Bokelskere.no

Og når det gjeld one-linearar, er vi veldig einige. ;)

Eg tenker litt sånn at viss det er noko konkret folk reagerer på, så går det an å forhalde seg til det og gjere noko med det. Men når det bare er generelt og eksempellaust og diffust, slik som dette, er det vanskeleg å sjå at det er reellt.

Vi må bruke mindre krefter på å irritere oss, og heller glede oss over at vi er forskjellige.

Ja,denne er ganske tidløs. Det er deilig å lese en bok som rimer, tror jammen jeg skal fiske den fram her i heimen også. :-)

Tonje Glimmerdal er jo en skikkelig heltinne. I Hans Sande sine bøker det noen freske jenter, og i Knoterud Fk av Lars Mæhle er den eneste jenta på laget dem tøffeste av dem alle. Både Ida og ulven (Camilla Kuhn) og Jenny blir knallhard (Marita Liabø) handler om jenter som er engstelige i utgangspunktet, men som er aktive og klarer å ordne opp.

Det er mange kvinneskikkelsar i den norrøne litteraturen, for eksempel Ragnhild, eller Helga i Soga om Gunnlaug Ormstunge. Tristan og Isolde er jo frå mellomalderen. Av seinare kvinneskikkelsar er jo Shakespeare sine kvinner interessante. Det same gjeld Jane Austen sine kvinner - det er mykje godt materiale for samanlikning her. Dersom det skal vere norske bøker, er jo Collett og Bjørnson som nemnd under gode forfattarar. Det er få norske romanar i tida mellom dei norrøne ættesogene og Collett. Men det går jo kanskje an å sjå på kvinnerolla i folkeeventyra?

Eg har bare lese ein og to. Har kjøpt bind tre. Kan hende eg skal lese den, eg også.

Du forstod meg riktig. Eg er einig med at vi skal vere forsiktige med å gruppere folk. Men eg synest det er påfallande at skjellsorda er så mykje meir legitime "oppover" enn "nedover" (viss du legg til litt godvilje, skjønner du kva eg meiner her, viss ikkje går det sikkert an å henge seg opp i ordvalet endå ein gong). Sidan eg blei aktiv her, har denne diskusjonen gått på repeat med jamne mellomrom. Det er jo åpenbart eit problem, sidan vi stadig diskuterer det. Men er det eit problem vi konstruerer, eller er det eit reellt problem?

Då eg spurte om dette over, kom det fram to eksempel på trådar om Coelho. Den eine er fleire månadar gammal, og har ein forkasteleg språkbruk. Det er vi einige om. Men eg opplever ikkje den tonen som representativ for språkbruken her på forumet, og derfor lurer eg på kor reellt dette problemet er. Er det folk som rakkar ned på andre, fordi dei andre har mindre kunnskap og andre interesser enn seg her? Eg ser ikkje at det skjer. Det eg derimot ser at skjer, er at folk som ser ut til å ha ei oppleving av å vere underlegne andre (misforstå meg riktig, igjen, ver så grei), tar opp dette som eit problem.

Dette er eit forum med mange brukarar. Nokon har mange like interesser, andre har få like interesser. Nokon har lik smak, andre har ulik smak. Slik vil det alltid vere.

Eg skulle ønske at alle bare kunne godta seg sjølv og kvarandre, med den smaken, kunnskapen og dei interessene vi har.

Det å vere formuande eller rik er jo ikkje det same som å sjå ned på dei som ikkje er det. Men det å rakke ned på dei som ikkje er formuande eller rike, er noko heilt anna.

Og eg ser ikkje at folk rakker ned på andre, på grunn av at dei har ein "enklare" litteratursmak (med unntak av dei to enkelttrådane om Coelho, som er diskutert over). Men eg ser stadig at folk som opplever at andre har ein litteratursmak som er meir avansert enn deira eigen, kjem med karkateristikkar av den andre "gruppa".

Korfor er det legitimt å kalle folk med ein gruppe litteratursmak for fordomsfulle, nedlatande og forståsegpåarar?

Vi er vel ganske einige om at det er forskjell på å ikkje like dei same bøkene og på å sjå ned på folk.

Enig! Denne boken har jeg høye forventninger til, og den passer nok perfekt sammen med en langhelg!

Det er jo nettopp derfor det er så viktig at vi begrunner og ikkje bare seier god eller dårleg bok. Eg veit med meg sjølv at eg har låg terskel når det kjem til veldig sentimentale bøker. Derfor, når eg les "Dette var ei utruleg rørande historie, men boka må lesast med ein pakke kleenex", reknar eg det som veldig sannsynleg at eg ikkje liker boka. Men når det bare står "Kjempebra bok!", veit eg ikkje kva eg skal tru.

Når du seier at du ikkje er så oppteken av språk, betyr jo det at det er eit kriterie du ikkje treng bry deg så mykje om, når du les omtaler. Om nokon då skriv "Spennande handling, gode personkarakteristikkar, men platt språk", vil jo du då kunne tenke at dette høyrest ut som ei slik bok du liker, nettopp fordi du ikkje bryr deg om språket?

Morgon og kveld av Jon Fosse er ei av dei beste bøkene eg har lese. Og det er språket og kun språket som gjer at eg kan lese denne boka om og om igjen. Viss eg skriv at eg liker denne boka på grunn av det poetiske språket og du skriv at du (tenkt eksempel) synest ho er gørrkjedeeleg fordi handlinga er alt for stilleståande, gjer dei to omtalene til saman ei god beskriving av boka. For det er vakkert og poetisk språk og stilleståande handling i den boka. Og då får vi jo fram fleire sider av boka, enn om eg bare skal skamrose språket.

Det du skriver med å lære å kjenne dei som omtaler bøkene er eit langt viktigare poeng. Eg les mykje i bokbloggar, og eg har jo etterkvart skjønt at det er forskjell på dei som skriv, både her, i bloggar og i aviser. Eg lærer kven som har same smak som meg, og kven eg ikkje skal høyre på når eg vel bøker. Og så bruker eg det til å navigere etter.

Eg var nær ved å ta ho med på vinterferie til Dubai, men så kom eg til å tenke på at det kanskje ikkje var eit klokt val av forfattar å ta med dit...

Gengangere er Ibsen-favoritten min! Eg gleder meg til å følgje diskusjonane i denne tråden.

Eg har også lyst til å lese Rushdie! Det trur eg jammen eg skal gjere. Eg kjøpte Midnattsbarn for ei tid sidan.

fikk et bloggereksemplar av den siste boka til Lars Lenth fra Kagge forlag. har en fin snert som underholdningsroman så langt.

Ferien nærmar seg og det er viktig å planlegge sommarlesinga.

Kva har du tenkt å lese i sommar?

Sjølv har eg tenkt å lese Never let me go av Kazuo Ishiguro og The Sea av John Banville. Eg har også fleire nyinnkjøpte novellesamlingar, med blant anna Kjell Askildsen og Agnar Mykle liggjande. Også har eg kjøpt The Conservationist av Nadime Gordimer, for å lese. I tillegg har eg lånt Persepolis av Marjane Satrapi og Nabojenter av Alice Hoffmann. Så eg trur eg har nok lesestoff for dei første ferievekene.

Eg er einig i at bøkene er veldig gode. Eg liker Alberte og friheten best. Kvar gong eg les den (eller Jenny av Sigrid Undset), får eg lyst til å reise til Paris på 20-talet (eller Roma) og vanke i dei same kunstnarmiljøa. Det er synd at det ikkje finst tidsmaskinar ein kan gjere slike reiser med.

Eg likte What I loved, Sorrows of an American og The Blindfold veldig godt, og er eigentleg litt Hustvedt-fan. Men eg blei skuffa over Sommren uten menn.

Eg liker Siri Hustvedt si heilt unike evne til å diskutere kunst, kropp og menneske på eit relativt tungt filosofisk plan, utan at det forstyrrer handlinga. I dei tidlegare bøkene, har ho fått til dette på ein svært elegant og imponerande måte. Særleg i Det jeg elsket, er denne evna utprega sterk, og det er det som gjer denne romanen til ein av mine favorittar. Men i Sommeren uten menn, blir denne styrken ein klamp om foten. Det er som om Hustvedt ikkje når heilt opp til seg sjølv. Dei filosofiske kommentarane og poesidiskusjonane som blir lagt til hovudpersonen blir påtatte og står utføre handlinga. Det blir ikkje ein integrert del av eit meisterverk, som i Det jeg elsket, men ei oppstykking av den heilskapen som potensielt sett kunne vore god.

Det er som om boka verkar uferdig, på ein måte. Ho har ikkje klart å gjere det til ein heilheit.

Det kan sikkert vere lurt å finne ei bok til samanlikning der det faktisk er noko å hente, på eit tematisk plan, slik at du ikkje bare står med to romanar med svært stor tematisk avstand.

Dersom du for eksempel vel ein oppvekstroman ala Teori og Praksis av Nikolay Frobenius eller under nemnde Åsa Linderborg sin Meg eier ingen vil du kunne ta tak i dannelsesmotivet: korleis er Bilbo si reise med på utvilke han som person og korleis er hovudpersonen si "reise" gjennom ungdomstida med på å forme han eller henne?

Eit anna motiv du kan bruke er reisemotivet. Hobbiten er bygd opp etter ein veldig mykje brukt heime-borte-heime igjen-struktur. Dette er også eit mykje brukt motiv.

Eg trur det er lurt om du avgrenser deg litt meir enn til "fantasi og virkelighet", dersom du satsar på ein god karakter. For å fem og seks, må du jo gå litt djupt inn i tekstane og analysere dei godt. Då er det viktig at du ikkje legg opp bøker som bare gir rom for samanlikning av miljø i ulike romanar.

For meg blir det uinteressant å bare lese positive omtaler om bøker. Eg vil lese ærlege omtaler om bøker. Og om eg bare skulle kommentere dei bøkene eg var overbegeistra for, ville eg ikkje kunne sagt så mykje om mange av bøkene eg les.

Når eg skriv blogginnlegg forsøker eg å forklare og begrunne både godt og dårleg språk, med eksempler frå teksten. Men for meg er godt språk ofte eit språk som får meg til å stoppe opp og reflektere over språket på eit eller anna nivå, anten det er gjennm humor, poetiske vendingar eller andre verkemidler. Dårleg språk er ofte språk som forsøker å bruke slike verkemidler, men som ikkje får det heilt til.

Eg skjønner jo at det med ordval er ein digresjon frå di side. Eg kjende bare eit behov for å svare på det, for å pressisere at "for å imponere" eller "for å tråkke på folk" ikkje er to av tre grunnar til å velje litt meir akademiske ord.