Bokelskere.no

Dagen ble avsluttet på et vakkert vis og jeg anbefaler en hver som har et urolig hjerte å betrakte et vellaget vannhjul som snurrer rundt i en bekk.

(fra Mummipappa på eventyr)

Snusmumrikken satte seg ved siden av ham og sa vennlig: Jeg forstår. Alt blir vanskelig når man vil eie ting. bære dem med seg og ha dem. Jeg bare ser på dem, og når jeg går min vei, har jeg dem inni hodet mitt og kan drive på med morsommere ting enn å bære kofferter.
Jeg kunne hatt dem i ryggsekken, sa Sniff dystert. Det er slett ikke det samme å se på ting, som å ta på dem og vite at de er mine.

(fra Kometen kommer)

Abyss, n.

There are times, when I doubt everything. When I regret everything you've taken from me, everything I've given you, and the waste of all the time I've spent on us.

autonomy, n.

" I want my books to have their own shelves," you said, and that's how I knew it would be okay to live together.

bortanfor stunda

Bortanfor stunda,
bortanfor trettinga
bortanfor pininga
bortanfor harmen

er det ikkje deg
eg ser?

Og aldrig var du finare
mot meg,
og vakrare.

~ Tarjei Vesaas

avstand

Ingen vits i å bli
luften du puster inn
eller vannet du drikker-
Dine hemmeligheter
ligger ikke
langs de veiene
luften og vannet
tar gjennom deg.-

Du vender håndflatene
og øynene innover,
slukker lyset i ansiktet,
trekker ned hårgardinen,
låser det usynlige rommet rundt deg forsvarlig igjen,
slår et tau av utilnærmelighet rundt det hele,
smiler mildt,-
og
er
ikke
til stede.

~ Annie Riis

de elskende og kjærligheten

Vi står smilende i solens indre,
to elskende som brenner ned i dødens tid.
Snart ringes tidløsheten inn og vi blir synlige
i evighetens dikt: To insekter
forstenet i en dråpe solgult rav.

~ Harald Sverdrup

Så lägger jag mig tätt inntil dig
i lä för de höga rösterna,

fogar mig in i dig här i mörkret
som blir allt kortare medan vi vilar,

du i din vila, jag i min.
Så lägger jag för en stund i från mig
min vila, mina irrande drömmar
för det verkliga nära dig,
för det ordlöst nära

~ Bo Carpelan

ond hverdagssirkel
(Vesla, Påsan, far og mor 1977)

Vi kjente hverandre ikke så veldig godt,
men vi fikk barn,
derfor måtte vi ha leilighet.
Fordi vi fikk leilighet
fikk vi likegodt et barn til,
-så var det overstått-
Fordi leiligheten var dyr,
måtte mor ut å jobbe,
og barna på daghjem.
Fordi barna måtte på daghjem,
måtte vi ha bil
for å hente og bringe dem.
Fordi mor måtte jobbe
ble det aldri tid
til stopping og lapping
så alle måtte ha nytt.
Ble ikke tid
til annet enn ferdigmat,
alt ble så dyrt-
Fasit: Leilighet, bil,
nye klær, ferdigmat
fire grå mennesker
som ikke kjenner hverandre.

~ Karin Bang

bladrik grein

Eit nytt hjarte - er det så rart?
Det får vi da rett som det er!
Det får vi kvar gang vi møter
ein som vi rett får kjær.
Da brest det fram i vår bringe
under hans varme ord
eit hjarte til, som er berre for han,
eg vil han alt godt på jord.

Slik veks vi med hjarte ved hjarte
som greina med blad kvar vår,
meir inderleg fast til livsens tre
for kvart eitt nytt som vi får.
Det svid til mergen når eitt av dei blir
i utide rykt frå sin kvist.
Eg veit ikkje kva for eitt av mine
eg nødigst ville ha mist, -

å jo, dette leande, store som gløder
for deg, venn, må losne sist!

~ Halldis Moren Vesaas

Når hausten kjem, sloknar sola,
både på himmelen
og inne i kakkerlakken.

Tomheita kjem smygande som
ein listig tjuv.
Den stel glede.
Den stel farge.

Eg vil syne deg hagen min

Eg vil syne deg hagen min.
Alle dei frosne blomane, alle dei visne strå,
alle dei turre tre, skal du ikkje få sjå.
Ikkje det urudde, men det velstelte.
Alt det vakre syne fram.
Ikkje dei mange kaldnetter som frøyste blomar,
skal du veta um. Men høgsumaren med det som
blømer og står i sin fulle brage.

Skulle eg likevel syne deg alt?

Å, eg veit det! Ingen ting kan eg løyne for deg,
du har longe sett det. Alt det låge, alt det smålege,
alt det urudde. Ingen har sett meg djupare inn i
augo.
Det turre, det visne, det ljote skal du hjelpe
meg å reinske burt.

Før eg møtte deg, var alt her inne urudt lende,
livlause øydemarker, der inkje godt kunne gro.
Der du går, sprett blomar fram i faret.
Ser du at steinen blømer!
Før er ikkje til lenger.
No blømer her ein hage.

Her sit eg innmed bekken og skriv ord til deg.
Det er liv i dei, men det er ikkje dei som er livet.
Berre ord kan ikkje seia det til deg.
Eg må sjølv vera ordet.
Ikkje berre vera i det.

Var du ein sjø

Kunne eg vera
jordi du går på,
få kjenne dine fotsteg.
Bera di lette tyngd.

Kunne eg vera
himmelen over deg
og inni din hug!

Eller vinden
som får kysse deg på kinnet,
blåse innpå blanke augo,
leika med ditt hår.

Vera den blomen
du plukkar
og angande bløme
for deg- for deg.

Den mogne frukt
millom dine lippor.
Kor sælt å kjenne seg knust
millom dine tenner.
Vera ein smak på di tunge
og leske deg med si hjartesaft,
stille din torste.

Kunne eg vera båra
som kjæler din lekam
eller det varme svadberget
du legg deg på
etter lauget.

Ja- eller soli
som brunar di hud.

Å, um du var ein sjø,
at eg i sæle,
kunne gå under
og drukne i deg!

[...]
Kva vil eg med alt eg seier
og alle dei ord eg skriv,
um dei ikkje har ande og hjarteslag
som i deg kan skapa liv.

Du gav meg augo dine

Over det vinterfrøyste,
det nakne og aude,
vende soli sitt strålande
auga mot jordi.

Livet stod upp av daude.

Alt vende seg lengtande
upp imot ljoset
og livna.

Strå spira.
Blomar blømde.
Lauv spratt.
Angane fløymde.

Du gav meg augo dine
og hugen vendest til deg.

Det skin i li

Det skin i li
det syng i skog,
av di du leikar
i min hug.

Når lauvet likrar
bekkjer læt,
eg sit glad
at gleda græt!

Den sæle dagen
du kom innn
og rudde rom
i hugen min,

då opnast alt
som før var stengt
og ringa inn
av draum og lengt.

No kvitrar fugl
no glitrar blad
og blomar strålar
allan stad.

Um handi ikkje
kan deg nå
og augo ikkje
kan deg sjå

kvar dei så vender
seg- og snur:
Mitt hjarta veit
kvarhelst du bur.

Og veit eg ikkje
kvar du fer,
eg veit ein stad
du alltid er.