Bokelskere.no

Ingenting går over jorda utan spor, seier diktaren. Det er sikkert sant, men kven kjenner spora til G ? Kven veit kvar ho vankar? Kven har sett avtrykk av hennar skor? Kven ser stigen ho går, inn under dei tunge lauvtrea? Kven kjenner seg merkte av henne, på netthinna, eller i bringa? Kven tenkjer på hennar lagnad? Det kjem ikkje til å bli reist eit minnesmerke etter henne.

Korleis kunne ein tru på freistnaden på å liva opp igjen ein venskap som hadde stranda? Det hadde vore grunnar til forliset. Det var ikkje tilfeldig at venskapar døydde. Og var dei daude, kunne dei få kvila i fred, hadde eg tenkt.

Eg la ut kvite ark og tenkte og tenkte på kva som skulle stå der. Det var min arbeidsmetode. Eg la dei ut på bordet, på stolane, på senga og til slutt på golvet. Om kveldane gjekk eg og såg på dei kvite arka og fantaserte. Eg meinte eg burde vita kva som skulle stå i dei ulike kapitla.

Den som lever får sjå. Den som ventar, får ikkje sova om nettene. Den som saknar, gløymer å trekkja pusten. Den som gjer alt rett, skal få det beste barnet.

Diktekunsten kjem ikkje frå det fjerne eller frå det tilfeldige. Han oppstår ikkje vilt, i den augneblinken diktaren ikkje veit kva han skal gjera. Kunsten å dikta kjem frå tanken og innsikta. Å sjå og tenkja er det same.

For skrift - dersom ho er god - ville ikkje finnast om det ikkje var ein utveg og ein ny morgon.

Bussen er eit esel, ein proletar blant køyretøya. Hadde Jesus kome inn i Jerusalem i dag, ville han tatt bussen.

Er det ikkje ei tung bør å leggja på eit stakkars funksjonshemma menneske, som sanneleg har problem nok frå før, at ho også er eit stort vonbrot for foreldra? Ei stor sorg kjem inn i livet til foreldra, eit lite barns fryktelege funksjonshemming?

Å skriva er å leita, overalt i verda, i heile det sus og virvar av minne, tankar, draumar, inntrykk, hendingar, tragediar, fortid, historie, framtid, alt det me kallar verda, og så er det å finna noko i alt dette som ein kan og ikkje kan, hugsar og ikkje hugsar, ein finn kanskje nokre ord som dannar eit mønster eller krev eit framhald. Ein leitar ikkje mest med si forståing, men heller med sitt øyra, eller sitt blikk for kva som kan fungera. Ein leitar, først og fremst i seg sjølv, etter historier ein ikkje veit ein har. Ein skriv godt når ein kan snakka om det ein ikkje veit, det ein ikkje visste, det ein snublar over, og idet ein snublar, kjenner ein at ein lever.

Den er lukkeleg som ikkje er tema i ein sakleg rapport. Slik må det vera. Når dei kjem og observerer deg, og trekkjer seg tilbake til ein annan stad for å skriva, har du grunn til å spørja om lukka.