Bokelskere.no

Eg er einig i at bøkene er veldig gode. Eg liker Alberte og friheten best. Kvar gong eg les den (eller Jenny av Sigrid Undset), får eg lyst til å reise til Paris på 20-talet (eller Roma) og vanke i dei same kunstnarmiljøa. Det er synd at det ikkje finst tidsmaskinar ein kan gjere slike reiser med.

Eg likte What I loved, Sorrows of an American og The Blindfold veldig godt, og er eigentleg litt Hustvedt-fan. Men eg blei skuffa over Sommren uten menn.

Eg liker Siri Hustvedt si heilt unike evne til å diskutere kunst, kropp og menneske på eit relativt tungt filosofisk plan, utan at det forstyrrer handlinga. I dei tidlegare bøkene, har ho fått til dette på ein svært elegant og imponerande måte. Særleg i Det jeg elsket, er denne evna utprega sterk, og det er det som gjer denne romanen til ein av mine favorittar. Men i Sommeren uten menn, blir denne styrken ein klamp om foten. Det er som om Hustvedt ikkje når heilt opp til seg sjølv. Dei filosofiske kommentarane og poesidiskusjonane som blir lagt til hovudpersonen blir påtatte og står utføre handlinga. Det blir ikkje ein integrert del av eit meisterverk, som i Det jeg elsket, men ei oppstykking av den heilskapen som potensielt sett kunne vore god.

Det er som om boka verkar uferdig, på ein måte. Ho har ikkje klart å gjere det til ein heilheit.

Det kan sikkert vere lurt å finne ei bok til samanlikning der det faktisk er noko å hente, på eit tematisk plan, slik at du ikkje bare står med to romanar med svært stor tematisk avstand.

Dersom du for eksempel vel ein oppvekstroman ala Teori og Praksis av Nikolay Frobenius eller under nemnde Åsa Linderborg sin Meg eier ingen vil du kunne ta tak i dannelsesmotivet: korleis er Bilbo si reise med på utvilke han som person og korleis er hovudpersonen si "reise" gjennom ungdomstida med på å forme han eller henne?

Eit anna motiv du kan bruke er reisemotivet. Hobbiten er bygd opp etter ein veldig mykje brukt heime-borte-heime igjen-struktur. Dette er også eit mykje brukt motiv.

Eg trur det er lurt om du avgrenser deg litt meir enn til "fantasi og virkelighet", dersom du satsar på ein god karakter. For å fem og seks, må du jo gå litt djupt inn i tekstane og analysere dei godt. Då er det viktig at du ikkje legg opp bøker som bare gir rom for samanlikning av miljø i ulike romanar.

For meg blir det uinteressant å bare lese positive omtaler om bøker. Eg vil lese ærlege omtaler om bøker. Og om eg bare skulle kommentere dei bøkene eg var overbegeistra for, ville eg ikkje kunne sagt så mykje om mange av bøkene eg les.

Når eg skriv blogginnlegg forsøker eg å forklare og begrunne både godt og dårleg språk, med eksempler frå teksten. Men for meg er godt språk ofte eit språk som får meg til å stoppe opp og reflektere over språket på eit eller anna nivå, anten det er gjennm humor, poetiske vendingar eller andre verkemidler. Dårleg språk er ofte språk som forsøker å bruke slike verkemidler, men som ikkje får det heilt til.

Eg skjønner jo at det med ordval er ein digresjon frå di side. Eg kjende bare eit behov for å svare på det, for å pressisere at "for å imponere" eller "for å tråkke på folk" ikkje er to av tre grunnar til å velje litt meir akademiske ord.

Og eg ser absolutt rom for misforståinga. Eg endra punktum til kolon, i håp om å tydeleggjere det. Eg meinte det i det minste som ei spissformulering, ikkje som ein oppriktig påstand.

Bedre å fortelle om god litteratur enn å kritisere den du synes er dårlig.

Dette er eg ikkje einig i. Eg synest ikkje det skal vere slik at vi bare kan uttale oss om bøker vi liker. Eg vil diskutere bøker eg har lese, både dei eg likte og dei eg ikkje likte. Elles er eg einig i at det å vere konstruktiv er viktig, uansett kva grunnlag ein har for det.

Det jeg mener å si er at det er ikke alltid ment slik det skrives/ oppfattes. Om en bokelsker bruker vanskelige ord er det flere grunner til det - 1.at det er en naturlig del av vokabularet deres, 2.at de prøver å imponere 3. eller prøver å tråkke på andre (forhåpentligvis få av disse)

Eg kan fort vere ein av dei som bruker "vanskelege ord". Dette skuldast i hovudsak at eg har vore i eit aktivt fagmiljø, og ikkje nødvendigvis tenker over at ikkje alle andre er ein del av dette fagmiljøet, når eg diskuterer litteratur. Det kan også skuldast at det mangel på adekvate synonymer (ja, det var eit forsøk på å vere morsom), som uttrykker dei same nyansene i det kvardagslege språket. Når vi beveger oss over i filosofidiskusjonar, som for eksempel den diskusjonen som gjekk om subjektivitet og objektivitet i kunsten, for ei tid sidan, er det lettare å bruke eit akademisk språk enn eit kvardagsleg språk. Det er ikkje for å imponere eller for å tråkke på andre, men det er rett og slett fordi ein fagleg diskusjon ofte krever eit fagspråk.

Eg kjem nok aldri til å slutte å la meg overraske over at folk tar det ille opp at nokon har annan kunnskap og andre interesser enn dei sjølv. Det overrasker meg like mykje kvar gong.

Vi får gjere vårt til å bidra til at dei seriøse og gode diskusjonane blir oppretthaldne. Men for meg er ikkje det det same som å seie at alle bøker er like gode, for det synest eg ikkje dei er.

Dette er jo direkte ufint. Om det har vore mange slike diskusjonar her tidlegare, kan jo det også forklare noko av den litt såre reaksjonen mange kjem med når bøker blir kritisert.

Likevel, eg trur fleirtalet her inne ønsker å diskutere bøker på ein konstruktiv måte. Og konstruktive diskusjonar krever begrunningar og velvilje. Dårleg begrunna innlegg og innlegg med mangel på vilje til å forstå kva den andre meiner fungerer sjeldan godt i ein slik samanheng som denne.

Dei diskusjonane om Alkymisten har ikkje eg fått med meg. Men eg har ikkje inntrykk av at den tonen du beskriver er gjennomgåande og representerer nivået på diskusjonane her på forumet.

Det var leit å høyre. Får håpe du har rett i at det ikkje skjer så ofte lenger.

Det siste du skriv sitt eg også med eit inntrykk av. Det verkar som om det er ein tendens til å lese "Denne boka var lite engasjerande, og eg la ho bort halvvegs" som "Du er ein dust som liker boka", og svare deretter. Det er synd, synest eg.

For øvrig reagerer jeg med hver fiber i kroppen når noen rakker ned på andre bokelskere pga smaken deres, eller begynner å analysere hva som er "galt" med vedkommende som ikke har forstått essensen i aktuelle bok.

Det er mogleg eg har gått glipp av noko, men eg kjenner meg ikkje igjen i denne typen personangrep. Finn dei verkeleg stad, her inne?

Eg ser jo at det tidvis er nokon som svarer på negative omtaler av bøker dei liker, som om dei var personangrep. Og det synest eg er veldig synd.

Eg trur du misforstod utsegna mi:

Her går denne diskusjonen igjen og igjen, med den same negative innfallsvinkelen. Nokon trur dei er betre enn andre, fordi dei foretrekker bestemte bøker framføre andre. Dei har ikkje rett til å tru at dei er betre enn andre.

Eg forsøker å beskrive den typiske diskusjonen, som stadig går her inne. Det som kjenneteiknar diskusjonen er ofte at dei som liker dei bøkene som ofte blir kategorisert som populærlitteratur, beskylder dei som liker andre bøker for å vere snobbar eller i dette tilfellet forståsegpåarar. Folk blir altså beskyldt for å tru dei er betre enn andre.

Eg er einig med deg i at ein er ikkje betre enn andre. Og det var det eg forsøkte å få fram. Vi har bare ulik smak.

Den har eg liggjande. Eg har ikkje lese ho ennå.

Eg tenker at den radikale familien på Otterøya er ein del av miljøskildringane. Det er mykje vekt på korleis det konservative mannsidealet pregar folk der ute på øya. Måten samfunnet tar imot denne familien på, er med på å understreke kor vanskeleg det er å vere annleis enn forventa, i dette øysamfunnet, kor menn ikkje kan drikke vin fordi det er for feminint. I bok 1 kjem det fram at David i tenåra er tiltrekt av den bohemske levemåten til familien til Silje, og hans kunstnardraumar. Dette står jo i veldig sterk kontrast til dei forventningane han må møte av miljøet han veks opp i og kanskje særleg av bestefaren.

Eg synest Tiller si utruleg gode evne til å skildre mangfoldet i ein karakter kjem godt fram hos Ole og Tom Roger. Særleg Tom Roger-delen har nokre av dei same kvalitetane som Skråninga, i og med at han er så usympatisk og samtidig blir framstilt på ein måte som gjer at eg får sympati for han. Dette er, etter mi meining den sterkaste delen av boka.

For min del taper boka seg mot slutten. Paula blir ikkje ein truverdig karakter for meg. Tiller sin styrke, i tidlegare bøker, har jo vore denne evna hans til å skildre folk, slik at vi skjønner motivasjonen bak handlingane deira, utan at vi nødvendigvis anerkjenner måten dei opptrer på. Dette synest eg ikkje fungerer i avsnittet om Paula. Og Paula blir ikkje ein karakter med fleire dimensjonar, slik som dei andre.

Spørsmåla om litterær kvalitet, er eit av dei mest diskuterte spørsmåla blant litteraturinteresserte. Og likevel har ennå ingen komme fram til nokre eintydige og objektive kriterier for korleis dette kan vurderast.

Her går denne diskusjonen igjen og igjen, med den same negative innfallsvinkelen: Nokon trur dei er betre enn andre, fordi dei foretrekker bestemte bøker framføre andre. Dei har ikkje rett til å tru at dei er betre enn andre.

Korfor kan vi ikkje heller vinkle desse diskusjonane positivt. Kva er det som gjer at du liker ei bok? Er det spenninga og intensiteten i handlinga? Er det det at ho har eit originalt språk som får deg til å tenke gjennom det som blir skrive på ein ny måte? Er det det at ho seier noko nytt om samfunnet vi lev i? Er det dei gode personskildringane som gjer at du kjenner at du kjem på innsida av personane, eller er det den originale forteljarsynsvinkelen som gjer at du ser ting i eit nytt perspektiv? Er det dei levande mijløskildringane? Eller er det fleire av desse faktorane?

Det er ulike grunnar til at vi liker og ikkje liker bøker. Og eg trur ikkje vi heller kan komme fram til objektive kriterier for litterær kvalitet, nokon gong. Det er det ingen som har klart før oss. Det betyr ikkje at vi ikkje kan vurdere dei bøkene vi har lese, som gode eller dårlege lesaropplevingar. Det betyr heller ikkje at vi ikkje kan begrunne vurderinga ut i frå kriterier vi synest er viktige. Og kanskje er ikkje du einig i at dei kriteriene eg synest er viktige, er viktige. Men eg kan ikkje skjønne at det er eit mål i seg sjølv, å bli einige. Eg trudde poenget var å prate om bøker. Viss ikkje vi skal kunne komme med våre subjektive vurderinger av bøkene vi har lese, forsvinn mykje av poenget med eit bokforum, for min del. Kva skal vi då snakke om?

Ja! Eg skjønner verkeleg ikkje korfor det er eit slikt problem at vi har ulik smak...

Ja, det gjer filmen også. Eg såg han for ganske lenge sidan, og tenkte at eg skulle vente til inntrykket av filmen hadde falma litt. Eg liker det best, dersom eg ser film før bok. Men eg hugser at det var ein sterk film. (Eg fekk Menneskehavn av John Ajvide Lindquist, i bokklubben. Kanskje eg heller skulle tatt denne?)

Elskeren har eit vakkert og poetisk språk, som eg lar meg gripe av. Forteljinga om den 15 år gamle kvite jenta, som møter ein kinesisk millionær på ferga over Mekongfloden og innleier eit seksuelt forhold til denne voksne mannen, blir fortald gjennom den gamle kvinna sitt tilbakeblikk på livet. Dette er eit grep som gir ein oppstykka kronologi, og mange sprang i tid. Sjølv las eg boka i to lange jafs, noko som gjorde at eg ikkje blei forstyrra av dette. Eg trur at det er ei bok som bør lesast nokonlunde samanhengande. Heldigvis er romanen også kort nok, til at dette ikkje er eit problem.

Det som slår meg, med Elskeren, er at romanen er strippa for vurderande kommentarar frå forteljaren si side. Den gamle forteljarstemma seier ingenting om kor vidt ho angrar på forholdet til kinesaren, om det var godt for hennar personlege utvikling eller ikkje. Det er tydeleg at dette forholdet har prega den gamle dama som fortel. Innleiingsvis fortel ho om korleis ho som femtenåring slutta å vere vakker, og desse refleksjonane forstår eg som ei skildring av korleis forholdet til kinesaren har prega henne.

Elskeren er ei bok eg liker svært godt, både fordi framstillinga av handlinga er så annleis enn i andre romanar med liknande tematikk og fordi språket er så gripande.

Er Høytleseren romanen bak filmen "The Reader"? Det er i alle fall ein veldig fin film.