Ingen lesedato
Omtale fra forlaget
Stilsikker brevroman om skuld og soning.
Etter eit langt liv bestemmer Johannes seg for å ta eit oppgjer med si eiga fortid. I eit brev til Rosalin fortel han historia om livet sitt, som vekslar mellom kvardagen i bygda og meir dramatiske minne. Ei avgjerande hending under andre verdskrigen står sentralt. Når han viser dei små tilfeldigheitene i livet og dei store konsekvensane desse kan få, er det med stilsikkerheit, humor og engasjement.
Forlag Samlaget
Utgivelsesår 2016
Format Innbundet
ISBN13 9788252190687
EAN 9788252190687
Språk Nynorsk
Sider 102
Utgave 1
Finner du ikke ditt favorittbibliotek på lista? Send oss e-post til admin@bokelskere.no med navn på biblioteket og fylket det ligger i. Kanskje vi kan legge det til!
Brevet til Rosalin, Øystein Orten.
Somme bøker har skildringar så gode at det å åpne boka, lese side for side, er som åpne døra i heimen, og bli med nokon inn i livet deira, dag for dag.
Denne boka, om Johannes, som sit og skriv på eit brev er sånn.
Den er til dels lavmælt skrive, men og veldig intens og nær. Eg las, men følte eg sat ved kjøkenbordet til Johannes, såg ut glaset saman med han når han såg opp i fjella etter vêrteikn. Eg følte han fortalde historia i brevet rett til meg. Av og til henta han fram andre brev han hadde fått også, og las til meg - og til katten. Katten Pjusk er ein klok katt, som nok har opplevd meir enn folk flest. Av og til kom Marianne innom, Asle også.
Eg røpar ikkje for mykje når eg fortel atJohannes skriv brev til Rosalin. Kva han skriv, korfor, og kven Rosalin er; ja det må de lesa boka for å få vite noko om.
Orten skriv på nynorsk, på ein sånn måte at det er ei fryd å lese. Enkelt. Ujåla. Tett på sunnmørsk tale. Boka er på knappe 100 sider, dessverre tenkjer eg, no når eg lukker døra og står på baktrappa. Trur eg skal gå rundt nova og banke på ein gong til. Dette var ei flott bok, som kan nytast fleire gongar.
For en utrolig fin og til tider sår bok dette var, skrevet på et nydelig nynorsk språk!
Les gjerne bokomtalen min
Ingen diskusjoner ennå.
Start en diskusjon om verket Se alle diskusjoner om verketTil neste jul bestilte eg meg Bachs oratorium. Då eg bretta ut det store notearket og sette fingrane på tangentane, undra eg meg på om det verkeleg fanst noko stillare enn den siste augneblinken rett før musikken begynner ---.
Men far gav oss andri kyss eller klemmar, slik mor gjorde. Far gav oss berre omfamningar. Då sa han aldri eit ord. Far brukte hendene. Aldri kinn eller munn. Men vi forstod kva han meinte. Å halda rundt nokon er også bokstavar i eit språk.
Du skal ikkje lyge, heitte det i gamle dagar. [...] Men lygna er ikkje alle tider så lett å få auge på. Ikkje eingong inne i oss sjølve. For det finst ørsmå lygner i alle sanningar.
Tida går og tankane fer så vide. Dagen eller natta. Natta eller dagen. Korleis kan vi skilje godt frå vondt. Det vakre frå det frastøytande. Korleis kan vi forklare det. Minnet om eit dødt barn er den vakreste diamanten. Men ingen vil eige han.
Nokon seier at ein kan misse språket av ulukker. Andre hevdar at visse lydar kan gjere ein stum. For farfar stemde begge delar.
Ah, sanneleg gjorde det godt å få jula ut gjennom dørene! Ho ber på for mange minne. Endeleg er ho over. [...] All glitter. All stas. Alle bjøller og lysestakar. No er her inga høgtid som kastar skuggar i stova lenger.