Bokelskere.no

Ho hadde skylt fingrane og tatt ei skive rugbrød med smør på og sat og lente seg mot rygglenet med attlatne auge.

Knips.

Ingen rører seg.

Tida står still.

Å lykke.

Kjem ikkje vengene i vegen når du går?

''Ho trykte inn på-knappen på fjernkontrollen og let att augene:Ho var i paradis...... Aleine, i denne enorme leilegheita, med eit glas nektar i handa, og ho høyrde englane syngje. Sjøl prisma i lyskrona skalv av velvære.''

Eg blir så trøytt av deg..., sa Camille til Camille. Eg blir blir så utruleg trøytt av deg....

Det finst ikkje den sorg ei bok ikkje kan lindre, sa Montaigne, og Montaigne har alltid rett.

Dei sat der i stillheita og såg på kvarandre og fekk sagt ein heil masse med ting. Dei snakka om Franck, sjølsagt, om avstandar, og ungdomstida, og somme landskap, og om døden, om einsemda, om tida som går, om gleda ved å vere saman og om livet som humpar og går, og alt utan å veksla eit einaste ord.