Bokelskere.no

Du har noko å glede deg til, eg har sett heile første sesongen, med "the nr 1 ladies detective agency", og serien er heilt herleg =).

Eg synes serien var vel så bra som bokserien, du vert fort glad i karakterane og Botswana er jo også eit nydeleg land.

For ein toåring veit eg ikkje heilt, men kanskje bøkene om Ludde og Tassen kan passe. Ein fireåring burde like Emil i Lønneberget og Pulverheksa.

Karsten og Petra som Stine var inne på er eit svært godt tips, men kanskje det passar best for 5 åringar som snart skal byrje på skulen.

Sjølv synes eg Vestly sine bøker er gode barnebøker, men dei passar vel også best for litt eldre barn, 5 år og oppover.

Det var gode nyheter så tidlig på morgonkvisten. Eller var det det? Eg har alltid sett for meg Wheel of Time som ein stor tv-serie, ikkje ein skarve film. Men, ja det skal bli svært spennande å sjå kva dei kan få til.

Casting liste kan dei få av meg. Eg og ei veninner hadde nemlig den merkverdige hobbyen å finne skodespelarar som passa til persongalleriet i dei bøkene vi likte =).

Til neste år kjem også "song of ice and fire" som tv serie, det vert eit stort år!

Småkårsfolk som reddar verden er vel eit kjent trekk i svært mange fantasy bøker, og eg synes stort sett at det funkar ganske bra. Eit unntak som eg kan komme på: Shannara serien til Terry Brooks. Den er usedvanleg kjedeleg.

Øy! Ikkje snakk stygt om Nynaeve, ho er min favortitt karakter gjennom dei fleste bøkene ;)

"Merry England" var ei god skildring av Hobsyssel, eg synes også at Irland kan minne litt om det, men det er vel meir aktuelt å samanlikne Irland med det landet i vest, alvene reiser til for å bli lykklige igjen.

Dvergene er griske og vulgære, alvene er emo og menneska er, ja menneske, så det er hobbitene eg kan kjenne meg mest igjen i, og som interesserer meg mest. Eg kunne godt tenkje meg ein stor bokserie som berre skildrar hobbitane sin livsstil. Sopp-plukking og bygdedans er i alle fall meir spennande enn den sutringa som 1/3 av Ringens Herre består av.

Eg synes i grunnen Hobbiten er ei betre bok enn RH, fordi den er betre til å skildre det som er koseleg, trygt og naturskjønt.

Sarumann synes eg også er ein interessant karakter. Eg veit ikkje om Tolkien bevisst har plassert han i ei slik rolle (eller om det er fortolkning), men det du skriver om at han kan stå for verdsindustrialiseringa høyres fornuftig ut, Tolkien var nok ein liten, nostalgisk naturelskar.

Her er eg litt uenig med deg. Tufte og Eia, har, etter mitt syn, ein vulgær og brautande tiss-bæsj-promp humor, medan Loe er meir ironisk på sin eigen litt naive måte.

Enig i at Song of Ice and Fire har mykje til felles med rosekrigen - det at adelen kjempar om makta, og at utfallet ikkje har noko å seie for dei lavare klassene, anna enn den elenda krig fører med seg, men i tillegg til denne maktkampen ligger det ein obskur fiende på lur, som kan trur heile verdsordenen, og det er endå ltt uklart om det er "Ice" eller "Fire" som er "the big bad".

Sandman: Ein veldig kompleks serie, så vanskeleg å forklare. Serien handlar vel eigentleg om "Dream" (Morpehus eller på norsk "Ole Lukkøye") som er ein av dei 7 evige (endless = Destiny, Death, Dream, Destruction, Despair, Desire og Delirium (tidligare Delight). Dei er ein slags gudar, men heva over gudane fordi dei er evige, kvar av dei har sitt eige domene som står til namnet.

Sandman har også eit fantastisk persongalleri, med alt frå ”historiske” personar som Marco Polo, Shakespeare og David Letterman, til mytologiske skikkelsar som Odin, Ishtar og Bast, bibelske karakterar som Kain, Abel, Eva og Lucifer, og karakterar frå litteraturen som Titania og Batman.

Serien har vel i grunnen ikkje ei bestemt hovudhistorie, men mange små som lager ein flott heilskap, fleire av karakterane går igjen gjennom heile serien.

Tidshjulet synes eg er ein veldig bra serie, den tok på en måte over for Ringenes Herre, i alle fall i mitt tilfelle, men du har rett i at den køyrer seg fast ein stad mellom 6 og 10 bok. Enig i at den første boka er best, det er noko eige med landsbytullingar på flukt frå vonde makter.

Kjolekniplingar er det mange av, men det som irriterer meg mest med serien er mangelen på sex, vald og døde hovudpersonar. Noko George Martin i stor grad kan tilby deg ;) Likevel bør du prøve å fullføre den, Sanderson gjorde ein fantastisk jobb i den siste boka, ”Gathering Storms”, så no kan ein endeleg skimte ein slutt.

Slik du framstiller Ringens Herre, med natur mot industri, får du meg til å sjå likskapar med ”Markens Grøde”, det var noko eg faktisk ikkje hadde tenkt på før =).

Eg las RH første gang då eg var 8 år, og synes den var fantastisk, men etter filmen kom og alle plutseleg skulle lese boka, synes eg den mista mykje av sjarmen.

Men den første delen, når handlinga går føre seg i Hobsyssel, trur eg er den største leseopplevinga eg har vore bort i, eg er nemlig litt svak for landlig idyll med grøne åsar og blømande enger, ja også landsbytullingar på flukt frå vonde makter.

Eg er litt usikker på om "Malazan Book of The Fallen" serien går under kategorien mørk fantasy, men no har ikkje eg lese meir enn dei to første bøkene i serien, så kan hende den vert mørkare. Uansett så vil eg anbefale serien, på grunnlag av dette magre innhogget. Eg likte spesielt godt måten skjebnen til dei ulike karaktergruppene vart fletta inn i kvarandre, og forholdet mellom gudane og menneska, som minnar litt om forholdet ein finner hos Homer.

Tilbake til dark fantasy. Eg kan anbefale to seriar som eg ville plasere i denne "genren". "The Song of Ice and Fire" av George R.R. Martin og "The Sandman" av Neil Gaiman (Berre spør om du lurer på noko angåande desse seriane).

"The Dark Tower" serien til King, er vel også dark fantasy, men eg veit ikkje heilt om eg vil anbefale denne.

Bokelskere.no har fått flott og fyldig omtale i siste nummer av Bok og Bibliotek (.pdf) under tittelen "Nettets Litteraturhus - hvordan jeg ble dratt inn i bokelskere.no"

Takk for tipset, eg var svært godt nøgd med den siste Wheel of time boka som Sanderson fullførte for Jordan, så Mistborn står absolutt på leselista mi =)

I en gigantisk snuoperasjon har slagordet vårt blitt skiftet i dag.

Lenge var slagordet vårt "Vi elsker bøker. Akkurat som deg. Velkommen hjem."

Så påpekte noen at dette ikke var grammatisk riktig, og at "deg" måtte skiftes med "du".

Dette fordi "Akkurat som deg" i bunn og grunn er en kort versjon av setningen "Akkurat som du også elsker bøker".

Argumentet fikk støtte av flere, og slagordet ble skiftet til "Vi elsker bøker. Akkurat som du. Velkommen hjem."

Natalie og Mette protesterte begge to mot at dette kunne være riktig, og at "deg" var det rette å sette inn.

I dag har Det Norske Språkrådet kommet med en knusende dom i denne dramatiske saken.

Karianne Skovholt skriver:

"Du" er subjektsform og "deg" er objektsform. Ifølge boka "Godt språk i lærebøker" (1999:158) kan vi godta begge formene etter konjunksjonene "enn" og "som".

Siden begge former er tillatt, erklærer vi at "deg" er tilbake i slagordet.

Hm dette var en interessant ting, ja. Jeg skal forsøke å grave fram denne feilen.

Tja eg synes den var heilt grei, tykkje det var spannande å lese ei roman frå eit område eg har lese ein del faglitteratur om. Men dette er vel den einaste skjønnlitterære boka eg har lese frå India, utenom Jungelboken då. Trur eg skal kikke nærare på bøkene i lista di =)

Norsk fantasy er eg ikkje så veldig godt kjent med, men eg har lese den første boka i "Horngudens tale" av Andreas Bull-Hansen, og Amasone trilogien til Ingar Knudsen. Den sistnemnte synes eg var ganske bra. Eg har også lese "Phenomena" serien til Ruben Eliassen, men den rettar seg vel mest mot barn. Ja, også har eg byrja såvidt på "Song for Eirabu" av Kristine Tofte.

Dersom du er interessert i "utenlandsk" episk fantasy seriar, kan eg nemne "Song of Ice and Fire" av George R.R. Martin, "Malazan Book of the Fallen" av Steven Erikson og "Wheel of Time" av Robert Jordan, som er dei fantasy seriane som eg sjølv setter høgast.

Mystisk forsvinning, men takk for tipset. Aldri høyrt om Stephenson, men "The Baroque Cycle" høyres svært interessant ut. Hadde den til og med i e-bok samlinga mi, så her er det glede i gården =)

Oi takk for tipset, har venta på tv-serien i lang tid =)

Eg hadde satsa på at pilotepisoden vart lansert snart, men det vert vel litt venting på den og.

Denne boka blir tema for en ny storsatsing hos HBO, som la ut en presentasjon i dag.

Ser lovende ut, men serien slippes visst først neste år.

Kanskje knoting er eit nøkkelord? Eg kjenner fleire Bergensarar som har busett seg i heimbygda mi (Nordfjordeid), som har lagt heilt om og pratar nordfjordsk som ein innfødt ;).

Sjølv har eg, i daglegtale, lagt av meg hardcore nordfjordord som "bakkjen" (bakken) og "hekkjen" (hekken).

Eg har også notert meg at bergensarar sliter med å skjønne kva eg meinar når eg ber om å få vatn og påse, så no må eg seie "vann" og "pose".

Kanskje kvifor er eit slikt ord som forsvinner fort når ein skiftar bustad. Det viktigaste i ein samtale er vel å gjere seg forstått :p

Uff no er eg redd eg sporer kraftig av frå den "raude tråden", eg er lei for det...

Det var akkurat det eg meinte Bente. Men eg er nok dessverre ingen lingvist, noko som gjer at eg manglar det tvisynet på at språket endrar seg til det betre. Her må du orsake meg, eg er rett og slett ein av dei nostalgikarane som synes alt var så mykje betre før (under krigen)...

Dessutan favoriserer eg ein del ord og ordlydar til fordel for andre. Til dømes synes eg det er svært leit at den flotte "kj" lyden stadig viker plass for "sj" (meiner i alle fall at eg dette er tilfelle). Som den kverulanten eg er brukar eg ofte å korrigere mine venneres "taleskavankar", utan at det ser ut til å hjelpe, det er noko litt sørgjeleg over utsagnet "hold sjeft".

Eg er enig med deg Guro om at "kvifor" er eit betre ord å bruke i ei nynorsk omsetjing enn "korfor" (sjølv brukar eg begge orda i min daglegtale, alt etter kven eg pratar med). Eg synes kvifor vert meir nynorsk, som er ei langt meir poetisk og vakker målform enn bokmål.

Men Aina har vel eit poeng når ho seier at nynorsken har eit vidare godkjent ordspekter enn "kav nynorsk", og det må ein vel berre finne seg i. Språket vårt er i kontinuerlig endring, og i følgje den siste lingvistikk boka eg bladde i, går ikkje denne utviklinga mot det verre (her er eg sjølv uenig), det er berre ei endring.