Bokelskere.no

Sonja Gustavsson døyr av hjarteinnfarkt 54 år gammal, og har, utan at dei involverte tre venninnene veit om det, skrive eit eventyrleg testamente som kan få venninnene til å kome ut av komfortsona og inn i opplevingar dei aldri hadde sett for seg. Korkje utside eller sjanger appellerte til meg, men då ein lånar kom innom og anbefalte denne, tok eg likevel sjansen. Dette er ikkje stor litteratur, meir av den lette sorten, men det er heller ikkje dårleg skrive, og undertittelen "en romantisk komedie" fortel deg kva du får. Ei feelgoodbok for kalde og mørke haustkveldar.

Elias ser fleire dagar på rad ei jente på bussen. Jenta har ein blå perm, og på den blå permen står e-post-adressa hennar. Ein dag er ho ikkje lenger på bussen. Elias tek mot til seg, og sender henne ein e-post. E-post-vekslinga som oppstår rommar ungdommeleg mot, usikkerhet, forelsking og manglande sjølvtillit, men her er også vare skildringar og undringar over verda. Dette er ei ungdomsbok, men vaksne vil også ha stor glede av denne vakre brevvekslinga.

Eg er ikkje på twitter, så då eg fann fram til denne boka, las eg som vanleg ikkje ”vaskeseddelen”, registrerte ikkje kva som sto under illustrasjonen på framsida, men sette i gang med lesinga og vart begeistra. Etter kvart som humring og høg latter kom frå meg, kom sonen min på 14 og sette seg på armlenet på stolen og las over skuldra på meg. Dette er nok twitter-noveller, sa han, og her fann vi begge lesnad som fenga. Novellene er sett etter kvarandre etter kor gammal hovudpersonen er, og går frå 22 månadar til 96 år. Fantastiske små lesestykke, mange aha-opplevingar, gjenkjenning, mykje for tanken og mykje humor. Les, les, les!

Cecilie flyttar med familien sin til heimegarden, til eit hus som hennar namnesøster, Seselja, har budd i tidlegare. Igjen skriv Ruth Lillegraven ei forteljing i diktsform, eller snarare to, sidan det både er historia om Seseljas liv, og ei historie om Cecilies eige liv. Det uvande for ein lesar som ikkje er van med diktlesing, er dei korte linjene og diktforma. Elles er denne historia såpass fin og vakkert skriven at eg trur mange lesarar vil like henne.

Bestefar til eg-personen i denne romanen kom til Brasil i 1945, direkte frå konsentrasjonsleiren Auschwitz. Mot slutten av livet sitt skreiv han ei slags dagbok. Også hovudpersonens far byrja seint i livet å skrive ei slags dagbok. Desse dagbøkene, saman med erindringar og refleksjonar frå hovudpersonens eige liv, dannar grunnlaget for romanen. Dette er ei sterk leseoppleving, og det å sjå Holocaust frå barna og barnebarna til dei overlevande sitt perspektiv, gjer romanen heilt spesiell. Det er ein svært godt skriven roman om kjærleik, anger, forsømming, hat og minne, og eg vil anbefale boka på det varmaste!

Eg oppfatta boka heilt annleis, og tykte styrken låg i at Breen slett ikkje hadde bestemt seg på førehand om kva som må til for å vere feminist, men viste fleire sider av saka og samstundes viste fram mange av problema i dagens samfunn sett frå eit kvinneperspektiv. Eg lånte boka fordi eg blei provosert av tittelen, men sat ikkje att med provokasjonen då boka var lesen.

Jim og Tommy treffest tilfeldig i 2006. Det er om lag 30 år sidan dei såg kvarandre sist. I barndommen var dei bestevenner, og var svært nære den gongen. Med møtet kjem minnene om tida då dei var barn og ungdommar, om kva som gjorde at dei sto kvarandre så nær, og kva som gjorde at dei kom bort frå kvarandre. Forteljinga skiftar stadig perspektiv, snart er det hjå Jim, snart er det hjå Tommy. Også Tommy si søster Siri får ei stemme. Kva tid som vert skildra, skiftar også; både fortid og notid vert skildra. Petterson skriv som vanleg svært godt, og her får vi ei sterk historie, som ein ønsker skulle halde fram. Denne vil passe godt i ein lesesirkel, for kva skjer eigentleg der boka endar?

Tove Nilsen leverer her ein biografisk roman, slik eg tolkar han. Hovudpersonen er i alle fall ein kvinneleg forfattar med to barn. Det vert ikkje nemnt kva ho heiter, men eg tippar ho heiter Tove Nilsen. Romanen handlar i all hovudsak om hennar forhold til foreldra sine, og då spesielt til faren. Gjennom små fragment frå oppvekst og vaksenliv tek forteljinga om familien form, og det er ei spesiell forteljing. Trass at forholdet dottera har til begge foreldra er ambivalent, vert dei skildra med kjærleik og ei slags forståing for at forholdet dei imellom har blitt som det har blitt.