt å snakka med nye folk. Likevel blir ho sakte men sikkert kjend med romkameraten og vennen hennar. Særskild takka være den smilande, utadvendte, positive, sprudlande og kjekke Levi.

Cath tek eit skrivekurs på College, men ho bruker meir tid på fanfictionen sin enn skulearbeidet. Innimellom får me utdrag frå Simon Snow-historiane til Cath. Ho har utruleg mange følgarar som ventar på oppdateringar på hennar versjon av siste bok i serien.

Dette er ei nydeleg ungdomsbok som handlar om familie, vennskap og den første kjærleiken. Det er skrive realistisk og truverdig i eit godt språk. Boka fungerer for den litt eldre lesaren og, for det er lett å kjenna seg att i deler av historia når ein tenkjer attende til ungdomstida.

Denne las eg på svensk, det var overraskande lett, og det gav noko ekstra til heile opplevinga. Eg følte det som eg såg ein svensk ungdomsfilm i hovudet.
Eg-personen er ei femten år gammal jente som blir stormforelska i ein russisk/svensk gut. Me får korte glimt av møter på festar, i skulegarden, framfor dataen, med mobilen. Ho tenkjer berre på han, på dei kantete skuldrene hans, det mørke håret, dei kjappe russiske frasene han lirer av seg. Det er ein altoppslukande kjærleik. Det minner litt om dagbokstil, men ho skriv «du». Ho fortel altså heile historia retta til guten ho er forelska i.
Eg føler at det handlar om å tolka teikn frå kvarandre. Ho lurer på om han kjem til å vera på dei festane ho går på og lurer på kva han tenkjer om ho. Den første kjærleiken er komplisert, med mange forviklingar, mange store kjensler, både gode og vanskelege. Men dette klarar forfattaren å kommunisera med eit enkelt språk.

Utruleg sterkt. Vakkert skildra, og uendeleg trist. Du kan kjenna kvar kjensle i ryggmargen gjennom orda hennar. Men er det håp på slutten? Eg velger å tru det.

Eg las Lavendelhagen rett etter parfymehagen, og bøkene er såpass like i oppbygginga at eg allereie er i ferd med å blanda dei! Begge bøkene har nemleg ein hovudperson i notid, og ein parallell historie i krigstider. Lavendelhagen var betre enn parfymehagen.

Parfymehagen hadde noko voldsom dramatikk på slutten som heilt øydela for resten av boka. Men historien frå krigen i Lavendelhagen var ganske god. (Fotografar som var med i kampane under den spanske borgarkrigen.) Og fortid og notid var sjølvsagt bunde saman på ein underfundig "aha"-måte. Slik det ofte er i desse bøkene.

Lavendelhagen var jamt over betre. Mange "aha"-opplevingar, spanande spion-verksemd under krigen, og mystisk kjærleiksdrama i notid.

Begge bøkene hamnar i kategorien dameromanar i mitt hyllesystem. Ganske underhaldane og svært lettleste.