Bokelskere.no

Det handler slett ikke om tingene som er mistet. Det hanlder om menneskene som mistet dem.

Ein gong skal eg sjå tilbake
og tenkje: dette livet har eg levd.

Då skal eg gråte elvar.
Då skal eg le fuglar.

Då skal eg sleppe hammen og
flyge over hava som ein tanke og
lande mellom duvande tareblad
som ei stor kjensle av sona vanvit
og trutna kjærleik -

og der, i vatn og sollys
skal det framkallast, endeleg frigjort

frå alt som aldri vart

Eg ser meg sjølv, 15 år.
Eg går bort til meg sjølv og tenkjer: skal eg seie noko?

Eg ser ikkje opp, er for oppteken,
ansar meg ikkje.

Eg tenkjer: skal eg rope? Vil eg vite?
Eg dreg berre pusten, formar ord - og teier.
Høyrer på songen. Endrar ikkje orda.

Og legg på ei andrestemme

Eg kjem frå ein stad der vinden seier seg sjølv.
Gjer seg ikkje til, seier det han seier så det pip mellom novene, susar i nakne og
krumbøygde rogner, brusar og buldrar, symfonisk og salt.

I sengene vaknar det nakne hjarte. Dei gjer seg ikkje til, vaskast der saltvatn
sprengjer og flør. Står opp i trehus, går knirkande trapper og ser gjennom glas
med gråkvite render på lys som minkar og veks.

Eg kjem frå ein stad der båtar går ut i grålyse timar, der grå mus raslar i gulgammalt
gras. Det finst steingardar der og sprokne, opprivne kystar og sjeler. Folk veit
ikkje kva dei skal seie. Men vinden sier seg sjølv.

Husker du, sa du.
Jeg sier ennå: Hele tiden.
Ting som trengte i dette toneleiet. Tok oss ut av følelsen. Du
stirret på meg, jeg glemmer det aldri. Å være to har forandret
våre navn.

Jeg vil den langsomme kjærligheten

vi i julidagen
mot hvit sand

gresset
mot knallhard klippe

alt dette

Kjenner du det?

sol over hele ansiktet ditt
at den stråler mot deg som ny dag
at i verden; når drømmene sprekker opp i lys, er det morgen

at å be er å begynne på nytt

eplet

eg bit i eplet mitt
smaken er søt og gul
tennene tygg, tunga smattar

då det første mennesket
beit og åt
av det første eplet
plukka frå det første epletreet
i den første frukthagen i verda

smakte det akkurat likt
det eg kjenner på tunga no?

stort og lite

nedst i bakken ligg ein gard
tre raude hus og ei bjørk
ved fjorden

sett frå trappa vår
er traktoren i graset
så liten som ein katt

kor langt unna
må noko stort vere
for å bli lite?

korleis kan jorda vere
stor for meg
men lita som eit fugleegg
der ho sviv
i verdsrommet?

på ei trapp

vi er tre på trappa
utanfor huset
trinna er varme av morgonsol

eg sit nedst med eit eple i handa
ovanfor meg søster Sara

øvst ved døra
sit katten Jupiter
han ser på oss
som om han er den einaste
som veit alt

her bur vi

NATURNOTAT

I dagboken skriver jeg
om snøen som ikke faller,
om ripsbuskene som knopper seg i januar
og om en vinter som ligner
en misforståelse

ÉN MINDRE

Sola lyser lavt over jordne
i dagene etter at faren min døde

Det har regnet og vært sol om hverandre
jeg har knapt nok beveget meg ut av huset

Fordi jeg er tom sørger jeg
over den døde, men ikke over døden

Døden er saklig som en dommer
Fordi jeg er tom lengter jeg

etter å tro, ikke på en gud,
men på et inderlig menneske

"Er det en -d eller ikke i slutten av 'dø'?" spurte han for litt siden, da han kledde på seg rett før vi skulle gå.
Nina så på ham og svarte uten å lee på et øyelokk: "Uten -d når det er et verb i infinitiv, men med -d når det er et substantiv. 'Leve' er enklere, da risikerer du ikke å skrive feil."

Av og til får hun dårlig samvittighet. "Han var snill da vi møttes. Det er på grunn av meg han ble sånn." Når hun lirer av seg i den duren, svarer Lili med humoristisk brodd: "Jeg skulle gjerne gitt deg to ørefiker så du fikk orden på tankene dine."

Den som slutter å være en venn, har aldri vært det. Jo mer mitt hjerte tenker på det, jo dypere stikker såret.

Hun kommer på det hun og Adrien pleide å si til hverandre: "Når livet tar noe fra oss, gir det oss noe annet i retur." Men av og til tar livet feil. Deler ut kortene på en uærlig måte. Av og til lyver livet, lurer oss.

Han er informert: "Under behandlingen er det ingen som hindrer deg i å se en film eller gjøre noe du liker." Men han, det han liker, er å svømme motstrøms, surfe, spille gitar, følge sønnen på ungdomsskolen, se på ham i smug mens han ler med kompisene, svelge en espresso stående i bardisken på kafeen ved politistasjonen, adrenalinet når man tar noen på ferseken, arrestere en kriminell [...]

[...] og han tok seg i å spørre seg hva vitsen var med å leve hvis man ikke hjalp hverandre? Var det mulig å drive på i år etter år, tiår etter tiår, et helt liv, uten en eneste gang å ha mot til å utfordre tingenes tilstand, og likevel kalle seg en kristen og kunne se seg selv i speilet?