Det er på håret man ser hvilke jenter som ikke har mødre. Mitt hår pekte konstant opp i elleve forskjellige gale retninger, og T. Ray nektet selvfølgelig å kjøpe hårruller til meg, slik at jeg året rundt måtte rulle opp håret med Welch druesaftbokser,som gjorde det umulig å få sove. Jeg har alltid måttet velge mellom å være ordentlig på håret og en god natts søvn.
Også neste dag er jeg i live. Også neste dag dusjer jeg, pusser tennene, og drikker kaffe.
Ingenting kunne forberedt meg på stillheten som oppstår når et menneske slutter å puste. Mannen min. Kjæresten min. Det gjør fysisk vondt at han ikke lenger trekker pusten.
Valerie Solanas i Sara Stridsbergs Drømmefakultetet vil jeg så definitivt si fortjener en plass på denne listen. Så får vi jo også litt flere kvinner inn her òg. Valerie som vokser opp i ørkenenen med en trailertrash-mor og en far som voldtar henne, som er smart, som skal bli forsker, vil bli USAs president, men som ender opp som forfatter av SCUM (society for cutting up men) manifestet, hatet av kunstnerverden for å ha skutt Andy Warhol. Hun dør alene i et hotellrom i Tenderloin Distric, etter utallige års dopmisbruk og prostitusjon. Forøvrig en helt fantastisk bok.
Fin og viktig liste! Anbefaler også "Kom no, natt!" av Hans Sande.
Eg vil ikkje kalle meg synestetikar, men opplever former på ord. Fargar på tal ser eg ikkje.
Etter det eg har lese om synestesi i populærvitenskaplege bøker o.l. har eg inntrykk av at dette er eit veldig gradert fenomen, og slett ikkje noko enten/eller. Dei aller fleste har eit snev av synestesi, og nokon få har svært mykje. Sjå til dømes på desse to dømene:
http://mindbluff.com/syntest.htm
Seriemordaren er på soverommet, mellom permane.
Ser ut som eit godt forslag. Tar den med.
Last.fm registrerer mellom anna kva du lyttar til og anbefaler deg musikk ut frå det. Ellers synest eg eigentleg det funkar like bra eller betre å lese bøker, bloggar og anmeldelsar om klassisk musikk, sidan det gjerne ikkje er så enkelt å oppdage nye ting på andre måtar.
Litt trekk for at det var noe ujevn kvalitet, men absolutt verdt en anbefaling for de som vil lese litt flere noveller.
Har skrevet en anmeldelse her :)
TV er ikkje heilt mi greie, så det skal eg ikkje uttale meg om, men eg trur nok det er ein del filmskaparar som vil vera uenig med deg her. Ikkje når det gjeld «samme opplevelsen» – kva no det måtte bety – men mtp. rom for refleksjon.
Den første gangen Lila prøvde å dø var i sjuende klasse.
Han spekulerte ikke på om eller hvordan eller hvorfor han elsket dem. For ham var de bare kjærligheten: De var det første vitnesbyrd han noen gang hadde hatt om kjærligheten, og de kom til å bli den siste bekreftelsen på kjærligheten når alt annet raknet.
I den skogen (Harlan Coben). "Den" virker så malplassert.
Kombinasjonen musikk og lesing fungerer ikkje for meg, musikken blir ein distraksjon. Til og med svært minimalistisk musikk, som Brian Eno sine «ambient»-komposisjonar blir distraksjonar. Språket og musikken brukar same området i hjernen, og eg klarar i alle fall ikkje å kombinere det utan store problem. Det som imidlertid kan fungere bra for meg er å sette på ymse «soundscapes», som til dømes lyden av ein storm, fuglesong, ein bekk eller liknande.
Veit ikkje om dette er problemet, men nye versjonar av WP har ein dynamisk sidebar og ein manuell. Dersom ein brukar dynamisk sidebar (med widgets), så blir den manuelle sidebaren som ligg i malen hoppa over. Dersom du har lagt koden innafor denne taggen, så vil den dermed ikkje vise. Footeren burde imidlertid fungere.
Eg har for øvrig også forsøkt å legge koden via ein PHP-widget, men det gir feilmeldinger, den må ligge direkte i malen. Det kan muligens fungere å lage ein plugin av koden med ein widget som ein kan legge inn i den dynamiske sidebaren.
«Labyrinter» av Jorge Luis Borges er ei særs givande tekstsamling på 127 sider.
Takk for det, fungerte fint!