Så langt eg har forstått er det kostnadsfritt å senda via wifi, men det vert lagt til eit gebyr om du sender via 3G. Om du ikkje har 3G på modellen din er det ikkje noko problem - men 3G brukarar kan senda filer gebyrfritt via wifi-nettet (slå av 3G) til @free.kindle.com

Har du fått med deg trikset med å senda filer gratis til Kindlen din via 3G? Send fil til namnetditt@free.kindle.com via wifi-nettet (skru av 3G)- då unngår du gebyr

Fleire enn meg har følgd spent med på lanseringa av dei nye Kindle-modellane. No viser det seg at det snarare er snakk om eit større mangfald av Kindlar, ikkje slik at dei nye har kome for å erstatta dei gamle. Faktisk ser det ut for at Kindle Keyboard (den "gamle" modellen) vil halda koken enno ei god stund.

Det vert såleis eit spørsmål om personlege preferansar. Den enklaste nye modellen har ikkje støtte for mp3, dvs. lydbøker, og berre halve lagringskapasiteten og batterikapasiteten sml. med Kindle Keyboard. Til gjengjeld får du brettet for godt under tusenlappen.

Kindle Touch, derimot, har omlag dei same spesifikasjonane som Keyboard. Eg for min del trur eg framleis vil halda ein knapp på den modellen eg alt har, pga. uunngåelige fingermerker osv. på skjermen - som iallfall irriterer meg når eg les. Også denne modellen er billigare enn Keyboard, men er enno ikkje for sal i Europa.

Endeleg har me Fire, som er meir eit nettbrett enn eit reint lesebrett - med alt kva det kan by på av distraksjonar for den som vil vil ha eit brett utelukkande vigd til lesing og evt. lyd. Fire vil nok bli ein seriøs konkurrent til IPad, men vil aldri hamla opp med eit reint lesebrett - også pga. ei batteritid på åtte timar. Keyboard ladar eg ein gong i månaden!

Eg trur lanseringa av desse nye modellane, utan at dei eksisterande modellane dermed vert "avlegse", har vore eit klokt trekk av Amazon. Dei har rett og slett styrka sortimentet av lesebrett og sin posisjon som den leiande formidlaren av e-bøker.

Konklusjon - eg trur eg skal vera mest nøgd med den Kindlen eg har, til mitt bruk - med eller utan wifi eller 3G som standard (sjølv går eg fortsatt for rein wifi, men det blir opp til den einskilde kva behov ein har). Om du, som eg, brukar å ta mykje notat o.l. er Keyboard framleis å føretrekkja, iflg. brukarvurderingar.

Summa summarum, dei nye modellane er meir å sjå på som eit supplement, ikkje som noko erstatning for våre "gamle" Kindler.

Så flott! Det er skrive lite om beat-poetane på norsk, men uansett kva som måtte koma trur eg Linda Klakken si bok kjem til å bli ståande som ei påle.

Les om hvorfor jeg valgte å gjøre et dypdykk i Thorkild Hansen sitt forfatterskap på huvenes

En ny helg står for døren. Det betyr en ny bokhelg. Kommenter gjerne hva du leser på huvenes

Ha en god bokhelg!

"Vinter i Maine" er utropt til ein komande kultklassikar. Det vil jo tida visa - men verdt å lesa, det er ho. Ja, meir enn det, det er ei bok du absolutt bør få med deg.

I det ytre er det ei enkel bok. Men ho handlar om svært mykje - stikkord er sjølvsagt vinter (ikkje ein vanleg vinter, men ein vinter av den verkeleg djupfrosne typen), ein djup kjærleik til ein hund, hemn og skytevåpen, sjalusi - og bøker. Ja, kanskje mest det, når det kjem til stykket - ein elskhug til bøker og særleg Shakespeare, hovudpersonen har ei alfabetisk liste over alle orda Shakespeare konstruerte - og gamle minne, minne om faren og bestefaren som begge tok del i kvar sin verdskrig og lot guten arva geværet fra 1918, ein Enfield som det seinare vart laga eit kikkertsikte til, eit verkeleg førsteklasses våpen.

Ein dag finn han hunden sin skoten på det vesle bruket inne i skogen. Det får han til å finna fram den gamle Enfield'en - og boka vert ein litterær thriller. Om ein einsam mann som lir under tapet av hunden, som kjenner seg forsmådd av ein tidlegare kjæreste - og som lever i si eiga verd, fylt av bøker.

Han blir forbanna på ondskapen i verda - og slår tilbake.

Meir røper eg ikkje. Men det er ei bok du godt bør få med deg. Boka er spanande som ein thriller, poetisk, litterær. Ein komande kultklassikar? Eg fører den på lista.

Betre og betre...

Synd eg for min del ikkje får det med meg, men no har me altså live streaming - det skal eg få med meg...

kapittel - Stavanger internasjonale festival for litteratur og ytringsfrihet - starta i går. Ei rekkje forfattarar skal lesa opp og / eller debattera, tusenvis av menneske er venta. No kan du følgja med live på delar av arrangementet via denne linken

Program finn du her

Seth er ein teikneserieskapar frå Canada. Seth hatar moderniteten, han lengtar etter ei nostalgisk fortid, ei tid då alt var annleis og betre - ei tid han ikkje ville levd i sjølv, når det kjem til stykket - men like fullt lengtar han. Etter ei tid då alt var enklare, lettare. Difor kler Seth seg i 50-tals klede, komplett med dress og slips, frakk og hatt.

Ein dag, i eit antikvariat, på jakt etter gamle teikneserieblader, finn han eit gammalt nummer av The New Yorker med ei vitseteikning signert "Kalo". Frå no av vert det nærast å ei livsoppgåve for han å finna ut kven denne obskure Kalo eigentleg var. Det til dei gradar at alt anna nærast vert ubetydeleg for han. Til og med kjærasten.

Boka er teikna i duse grønfargar og er ei hyllest til 50-talets teikneseriar. Det er ei stille verd me rører oss i, ei verd av lengt etter noko som ein gong var, men som eigentleg aldri var der. Som hovudpersonen Seth seier det: "Det er rart. Det er noe ved gamle tings forfall som inngir et dypt vemod over den forsvunne fortiden. (-) Det er forskjellen mellom en forsømt gammel bondegård og en plettfri art deco-lobby. På en måte overbeviser ikke lobbyen deg om gårsdagens virkelighet eller skjønnhet."

Denne boka er ein del av ei større historie i serien "Palookaville". Eg les gjerne resten.

Jeg har trukket ut en vinner. Sjekk ut hvem det er på huvenes

Jeg adopterer denne ideen og lanserer #bokhelgen på Huvenes.no.

Bokhelgen uke 37: Jeg leser Talent for lykke av Ari Behn. Har lest alt han har skrevet til nå. Han har vendt tilbake til Kolon forlag etter noen år og et par bøker hos Gyldendal. Har forlagsbyttet vært fruktbart?

I tillegg jeg leser jeg Henrik And av Anna R. Folkestad sammen med min sønn på snart tre år. Takk til Det norske Samlaget som forer meg med gode barnebøker. Er denne en godbit?

Del din bokhelg med en kommentar på huvenes

Enkelte helger trekker jeg ut en heldig vinner av en bokpakke. Trekningen finner sted på Huvenes.no

Denne helgen har jeg en bokpakke liggende på lur.

I dag gjekk eg direkte frå Egil Skallagrimssons saga på engelsk og norrønt til ein amerikansk teikneserieroman - stor, men påkravd overgang. Rapport frå sistnemnde bok kjem ein av dagane.

Ser du spør vedk. pdf-filer - Når du kjøper ein Kindle får du ein eigen unik epostadresse - dittnamn@kindle.com, el.l. Dermed sender du ein pdf-fil som vedlegg til denne adressa, skriv "convert" i emnefeltet og Kindle formaterer pdf-fila til vanleg mobi-format og returnerer fila via nettet. Dette funkar greitt på min Kindle med kun wifi og er gratis. 6-tommaren er heilt grei - ein 10-tommar blir fort for stor. Noko av vitsen er jo som du seier å stappa Kindle'en i veska.

Pickwick-klubben - definitivt naivitet, livsflukt på den eine sida - skjønt, livsglede på den andre. Pickwick-klubben er jo berre til å bli glad av, ikkje særleg mye galt der!

Eg har nyleg lese ferdig Egils soga - soga om Egil Skallagrimsson, Islands store poet frå norrøn tid. Sjølv for meg, som har ein ekstra interesse for norrøn tid og også har studert litt norrønt språk, kan det ofte vera eit ork å ta fatt på ein saga, særleg om den er så omfangsrik som Egils soga. Etter å ha byrja og lagt boka frå meg ei rekkje gongar kom eg først i gong med eit brak i august, då eg var på Island. I Reykjavik kjøpte eg Penguin-utgåva av Sagas of Icelanders - og no vart det endeleg fart på sakene, godt hjulpe av at eg også besøkte Borg, staden der Egil budde for meir enn tusen år sidan - og like godt hjulpe, kanskje, av at eg fekk sjå fleire av dei kjende islendingesagaene i original - først då gjekk det til fulle opp for meg kva fantastisk bragd denne litteraturen i røynda er, både litterært, historisk og ikkje minst den reint fysiske måten den vart til på - skrive på strekt kalvehud, med fjærpenn og blekk av plantefargar, av skrivarar som stod eller sat ved høge pultar time ut og time inn, dag etter dag, veke etter veke, og skapte dei fantastisk vakre manuskripta.

Men for ein nordmann å lesa sagaene på engelsk? Det vert omlag som å lesa Bibelen på engelsk. Det er berre slikt ein ikkje gjer.

For meg viste det seg å funka som berre det. Som regel likar eg ikkje dei norske omsetjingane, som gjerne vert omsette i tilgjort arkaisk stil. Penguin-utgåva var fri for det, ho var på moderne dagligdags engelsk. Her vart me ført inn i Egil si verd på 900-talet, og det i ein slik grad at eg på ein måte kjende det som eg las om ein mann i vår eiga samtid. I tillegg lasta eg den norrøne teksten ned frå nettet og følgde med i den på Kindle'en min.

Og dermed vart den omfangsrike soga rulla opp, i all sin velde - om poeten og krigaren Egil, son av Skallagrim, stygg som nøkken, brutal og hard, snar til å slå i hjel, ein djevel av ein diktar. Sitt første drap begår han som 11-åring. Diktar gjer han frå han er endå yngre. Han lever eit liv snart frå den eine staden, snart til den andre, stundom ved hoffet, stundom som fredlaus, stundom på garden sin på Island - ofte er han i viking og herjar, i austerveg som i vesterveg. Og undervegs diktar han det eine kvadet etter det andre - som det vidkjende Hofuðlausn, eller Hovudlausn, som han lagar i desperasjon for å berga hovudet etter at Eirik Blodøks har dømd han til døden.

Det er svært mykje action i Egils saga. Og ein moderne lesar oppdagar snart den enorme avstanden det er til 900-talet, ikkje berre i tid, men også i kultur. Personleg kjend med diktaren Egil Skallagrimsson vert du neppe. Også dikta er stengde for innleving, sjølv om dei høyrer til det ypperste frå den norrøne litteraturen.

Forfattaren av soga er ukjend. Ein teori går ut på at den vart skrive av Snorre Sturlason. Men det veit ein ikkje.

For meg var det i omvendt rekkjefølge - eg las "Hva nå lille mann?" først. Og les gjerne meir av Hans Fallada. Sjølv levde han eit liv som er ein roman i seg sjølv, prega av narkotika og fattigdom, og sinnsjukdom.

Etter ein lang ferie er det tid for å venda tilbake til kvardagen og Bokelskere igjen! At Dickens utforsker ein last i kvar bok er ein ny tanke for meg - men kanskje det er rett. I Nicholas Nickleby er det mogleg det er grådigheit, eg veit ikkje. Men det eg veit, er at dei lastefulle "vonde" menneska hos Dickens er mykje meir minneverdige karakterar enn dei "gode", som er heller bleike og teikna med nærast gjennomsiktige fargar.