Bokelskere.no

Dickson Carr har eg berre lese ei bok av og det er "Sort Messe" ("the Burning Court"). Eg høyrte den faktisk først som høyrespel av radioteateret, og det var ei dramatisering som verkeleg fekk det til å gå kalt ned over skuldrene. Etter dette måtte eg naturligvis prøve meg på boka også, men eg trur eg må ha lese den første norske oversettinga for språket var svært tungt, så eg har ikkje lese noko meir av han, men du kan anbefale Dickson Carr, ja?

Dette var ein artig tråd, må legge til eit bidrag sjølv. Min topp 5 krim er:

1. "De dødes tjern" av Bernard Borge (Andre Bjerke).

2. "Døden i ishuset" av Minette Walters.

3. "Døde menn går på ski" av Knut Nærum.

4. "God aften mitt navn er Cox" av Rolf og Alexandra Becker. Høyrespel dramatisert av radioteateret.

5. "Jernvognen" av Stein Riverton.

Denne måtte eg faktisk avbryte midtveis, vart retten og sletten for kjedlig. Har også sett filmen og det også var langtekkeleg liding. Er ikkje nokon stor fan av Anne Rice, men no har eg byrja på Charlaine Harris sin serie og det er andre boller ;)

Jeg har lest dem i rekkefølgen de ble gitt ut og fullførte Sorgenfri i dag. Jeg synes det er den beste jeg har lest av Nesbø så langt.

Det jeg synes er Nesbøs styrke er at han skriver på en unorsk måte, men kan være fordi jeg er så vant til å lese krim fra kvinnehånd. Og jeg synes han er helt eminent på plott - der er han så langt en av de beste, norske forfatterne jeg har lest.

Eg er heilt enig i at dette er ei svært skuffande bok. Plottet var gjennomskuelig og faktadelen var ikkje fengjande, men det absolutt aller verste er kor stupide Brown har gjort karakterane sine. Dei skal visstnok vere blant USA sine skarpaste hjerner, men opptrer gjennom heile boka som lettare forvirra.

Eg synes faktisk at "the lost symbol", minner ein god del om Nærum sin Brown-parodi, "Madonna gåten". Einaste forskjellen er at karakterane i den boka bevisst er gjort dumme.

Eg høyrte den på lydbok då eg var 6, og las den sjølv når eg var 7, trur dette var den første boka (på meir enn 100 sider), eg las sjølv. Eg las den også høgt til søstra mi då ho var 8 år, men ho synes den var skummel. Så det varierer litt frå unge til unge.

The Hobbit er uansett ei fantastisk forteljing som ein stadig kan vende tilbake til gjennom heile livet.

Fantastisk artig serie det der, men eg vart litt skuffa over slutten. Synes Follestad gjorde det litt vel enkelt, noko som er synd for dei 2 første bøkene er veldig gode. Men kan hende det var forventningane etter fleire år med venting på avslutninga som gjer at eg ikkje synes den var heilt topp.

Eg trudde aldri eg skulle seie dette om ei bok i ein serie som er så inretta på eit kvinneleg publikum i starten av tenårene, men denne boka var faktisk ikkje så hakkande gale. Eg korigerer meg sjølv: "boka var bra!"

Eg synes dei to første bøkene i serien var svært svake, og dei greide ikkje å fengje meg på nokon måte, men "Eclipse" hentar seg inn og løfter serien opp fleire hakk (etter mi beskjedne meining).

Det eg spessielt likte med boka er at vi får eit djupare innblikk i dei ulike karatkerane si fortid. Eg synes også at spenningsnivået var langt høgare enn i dei tidlegare bøkene, det var bra!

To ting som likevel irriterer meg med "Eclipse" er, for det første, korleis Meyer drar det tragiske trekantforholdet ut i det lengste, det vert jo klart alt frå første bok at hovudpersonen, Bella, kjem til å velje vampyren. Det andre som ergrer meg er nettopp dette valget, kvifor må ho velje nettopp han. Eg synes nemleg at vampyren bør fjernast, eit forhold med ein varulv høyres mykje sunnare ut, for ei ung jente!

Eg må innrømme at eg ikkje er reint lite flau over å sitte å kommentere ei slik bok, med så mykje flas, mas, forboden frukt og evig kjærleik, men Eclipse gjorde faktisk eit såpass intrykk på meg at den var verdt litt ros.

Hei, dette synes eg var ein kjekk tråd, med mange flott dikt og innspel.

Sjølv har eg fleire favoritt lyrikarar, men Karin Boye og Sigbjørn Obstfelder er dei eg for tida setter høgast. Vidare har eg 2 dikt, eit av kvar av desse poetane som eg synes er svært vakre, samstundes som dei gjer eit sterkt inntrykk på meg.

Det første er Karin Boye sitt dikt "Sköldmön" (Gömda land, 1922). Eg er usikker på kvifor nettopp dette diktet fengjer meg slik, men eg føler det har noko sårt over seg,samtidig som det er litt episk.

"Jag drömde om svärd i natt. Jag drömde om strid i natt. Jag drömde jag stred vid din sida rustad och stark, i natt.

Det blixtrade hårt ur din hand, och trollen föll vid din fot Vår skara slöt sig lätt och sjöng i tigande mörkers hot.

Jag drömde om blod i natt. Jag drömde om död i natt. Jag drömde jag föll vid din sida med banesår, i natt.

Du märkte ej alls att jag föll. Din mun var allvarsam. Med stadig hand du skölden höll och gick din väg rakt fram

Jag drömde om eld i natt. Jag drömde om rosor i natt. Jag drömde min död var fager och god. Så drömde jag i natt..."

Det diktet av Obstfelder eg tykjer mest om, er "Navnløs" (Digte, 1893). Det er eit utrulig rørande dikt, samstundes som det viser at ein kan finne trøyst og varme sjølv i det djupaste mørket.

"Mørkets tåge sænker sig over trær, over plæner, bladene har ingen farver, græsset har intet grønt. Lygternes blus er mørkets gule pupiller - gule pupiller, som vider sig ud så sælsomt. Ingen er der, som ler eller sukker i parkens gange. Jeg hoster. Min hosten lyder som spøgelseharken. Jeg går. Mine skridt er som spøgelseskridt.

Men i parkens mørkeste gang, hvor lygter ei brænder, sidder skjult mellem trær på en ensom bænk en skjøge. Der er slør for de blege kinder, sort slør - bag det sorte slør er der øine, som sælsomt glimter.

Og jeg gribes af en vemodig, natlig glæde, ved at møde i mørket, i den døde nat, et menneske. Jeg sætter mig ned stille, drar sløret tilside taust, nærmer mine øine til hendes, min sjæl til hendes.

Lydløst daler nogle blade. Varsomt lægger jeg øret til hendes hjerte . . . Og brister i gråt, gråter i hendes kolde hansker, gråter og gråter, og ved ikke, hvorfor jeg gråter.

Hun støder mig ikke bort. Hun tørrer mine øine nænsomt. Og jeg griber hendes hænder i angstfuldt tungsind og ber hende gjemme mig, gjemme mig, gjemme mig.

Mørkets tåge sænker sig over trær, over sjæle. Løvet har ingen farver, græsset intet grønt. Men i tågen daler lydløst sorte blade, og i mørket sidder skjult på en ensom bænk en navnløs, og gjemmer ved det hede bryst en sygs ansigt, og gjemmer i de myge hænder en ræds øine, og ingen uden Gud hører hans såre hulken, og ingen uden Gud hører hendes trøstende hvisken."

Oi, dette vart mykje tekst, men dette er altså dei dikta eg likar best. Eg har ein forkjærleik for melankolske dikt, og synes svensk er det vakraste diktspråket. Muntre dikt på rim er noko av det verste eg kan tenkje meg (fekk for mykje Bjerke inn med morsmelka, og føler meg no heva over slikt). Dersom nokon har tips om dikt/diktsamlingar dei trur vil passe for meg så ikkje nøl med å svara, poesi er gøy =)

"I møte med innovasjoner og religiøse ytringer fra andre religioner har hinduismen de siste to tusen år snarere inkludert og underordnet enn ekskludert."

"Hinduismen" av Knut A. Jacobsen

Personleg er eg ein stor fan av George R.R. Marin, og bokserien hans "the Song of Ice and Fire".

Handlinga går føre seg i eit oppdikta middelalder-liknande univers, der kampen om kongemakta står sentralt. I bøkene vert ein introdusert for fleire av partane i denne striden. Det er ikkje noko klart skilje mellom godt og vondt (som ellers er så vanleg i fantasy genren), og det står dermed fritt for lesaren å velje kven av hovudpersonane han eller ho skal holde med, alt etter smak og moral.

Bøkene er fullstappa av renkespel og intriger, riddarar, heltinner og prinsesser i eksil, store turneringer og blodige slag, drager og magi, og mykje anna episk og spanande.

Ein bokserie eg absolutt vil anbefale til alle.

Oi takk for tipset, mange eg ikkje hadde lese der =)

Hehe, "Sikringsheimen" faktisk. Ikkje heilt feil den!

Eg har vurdert å sjå om eg kunne finne meg eit "leseselskap" sjølv, her i nærområdet. Problemet med eit slikt lag, slik eg ser det, vert tida ein dvelar ved kvar bok, eg likar nemleg å fullføre bøkene raskt, og ikkje over fleire år. Men sikkert kjekt uansett å drøfte med personar frå fleire generasjonar.

Hjerneetinga hugsar eg faktisk ikkje (var det han som tygde på erkebiskopen?), det som sjokkerte meg mest var faktisk kjettarane si straff, dei måtte ligge nedgravd med beina opp i ildgraver. Litt usikker på kvifor nettopp denne festa seg. Uansett tykkjer eg Gustav Dore sine illustrasjonar var svært gode og livaktige, men eg opplevde ikkje nokon paradislengsel.

Ja eg og ser med stor glede på den aukande mengda nettbøker på NB, det vart billigare å vere litteraturstudent etter eg oppdaga den sida ;)

Eg kan anbefale deg å høyre bøkene til Knut Nærum og Are Kalvø på lydbok. Krig av Nærum er mykje artigare på lydbok sidan den vert dramatisert av fleire kjente komikarar, og det same gjelder Bibelen 2, verkeleg festleg!

Hmm, så dumt då. Du får legje den litt på vent til du vert "vaksen", ikkje at det alltid hjelper, men kven veit ;).

Synes i grunnen biblioteka burde oppretta nokre databaser der ein kunne laste ned gamle klassiske lydbøker gratis, på den måten ville det vore lettare for "mannen i gata" å kome i kontakt med "kulturarven" (og eg preikar piss...)

Det er bra Solvår! Eg hugsar endå den første bokserien eg høyrte på lydbok. Det var steinalderserien til Åse Gyrid Solli, og den har eg høyrt mange ganger =).

Eg er heilt enig at alt det kjedlege vert mykje meir overkomleg med ei bok på øret, men eg føler det byrjar å gå litt hardt for seg sidan eg har starta å høyre bøker eg ikkje likar på dobbel hastighet, berre for å få dei fort overstått...

Akkurat no høyrer eg "Øst for eden" av Steinbeck.

Ja det er kjedleg når det er manglar på biblioteket. Men du kan jo prøve å laste den ned, sidan boka er såpass gamal bør ikkje den vesle moralske stemma som kviskrar oss i øyret at piratverksemd er fy-fy vere til stede ;)

Gratulerer =) Eg misunner deg litt - å ha ei lesegruppe som støtte, må verkeleg gjere det heile mykje meir gjevande. Boka viser jo til så mange andre litterære verk, historiske personer og soger, så det er sikkert lurt å kunne drøfte den ilag med andre.

Sjølv er eg enig med deg i at Helvete er den einaste staden som eigentleg engasjerer, eg vart stadig vekk sitjande å fundere på kva for ein av ringane eg kom til å havne i, utan at eg kunne finne noko klart svar på det. Skiringsheimen og Paradiset synes eg var svært trøytande, var litt interessant å sjå kven Dante plasserte på dei ulike nivåa, men likevel litt kjedeleg.

Eg er også enig i at språket var litt tungt, eg er til vanleg stor fan av nynorsk litteratur, men denne var vanskeleg. Og kor pokker kjem ordet "Skiringsheimen" frå?

Lydbøker er geniale, spesielt når ein ønsker å gjere fleire ting på ein gang. No har det etterkvart blitt svært mykje å velje gjennom, så alle burde kunne finne eit eller anna som passar deira lesevaner. Eg er heilt avhengig av å ha ei lydbok tilgjengleg til ei kvar tid, viss eg ikkje har det vert dagen berre halveis. Multitasking er ordet ^^

Då vil eg anbefale deg å høyre den på lydbok. Eg og synes språket var litt tungt, men når det vert lest opp til deg går det mykje betre. Du bør prøve det ;)