Dette er mi fyrste bok skrive av Levi Henriksen, og eg kjem nok til å lesa fleire! For dei fyrste sidene ga meg ei sprudlande glede av å ha funne fram til forfattaren. Eg gledde meg over nydelege setninger og fine skildringer. Mitt hjarta banka då varmt for Henriksen. Eit sjeldant flott språk, ein kunstnars penn i handa. Men så, omtrent frå midten av boka skjedde det noko. Boka kjendes for meg meir og meir utmalande, eg irriterte meg over litt urealistiske samtalefrekvensar, over hendinger eg ikkje greide å tru på. Eg las boka ferdig, men kjende meg skuffa, for dette var dumt, denne boka hadde så mykje gull i seg!
Sist sett
