For å vere ærlig, sa han, du skal vere passe frekk for å verke ærleg når du lyg (frå Ei kvinne i sola)

Ein haustkveld gav far min meg klar melding: Enten flytta eg elles så flytta han. Og tok huset med seg...
Fra Å miste ein bror

Under kvinneklinikken ligg kyrkjegarden. Han kan skimte gravstøtta til bestefaren der nede. Støtta ragar kvit og stolt i solskinet.
Akkurat slik bestefaren var. Skyssbårføraren.

Han frakta folk over fjorden: prestar, legar, jordmødrer, brudepar, jødar på flukt. Han frakta smuglarsprit, kjærleiksbrev og jordbærplanter. Han kjempa seg gjennom bølgjene og kom ut igjen full av gode historier.

Framleis er dei brent inn i han, dei septembervekene bestefaren delte seng med døden. Kritkvit i håret låg han inne i vinterstua med fiskerimeldinga skrudd opp på fullt. Dei trøytte augebryna hang ned over pupillar som ein gong kunne fange glimt frå silda.

Han låg der i alt det kvite og løyste båten frå fortøyninga ein siste gong. Starta opp motoren og gjorde klar snøra. Han tok ut kursen, førte handa til skipperlua og segla bort med den same stolte mina.
Fra novellesamlinga Langdistansesvømmar.

Vi dansa. Vi kyssa kvarandre. Ho kviskra noko i øret mitt. Kvifor blei det sånn? spurte ho. Eg svarte ikkje. Eg tenkte at livet kanskje er slik, som ein serie dansesteg du umulig kan memorere eller lære deg.
Fra novellen Slutten på ei kjærleikshistorie.

Etter krangelen var det som om sjølve rommet hadde gått tomt for ord. Uansett kva som ville bli sagt, kom det til å ende i ei ny stille. Den morgonen var rommet blitt som alle andre rom der folk kranglar og sårar kvarandre. Eit rom der folk lengtar etter trøst, men der dei har gått for langt og ei forsoning verkar umulig.
Fra novellen Ekskursjon inn i filosofien.