Bokelskere.no

Kjærligheten er rar; det var aldri noen som lærte en hvordan man skulle gjenkjenne den.

Jeg er klar over at mange føler seg makteløse og føler at vold er den eneste muligheten til å oppnå forandring. Men tro meg, det er det ikke.

Det er noe med en høytidsfest som uansett hvor mange mennesker det er, får en til å bli smertefullt klar over menneskene man savner.

Av og til kjentes det som at livet mitt aldri kunne bli bra, uansett. Uansett hva jeg gjorde, uansett hva jeg lot være å gjøre, at jeg aldri ville få det helt bra, alltid bare nesten bra, litt bra, eller bra innimellom.

Kjærligheta kjem når den kjem, den rår vi ikkje med. Det hender at den kjem stille, men vi vet det når den er der. Kjærlighet er allveg av det gode, for den veks ut av det beste i menneskjet.

Det er rart å tenkje på alt som har hendt. Det føles som et langt liv, men det har ikkje gått så mange åran.

Å elske, i alle betydninger av ordet, var det største man kunne oppnå. Størst av alt var Kjærligheten.

Jeg tenkte på morgendagen, søndag. Vi kom til å spise bløtkokt egg til frokost som vi pleide, og Kjersti kom til å snu eggeskallet når det var tomt, tilby meg det : Vil du ha et egg til, pappa? Jeg ble alltid glad, takket og sa ja. Og Forferdelig skuffet og sint over det tomme skallet ; Din rakkerunge! Nå blir det juling!

Lev kvart minutt du får!. Ingen av oss veit noko om framtida, og ikkje kan vi gjer noko med den hell.

Ka er sjelefrender? spurte han og kikket på henne. Det er når du føler at den andre er rett for deg på alle sett og vis, sa Maren. At du føler at di kan snakk om alt, at han forstår deg, uansett ka det gjeld. At det var meint slik, heilt fra livets begynnels, at det mått bli akkurat han.

Vi er ansvarlege for vårt eige liv, Maren. Det er ikkje noko e trur, men noko e veit. Livet vårt er vårt ansvar.

Om ein venter på den rette, slepp ein unna mange sorger og bekymringer med dei som ikkje er den rette.

Det finnest ikkje horounger,Maren, sa Trond rolig. - Akkurat som det ikkje finnest lausunger. Eit barn er eit barn. Vi er menneskje, alle sammen.

Vi satt i senga og spiste og drakk eplemost. Vi lo av knekkebrødsmuler i senga, vi tullet med hvordan hun hadde blitt gravid. Du vet tingene jeg gjør med deg, sa jeg. Å, det deilige? Sa Wenche, og vi lo. Jeg sa: Jeg vil ha fire barn med deg.

Eg har respekt for fjellet. Det kan verka fredeleg, ufarleg, men så plutseleg spelar det opp, så ser ein vinden, musklane, snøen som dansar og kan bli til ein storm. Det store fjelldyret kan sluka deg.

Ho ler og spring, hoppar, leikar, følgjer oss så trygt og lett der me går, i sol, i skugge, men så spring ho brått frå oss, må røma, må koma seg vekk frå oss, og gråta, og rasa, og utvikla sitt hemmelege liv, det livet me aldri skjøna.

Kva ville me vita av henne? Me ropte på henne når ho sat med ryggen til, men ho reagerte ikkje. Me gjekk bort til henne, stod like bak henne, slo hendene saman, ho merka det ikkje. Me klappa i hendene, såg på augo hennar som såg ein annan veg, studerte augo hennar som såg langt bort, inn i eit anna land, ho blinka ikkje.