Dette er bok nr. 2 i ein trilogi om politietterforskaren Jeanette Kihlberg, som etterforskar ein serie ufyselege drap i Stockholms-området. Historia dreier seg ikkje berre om kva som skjer i sjølve drapsetterforskinga, men også om kva som skjer inne i hovudet til ein eller fleire av personane i historia. Det er ikkje alltid lett å vite kva som er røyndom , og kva som berre er fantasiar og oppspinn (i boka altså, i røyndoms-røynda er sjølvsagt alt berre oppspinn).
Overgrep mot barn er eit sentralt tema i boka. Det er ganske fortvilande å lese om så mange grove overgrepshistorier sjølv om dei er oppdikta. Heldigvis held forfattarane litt attende i detaljerte skildringar, men det er likevel sterk og kvalmande kost.
Eg fekk i for stor grad kjensla av at denne boka berre er ein transportetappe fram mot den siste og forhåpentligvis oppklarande boka i serien. Dei «halsbrekkende vendingane» som det blir lova på bokomslaga er det svært få av, om i det heile nokon, i staden er det for mykje av det same. Mange offer-historier som er svært like, og utanom dette er der også mange like hendingar undervegs.
Terningkast 3 er kanskje litt strengt, boka er ikkje dårleg, men eg hadde vona på meir. I omtalen min av Kråkejenta skreiv et at eg kom til å lese dei øvrige bøkene dersom eg kunne finne dei til nedsatt pris. Hungerilden fann eg på sal til kr 50,-. Eg drøyer nok med den avsluttande boka til eg finn den til ein liknande pris.
Sist sett
