Bokelskere.no

Utrolig morsom tråd!

Shame
Silence
No country for old men
Smoke and mirrors, angels and demons
The pit and the pendulum

And then there were none

(Salman Rushdie, Shusaku Endo, Cormac McCharty, Neil Gaiman, Dan Brown, Edgar Allan Poe, Agatha Christie)

Takk for tips! Skriver Hong Ying på engelsk eller på kinesisk?

Tjen folket var ingen favoritt, men jeg tror jeg skal gi Landsbyens blod en sjanse. Takk for tips!

Balsac og den lille kinesiske syersken har jeg allerede lest, og den nådde ikke helt opp hos meg. Men, takk for tipset uansett.

Leste litt om den, høres veldig interessant ut. Takk for tipset!

Jeg er ikke helt sikker på om jeg velger å telle Amy Tan som kinesisk, siden hun er født og oppvokst i statene (sånn som jeg forstod det). Men et par av bøkene virket interessante. Så, takk for tipset!

Cdon.com har den til en grei pris. Ellers vet jeg ikke, lenge siden jeg har sett den i en bokhandel.

Never Let Me Go er ei bok det er vanskeleg å skrive eit handlingsreferat frå. Ikkje fordi ho ikkje har handling, men fordi eit handlingsreferat vil avsløre for mykje. Boka handler om den 31-år gamle Kathy som fortel om oppveksta si. Til å begynne med, verkar det som ein vanleg oppvekstroman, men vi forstår raskt at oppveksta til Kathy og vennene Tommy og Ruth på pensjonatskulen Halisham er langt frå vanleg.

Kathy fortel, men ho forklarer ikkje lesaren det ho sjølv er innforstått med. Dermed blir det brukt mange ord og uttrykk som verkar uforståelege i starten. Eg trudde først eg hadde gått glipp av noko, og las dei første kapitla to gonger. Etterkvart skjønte eg at det skulle vere slik. Eg skulle ikkje forstå alt, før boka sjølv avslørte det. Mykje av spenninga i Never Let Me Go ligg dermed i denne meisterlege oppbygginga, kor lesaren gradvis forstår meir og meir.

Kontrasten mellom det idylliske livet på pensjonatskulen og skrekkvisjonen av eit samfunn som boka etterkvart viser seg å skildre er også sterk. Og dette er også med på å drive boka framover. Forteljinga om Kathy, Tommy og Ruth vekker sterke kjensler i meg, eg blir sint og eg blir redd. Og sjølv om eg heile tida er i den så godt fortalde historia, vekker boka også ein refleksjon rundt aktuelle etiske problemstillingar.

Never Let Me Go er verkeleg ei bok det er verdt å lese!

Kort med vilje. Trenger sårt tips.

Eg liker jo mørke bøker då... Det kan jo hende det er der det ligg.

Det er jo ikkje sikkert det er eit spørsmål om modning. Det kan jo hende det er eit spørsmål om smak. Eg både liker og ikkje-liker Hamsun. Victoria og Pan er svært gode - Pan spesielt. Men Landstrykere syntest eg blei langtekkeleg.

Eg trur dei antar sakprosa på "spec", altså med idear og utdrag, medan skjønnlitteratur skal vere komplette manus. Men les "Ikke slik, men slik" - der er det veldig mange gode råd.

For å svare på spørsmål tre først: Du bør lese bloggen "Ikke slik, men slik", som er skriven av ein forlagsansett. Då kan du i det minste unngå ein del av dei vanlege fallgruvene. Her finn du også svar på spørsmål fire, i eitt av innlegga. Du treng ikkje skrive mykje om deg sjølv i første omgang, trur eg.

Eg trur skjønnlitterære manuskript skal sendast komplette, men det står det litt om på heimesidene til dei fleste forlaga.

Dersom teksten er god, bør ikkje alder ha noko å seie, vil eg meine.

Det beste diktet hans er "Jag tror":

Jag tror på den ensamma människan,

på henne som vandrar ensam,

som inte hundlikt löper till sin vittring,

som inte varglikt flyr för mänskovittring:

På en gång människa och anti- människa.

Hur nå gemenskap?

Fly den övre och yttre vägen:

Det som är boskap i andra är boskap också i dig.

Gå den undre och inre vägen:

Det som är botten i dig är botten också i andra.

Svårt att vänja sig vid sig själv.

Svårt att vänja sig av med sig själv.

Den som gör det skall ändå aldrig bli övergiven.

Den som gör det skal ändå alltid förbli solidarisk.

Det opraktiska är det enda praktiska

i längden.

Eg er veldig glad i modernismen, eg også. Eg liker det litt framandgjorte eget som leiter etter meininga med livet og verda og verkelegheit, i etterdønningane av første verdskrigen. Ein av dei som gjer dette best, er Gunnar Ekelöf, som er og blir min favorittdiktar. Romanane som utforsker dei same utfordringane er eg også veldig glad i, som Franz Kafka og Virginia Woolf, og tidvis Hamsun.

Tihi - i og med at The Road og Mysterier er blant mine favorittromanar, skjønner eg jo korfor vi krasjar litt i smak :) Du får la vere å lese yndlingsboka mi, Morgon og kveld, då.

Eg har høyrd fleire seie at det er litt for mykje nevro-psykologi i den boka, ja. Men eg har lyst til å lese ho likevel. Eg er litt interessert i slikt også, og ho har jo fått gode kritikkar med tanke på det faglege innhaldet, så då tenker eg det kan vere lærerikt.

Det er ikkje alle bøker som er egna til å lese når ein er sjuk.

Det kan godt hende eg ikkje har gitt han mange nok sjansar. Eg får sjå om eg klarer lure ei bok til innimellom alt det andre eg har lyst til å lese. For houvdgrunnen til at eg sjeldan les fleire bøker av forfattarar eg ikkje likte, er jo dette med at det er så mange bøker og så lite tid... Ein må liksom prioritere.

Den bør du lese!

Eg har ikkje lese The historiy of my nerves, har du? Eg tenkte eg skulle få tak i ho til sommarlesinga.

Sofies Verden gjer seg betre i bokform enn på film. Det er jo gjennomgangen av filosofihistorien som i stor grad gjer boka lesverdig.